รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 187

“อ้อ จริงสิ ฉันบอกเธอนะ ว่าพี่พัฒน์เป็นคนให้ฉันรับเอง”

เปรมาโมโหจนแทบกระอักเลือด

คำพูดของเทวิการาวกับมีดปลายแหลมที่ทิ่มแทงเธอจนทั้งกายอาบไปด้วยเลือด

เธอหลงรักยศพัฒน์มาหลายปี อย่าว่าแต่จะได้รับผลตอบแทน หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ทุกครั้งที่ยศพัฒน์เห็นเธอ หากไม่แสร้งทำเป็นไม่เห็น ก็จะเย็นชาถึงขีดสุด ไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเธอด้วยซ้ำ

หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้างกายยศพัฒน์ไม่มีผู้หญิงคนอื่น เปรมาจึงมักจะนึกว่าตัวเองมีโอกาส

ปรากฏว่าเธอกลับประเทศมาไล่ตามความรัก พัฒน์ก็แต่งงานเสียแล้ว

เทวิกา คนบ้านนอกคอกนาที่ไร้ตัวตนคนนี้ จู่ ๆก็กลายเป็นภรรยาโดยชอบด้วยกฎหมายของยศพัฒน์อย่างง่ายดาย

เปรมาอิจฉาริษยาจนจะกลายเป็นบ้าแล้ว

“เทวิกา แกอย่าเหิมเกริมนักเลย แกไม่คู่ควรกับพัฒน์ รอพ่อแม่พัฒน์กลับมาเมื่อไหร่ พวกเขาก็จะขัดขวางไม่ให้แกสองคนอยู่ด้วยกันแน่ ๆ ฉันเตือนแกให้เจียมตัวหน่อยเถอะ รีบไปจากพัฒน์ซะ จะได้ไม่ต้องถูกพวกคุณลุงคุณป้าไล่ออกจากบ้าน ไม่งั้นก็จะขายหน้าจนกู่ไม่กลับแน่ ๆ”

“ถึงฉันจะโดนไล่ ก็ดีกว่าเธอที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะถูกไล่”

เปรมา “......เทวิกา ฉันบอกแกนะ ว่าแกกับพัฒน์ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้นานหรอก แกมันคนบ้านนอกคอกนา! ลูกกำพร้าที่ไม่รู้แม้แต่พ่อแม่แท้ๆของตัวเอง! เทวิกา แกคิดไม่ถึงสินะ ว่าแกไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของบ้านตระกูลวาชัยยุง แกมันก็แค่เด็กข้างถนนที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ฮ่า ๆ ๆ!”

เทวิการู้สึกเปรมาน่าจะคลุ้มคลั่งแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ยึดติดกับยศพัฒน์มากจนถลำลึกจริงๆ

ก็เหมือนนฤเบศวร์ที่ยึดติดกับเปรมา

เฮ้อ ช่างเป็นรักสามเส้าที่น่าทุกข์ใจเสียจริง

“ขอบคุณที่บอกนะคะคุณเปรมา ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของบ้านตระกูลวาชัยยุง แต่พ่อแม่ฉัน พี่ชายฉัน ปู่ย่าฉัน ล้วนเห็นฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ถึงขั้นผูกพันกว่าลูกแท้ๆเสียอีก ฉันไม่รู้สึกว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของบ้านตระกูลวาชัยยุงนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอาย”

“อีกอย่าง ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้า อย่าว่าแต่ว่าฉันตามหาพ่อแม่แท้ๆของฉันเจอแล้ว ถึงแม้จะตามหาไม่เจอ ฉันก็มีพ่อแม่ที่เลี้ยงดูฉัน ไม่ได้โผล่ออกมาจากก้อนหิน มีพ่อแม่เลี้ยงก็ไม่ใช่เด็กกำพร้า คุณเปรมาเป็นคุณหนูผู้ดี แต่มารยาทและการวางตัวนั้น จิ ๆ ๆ เปิดโลกฉันจริงๆ”

“คนมารยาททรามแบบเธอ จะคู่ควรกับพัฒน์ของฉันได้ยังไงกัน? คนสวยจิตใจดีแบบฉันต่างหากที่คู่ควรกับพัฒน์ ส่วนเธอน่ะ ก็อิจฉาริษยาไปเถอะ ถ้าโมโหจนตาย ฉันก็จะได้ส่งพวงรีดไปให้เธอด้วย”

เปรมา “......เทวิกา!”

