เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ที่กรีนทาวน์ ป้ามะนาวก็ออกมาเปิดประตู
ทุกครั้งที่เทวิกาเห็นป้ามะนาว ก็จะนึกถึงคืนนั้นที่เธอพายศพัฒน์มาพบพ่อแม่เธอ
ป้ามะนาวหอบของถุงเล็กถุงใหญ่มาส่งให้ยศพัฒน์ ซ้ำยังเรียกเขาว่าหลานชายอีกต่างหาก
คนเป็นคุณชายก็เล่นละครเก่ง คนเป็นแม่บ้านก็เล่นละครเก่งไม่แพ้กัน คนขับรถก็อีกคน พวกเขาล้วนเป็นนักแสดงมือฉมังที่หลอกเธอจนหัวหมุน
“ป้ามะนาว ยังไม่นอนอีกเหรอคะ?”
ทันทีที่เทวิกาลงจากรถ เธอก็ถามป้ามะนาวด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม
“ฉันนอนไปตื่นหนึ่งแล้วล่ะค่ะ”
ป้ามะนาวถามยิ้มๆว่า “คุณนายน้อยจะกินมื้อดึกไหมคะ? ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้”
ทุกวันเธอจะเข้านอนเร็วมาก นอนถึงดึกดื่นก็จะตื่นนอนหนึ่งครั้ง รอจนถึงตีสองก็จึงจะหลับต่อ
เพราะคุณชายน่าจะกลับมาเวลานี้
หากเลยเวลาตีสองแล้วคุณชายยังไม่กลับมา ก็แสดงว่าไปค้างคืนที่บ้านหลังอื่นหลังแล้ว บ้านหลังอื่นเองก็มีพ่อบ้านน้อยและมีเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆคอยรับใช้ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว
“ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ ดึกมากแล้ว ถ้ากินมื้อดึกอีกก็จะหลับไม่สบาย”
ป้ามะนาวมองไปที่คุณชายตัวเอง
“ป้ามะนาว ไปพักผ่อนเถอะ”
ยศพัฒน์ยื่นช่อดอกไม้ให้ภรรยาที่รัก เอ่ยว่า “เธอลืมดอกไม้ช่อนี้ไปแล้ว”
เทวิกายิ้มแหยๆ
เธอกอดช่อดอกไม้เอาไว้ แล้วถูกยศพัฒน์เดินโอบเข้าไปในห้อง
ป้ามะนาวมองสองสามีภรรยาหนุ่มสาวที่รักกันดีอย่างปลาบปลื้ม รอจนกระทั่งพวกเขาเข้าห้องไปแล้ว ป้ามะนาวก็เอ่ยพึมพำว่า “ปีหน้าช่วงเวลานี้ ก็น่าจะมีคุณชายน้อยหรือคุณหนูเพิ่มมาแล้ว”
ความตั้งใจที่คุณชายทุ่มเทมาสิบเอ็ดปี ในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทนแล้ว
ป้ามะนาวไม่รู้ว่าลับหลังคุณชายของเธอกำจัดศัตรูหัวใจไปแล้วกี่คน จึงจะสามารถได้สาวงามมาอยู่ในอ้อมกอด
อายุห่างกันห้าปี หลังจากที่เขาบรรลุนิติภาวะ เทวิกาก็เพิ่งจะขึ้นมัธยมชั้นปีที่หนึ่ง เขารอเธอโต รอเธอเรียนจบ รอเธอเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้อีกหน่อย รอแล้วรออีก รอมานานถึงสิบเอ็ดปี จึงจะได้เด็ดดอกไม้งามที่เขาคอยเฝ้าดูมาโดยตลอด
ไม่ง่ายเลยจริงๆ
หลังสิบนาทีผ่านไป
ยศพัฒน์เพิ่งเข้าไปในห้องน้ำ โทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น
เทวิกาเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูสายโทรเข้า เป็นสายที่ไม่ได้ระบุชื่อไว้ ก็ไม่รู้ว่าใครโทรมา
เธอเอาโทรศัพท์เดินไปที่หน้าห้องน้ำ แล้วเอ่ยกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างในว่า “พี่พัฒน์ มีคนโทรหาพี่”
“ใครโทรมา?”
ดึกขนาดนี้แล้วยังโทรมาอีก จงใจรังควานเขาแน่ ๆ ไม่อยากให้เขาได้ใช้เวลาร่วมกับภรรยาสุดที่รักของเขา
ไร้ศีลธรรมชะมัด
มาขัดแผนการปั๊มลูกของเขา เขาจะสะสางหนี้แค้นกับอีกฝ่ายแน่ ๆ
“ไม่รู้ว่าใครโทรมา พี่ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ อาจจะเป็นคนแปลกหน้าล่ะมั้ง”
ยศพัฒน์ที่อยู่ในห้องน้ำเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า
“คนแปลกหน้าไม่รู้เบอร์โทรศัพท์ฉัน ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ เดาว่าก็น่าจะเป็นเปรมา ที่รัก ศัตรูหัวใจของเธอโทรมารังควานสามีเธอตอนดึกดื่นแบบนี้ ก็ฝากให้เธอจัดการละกัน เธอต้องหวงฉันบ้างนะ”
เทวิกา “......”
ให้เธอจัดการงั้นเหรอ
ได้!
ผู้ชายตัวเองก็ต้องปกป้องด้วยตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน