รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 188

ณ One Day In Coffee

หลังจากที่สองสามีภรรยาเทวิกาจากไป กนกอรก็อยู่ในร้านต่ออีกสักพัก เมื่อเห็นว่าคนสัญจรบนถนนยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง เธอก็จึงจะปิดร้าน

กำลังจะล็อกประตูร้าน ก็รู้สึกได้ว่าข้างกายมีคน ก่อนจะหันศีรษะไปมอง

พลันปะทะกับดวงตาดำขลับของนฤเบศวร์

กนกอรสบตากับเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองข้างถนน ไม่เห็นรถบอดี้การ์ดของนฤเบศวร์ และไม่เจอนางฟ้าเปรมาของนฤเบศวร์ด้วยเช่นกัน

เธอล็อกประตูต่อ ปากก็พลางถามนฤเบศวร์ว่า “ทำไมมีแค่นายคนเดียวล่ะ? วันนี้คนในใจนายถูกปล่อยตัวออกมาแล้วนี่ ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องอยู่กับเธอจนถึงเช้าสิ”

ประตูบานด้านนอกสุดของร้านคือประตูเหล็กม้วน ตอนดึงลงมาจะหนักเล็กน้อย

นฤเบศวร์เดินไปข้างหน้าสองก้าว ช่วยกนกอรดึงประตูเหล็กม้วนลงมา

“ฉันไม่ได้เรียกนายมาช่วยนะ นายมาช่วยฉันเอง อย่าคิดจะเอาค่าตอบแทนจากฉัน”

นฤเบศวร์เหลือบตามองเธอ “ได้ค่าใช้จ่ายจากฉันไปหลายแสนทุกเดือน ธุรกิจที่ร้านก็ไปได้ดี เงินทองหลั่งไหลเข้ามาทุกวัน ยังจะงกขนาดนี้อีก”

“ถ้าไม่งกหน่อย แล้วจะมีเงินเก็บได้ยังไงกันล่ะ”

“เงินหาได้ด้วยความพยายามของตัวเอง ไม่ใช่หาได้ด้วยความงก ค่าใช้จ่ายที่ฉันให้เธอทุกเดือน หลายๆคนต้องใช้เวลาสองสามปีถึงจะหามาได้ เธอเดินนำหน้าคนอื่นแล้ว ไม่จำเป็นต้องงกต้องตระหนี่อีก เธอเป็นคนใจกว้างมากเลยนี่ แต่ทำไมถึงงกกับฉันขนาดนี้?”

“เพราะนายรวยกว่าฉันน่ะสิ ฉันมีแต่อยากจะเก็บเงินในกระเป๋านายเข้ากระเป๋าฉัน ไม่อยากทำตรงข้าม”

นฤเบศวร์ “.....”

“เธอเป็นคนปิดร้านทุกคืนเลยเหรอ?”

แม้จะบอกว่ากนกอรกับเทวิกาเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ถ้าเทวิกาเอาเปรียบกนกอร เขา......ทนดูไม่ได้ ต้องคุยกับเทวิกาสักหน่อย

ไม่ใช่ว่าเพราะกนกอรเป็นภรรยาในนามของเขา เขาจึงช่วยกนกอร แต่เพราะเขาเป็นคนยึดมั่นในความยุติธรรม ทนดูเทวิกาพึ่งบารมีของยศพัฒน์กลั่นแกล้งกนกอรไม่ได้

อีกอย่างประตูเหล็กม้วนมันหนักนี่นะ

“ไม่นี่ ปกติเทวิกาจะเป็นคนสุดท้ายที่ปิดร้านตลอดเลย เพราะอพาร์ทเม้นเธออยู่แถวนี้ ฉันต้องขี่รถกลับบ้าน เธอมักจะเร่งให้ฉันกลับบ้านเร็วๆ ตอนนี้ร้านเปิดทำการใหม่แล้ว ลูกค้าเยอะมากๆ ก็เลยยุ่งจนถึงตอนนี้ คุณพัฒน์มารับเทวิกา ฉันก็เลยให้เทวิกากลับไปก่อน”

นฤเบศวร์ “......เทวิกาบอกว่าตัวเองแรงเยอะมาแต่เกิด ให้หล่อนปิดร้านคนสุดท้ายสบายกว่าเธอเยอะเลย”

กนกอรมองเขา เอ่ยว่า “ฉันก็เคยเรียนเทควันโดมาเหมือนกัน แรงฉันก็ไม่ได้น้อย น่าจะแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงทั่วๆไปนิดหน่อย”

“เหอะ”

นฤเบศวร์แค่นเสียงเหอะ แฝงแววเหน็บแนมอย่างชัดเจน “ที่เธอฝึกน่ะมันดูดีแค่ท่าแต่ใช้การไม่ได้ จะบอกว่าเคยฝึกจริงๆไม่ได้หรอกนะ ถ้าสู้กับผู้หญิงที่อ่อนแอ เธอได้เปรียบ แต่ถ้าสู้กับผู้ชาย เธอก็ไม่ใช่ฝ่ายได้เปรียบแล้ว พละกำลังของผู้ชายกับผู้หญิงนั้นแตกต่างกันโดยกำเนิด”

แต่ก่อนกนกอรเคยเรียนเทควันโด

ในสายตาของนฤเบศวร์ กนกอรสู้ไม่เก่งจริงๆ

“ไม่ว่ายังไง ป้องกันโรคจิตได้ก็พอ”

นฤเบศวร์ “......”

เขาอยากบอกว่าพวกโรคจิตที่เก่งขึ้นมาหน่อย เธอป้องกันไม่ได้หรอก

ยกตัวอย่างเช่นเขา

เอ่อ!

เขาไม่ใช่โรคจิตนะ

กนกอรนั่งควบจักรยานไฟฟ้า กำลังจะไป

นฤเบศวร์กลับกดหัวจักรยานไฟฟ้าของเธอเอาไว้

“ยังมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ว่ามาเถอะ ฉันให้เวลานายอีกไม่กี่นาที”