“จิ ๆ ๆ เสียงดังขนาดนี้เหมือนมนุษย์ป้าขี้โวยวายเลย หรือจะแสดงเป็นมนุษย์ป้าที่กำลังด่ากราดคนที่ข้างถนนให้ฉันดูเหรอ? เธอรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอาเก้าอี้มานั่ง แล้วชงชาสักจอก เอาขนมกินเล่นมาสักหน่อย เธอค่อยเริ่มการแสดงของเธอ การแสดงของคุณเปรมา ต่อให้ฉันต้องอดนอนก็ต้องดูจนจบ”

เปรมา “......”

น่าโมโหชะมัด!

ไม่มีใครเคยบอกเธอมาก่อน ว่าเทวิกามีความสามารถยั่วโมโหคนจนตายได้

“เทวิกา ฉันไม่ยอมรามือหรอกนะ พัฒน์เป็นของฉัน! เขาเป็นของฉัน!”

เปรมาตวาดเสียง

เทวิกายิ้มเหอะๆ “ถ้าแน่จริงก็แย่งพัฒน์ไปให้ได้แล้วค่อยมาโวยวายใส่ฉันเถอะ คุณเปรมา คนเราน่ะ ต้องรู้จักรักและเคารพตัวเอง อย่าต่ำทรามขนาดนั้น ตอนนี้พัฒน์เป็นสามีของฉัน ผู้ชายของฉัน ทั้งที่เธอรู้ว่าเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอก็ยังจะมาแย่งสามีฉัน รีบเสนอตัวอยากจะเป็นเมียน้อย ปัญหาคือ แม้แต่เมียน้อยเธอก็เป็นไม่ได้นี่น่ะสิ พัฒน์ของฉันไม่อยากจะเห็นเธอเลยด้วยซ้ำ”

เปรมาปรี๊ดแตกทันที

“ฉันรู้จักพัฒน์ก่อน และฉันก็ตกหลุมรักพัฒน์ก่อน ทั้งที่เธอคือมือที่สามเข้ามาแย่งคนของฉันแท้ๆ เธอยังมีหน้ามาด่าฉันว่าเป็นเมียน้อยอีก! เทวิกา เธอต่างหากที่ต่ำทราม เธอมันนางแพศยา แย่งพัฒน์ไปจากฉัน”

เทวิกายิ้มเย็น ถามกลับว่า “พัฒน์มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ? พวกเธอเป็นแฟนกันเหรอ? พัฒน์เคยเป็นของเธอเหรอ? พวกเธอไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น พัฒน์ไม่เคยเป็นคนของเธอ ก็อย่ามาพูดว่าฉันแย่งพัฒน์ไปจากเธอ”

เปรมาเถียงไม่ออก

เธอเป็นฝ่ายรักข้างเดียวมาโดยตลอด

ก็จริงที่ยศพัฒน์ไม่เคยเป็นคนของเธอ และเธอก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับยศพัฒน์

“พัฒน์ล่ะ?”

เปรมาถามเสียงเย็น “ให้เขารับสาย”

“คุณเปรมา ฉันชอบสวมหมวกนะ แต่ฉันไม่ชอบสวมเขา”

“ภรรยาคนไหน จะยอมให้ผู้หญิงที่คิดไม่ซื่อกับสามีตัวเองคุยกับผู้ชายของตัวเองกัน?”

เทวิกาพูดอย่างเด็ดขาดก่อนจะพูดเสริมต่อว่า “สามีฉันกำลังอาบน้ำ”

“พวกเธอทำอะไรกัน?”

เปรมาถามอย่างอิจฉา

เทวิกาแค่นเสียงหึทีหนึ่ง “คุณเปรมา รู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว? สามีฉันอาบน้ำมีตรงไหนผิดปกติหรือไง?”

“เราทำอะไรกัน? คุณเปรมาอยู่เมืองนอกมาตั้งหลายปี อย่ามาแสร้งทำตัวใสซื่อกับฉันเลย สามีภรรยากันจะทำอะไรได้? คุณเปรมารู้ดีก็พอ อย่าถามออกมาสิ ทำเอาซะฉันเขินแย่”

เปรมา “......”

ยศพัฒน์ออกมาจากห้องน้ำ

เขาพันผ้าขนหนูไว้เพียงผืนเดียว ร่างกายท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า

เทวิกามองดูหนุ่มหล่อที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ พลางจงใจอุทานว่า “ที่รักหุ่นดีจัง! หล่อมาก! เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย เพียงแต่ว่าพี่เป็นของฉัน! เข้ามาใกล้อีกนิดสิ ให้ฉันได้ชมความหล่อเหลาที่ไร้ที่ติของพี่ดีๆหน่อย ฉันรักพี่ที่สุดเลย”

ยศพัฒน์เดินไปพลาง พูดไปพลางว่า “วิกา ฉันก็รักเธอสุดหัวใจเหมือนกัน”

“รักแค่ฉันคนเดียวเหรอ?”

“ใช่ รักแค่เธอคนเดียว ความรักของฉันทั้งชีวิตนี้ยกให้เทวิกาเพียงคนเดียว! ถ้ามีชาติหน้า ฉันก็ยังอยากจะเป็นสามีภรรยากับเธอ”

เปรมาได้ยินบทสนทนาของสองสามีภรรยาคู่นี้ผ่านโทรศัพท์ ก็ไม่อาจทนฟังต่อไปได้อีก ก่อนจะกดวางสายไปเอง

เธอกลัวว่าหากยังไม่กดวางสาย เธอก็จะโมโหจนเส้นเลือดสมองแตก

เทวิกา หน้าไม่อายเกินไปแล้ว!

หน้าด้านจนเทียบกับกำแพงได้

พัฒน์จะอยู่กับผู้หญิงหน้าไม่อายแบบนี้ไปตลอดชีวิตได้ยังไงกัน?

พัฒน์ควรจะอยู่กับเธอเปรมาต่างหาก!

เธอขว้างมือถือทิ้งอย่างโมโห

มือถือถูกขว้างลงบนพื้นจนแตกหักเป็นสองท่อน

เปรมาถูกเทวิกายั่วโมโหจนปรี๊ดแตก มือถือหักเป็นสองท่อนไม่พอ เธอก็ยังจะไปเหยียบซ้ำอีกสองที แล้วเตะมือถือจนกระเด็นออกไป

“เทวิกา เทวิกา!”

เปรมาเดินวนไปมาในห้อง

เดินไปพลางด่าเทวิกาไปพลาง

“ยัยคนต่ำทราม หน้าไม่อาย! นางแพศยา! รอคุณลุงคุณป้ากลับมาเมื่อไหร่ พวกเขาก็จะไล่คนบ้านนอกคอกนาอย่างแกออกจากบ้านแน่ ๆ ยัยคนบ้านนอกที่ไม่รู้แม้แต่พ่อแม่แท้ๆของตัวเองเป็นใคร ยังคิดจะเป็นคุณนายน้อยอริยชัยกุลอีก เพ้อฝันชัดๆ!”

“อย่าหวังเลย! พัฒน์เป็นของฉัน! นอกเสียจากว่าฉันไม่เอาแล้ว ไม่งั้นใครก็ไม่สามารถแย่งพัฒน์ไปได้ ใครแย่งพัฒน์ไปก็คือเป็นศัตรูกับฉัน!”

เปรมาเผยสีหน้าดุร้าย

เทวิกา: โอ๊ย ฉันกลัวจังเลย!

ยศพัฒน์ดึงภรรยาเข้ามาในอ้อมกอดอย่างเผด็จการ: อย่ากลัวไปเลย มีสามีอยู่ทั้งคน ใครกล้าแตะเธอแม้แต่เส้นผม สามีก็จะทำให้พวกมันกลายเป็นหัวล้าน!

เทวิกาแนะนำอย่างอารมณ์ดีว่า: ที่รัก พกมีดโกนหัวไปด้วย เราไปบ้านตระกูลไชยรัตน์ไปไถหัวเพื่อนสมัยเด็กของพี่จนเป็นหัวล้านกันเถอะ

เปรมาไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กของฉัน!

ใครบางคนพูดย้ำเป็นครั้งที่ร้อย