รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 190

เพียงแต่ เปรมารู้ว่าเขาแต่งงานแล้วยังมีปฏิกิริยารุนแรง ก็แสดงว่าเธอเองก็แคร์เขาอยู่เหมือนกัน

แม้นฤเบศวร์จะรู้สึกปวดใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกแอบดีใจเล็กน้อย

เมื่อมาถึงหน้าห้องของเปรมา นฤเบศวร์ก็เคาะประตู ตะโกนว่า “เปรมา ฉันมาแล้ว เปรมา เธอเปิดประตูก่อน ให้ฉันได้อธิบายดีๆ”

เปรมาพังข้าวของทุกอย่างในห้องที่สามารถพังได้

เธอโมโหและอิจฉาจนแทบเป็นบ้า

ยศพัฒน์จะแต่งงานผู้หญิงคนอื่น อันที่จริงเธอทำใจไว้แล้ว เธอรู้ว่ายศพัฒน์ไม่มีใจให้เธอ

แม้พวกเขาจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก และก็เติบโตมาด้วยกัน ทว่าตั้งแต่อายุสิบสอง ยศพัฒน์ก็ตีตัวออกห่างจากเธอ จากนั้นก็ยิ่งอยู่ยิ่งห่างเหิน

จนถึงตอนนี้ ทั้งที่เขารู้เบอร์โทรศัพท์เธอ แต่กลับบอกว่าจำไม่ได้

เธอส่งข้อความไป เขาเองก็ไม่เคยตอบกลับเลยสักครั้ง

สิบปีก่อน เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรี มอบตัวเองให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด แต่เขาไม่รับ

สิบปีก่อน เธอเพิ่งอายุสิบแปดปี กำลังอยู่ในวัยที่เบ่งบาน แต่ต่อให้เธอยั่วยวนเขายังไงเขาก็ยังคงเฉยชาและไม่แยแส สิบปีผ่านไป เธออายุยี่สิบแปดแล้ว แม้เธอจะดูแลตัวเองให้ดียังไง ก็ไม่อาจเทียบกับเธอเมื่อสิบปีก่อนได้

ยศพัฒน์ยิ่งไม่มีทางจะรักเธอ

เธอก็แค่เจ็บใจ ก็แค่ต้องการเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองแอคเซสซ์ก็เท่านั้น

ทว่านฤเบศวร์แต่งงานกับคนอื่นแล้ว นี่ต่างหากที่ทำให้เปรมายอมรับไม่ได้จริงๆ

นฤเบศวร์ดีกับเธอมาก ตั้งแต่เด็กจนโตก็ให้เธอเป็นที่หนึ่งในใจเขามาโดยตลอด เธออารมณ์ไม่ดี เขาก็จะพูดกล่อมให้เธออารมณ์ดี เมื่อเธอเจอกับเรื่องที่จัดการไม่ได้ เขาก็จะช่วยเธอจัดการ วันเกิดของเธอ เขาก็มักจะเป็นคนแรกที่อวยพรและเตรียมของขวัญวันเกิดให้เธอเสมอ

เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองรักนฤเบศวร์ แต่เธอก็ไม่สามารถยอมรับที่นฤเบศวร์แต่งงานกับคนอื่นได้ เธอชอบและชินกับการที่นฤเบศวร์ให้เธอเป็นศูนย์กลางของทุกอย่างและตามใจเธอ

ที่ทำให้เปรมาคลุ้มคลั่งที่สุดคือคนที่นฤเบศวร์แต่งงานด้วยเป็นกนกอร เพื่อนสนิทของเทวิกา!

ผู้หญิงสองคนนั้นเป็นตัวซวยที่พระเจ้าส่งมาปราบเธอชัดๆ

คนหนึ่งแย่งยศพัฒน์ไป อีกคนก็แย่งนฤเบศวร์ไป

น่าโมโหชะมัด!

“เปรมา เธอเปิดประตูสิ”

นฤเบศวร์ยังคงเคาะประตูอยู่นอกห้อง

เปรมาเช็ดน้ำตา แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยเท้าเปล่า ซ้ำยังจงใจเดินเหยียบเศษกระจกแตก ปล่อยให้เศษกระจกบาดฝ่าเท้าอย่างง่ายดาย

เธอฝืนทนความเจ็บปวด แล้วเปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็หันตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง ฝ่าเท้าที่ถูกเศษกระจกบาดเหยียบบนพื้น ทิ้งรอยเท้าเปื้อนเลือด

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เป็นไปตามที่เธอหวัง เธอถูกนฤเบศวร์อุ้มขึ้นมาทันที

เธอได้ยินนฤเบศวร์ตวาดเสียงต่ำอย่างปวดใจว่า “ทำไมเธอถึงทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้!”

นฤเบศวร์อุ้มเธอเดินก้าวยาวมาถึงหน้าโซฟา แล้ววางเธอลงบนโซฟา ก่อนจะไปหากล่องปฐมพยาบาล

โดยปกติในบ้านพวกเขามักต้องมีกล่องยาสามัญประจำบ้าน

แต่ก่อนนฤเบศวร์มักจะเข้าออกบ้านเธอและห้องนอนเธอบ่อยๆ เขารู้ดีว่ากล่องปฐมพยาบาลอยู่ที่ไหน

ไม่นาน เขาก็เอากล่องปฐมพยาบาลมา จากนั้นก็เปิดกล่องเอาน้ำยาฆ่าเชื้อ ยาห้ามเลือด และผ้าก็อตออกมา ก่อนจะนั่งยองตรงหน้าเธอ แล้วทำแผลให้เธออย่างระมัดระวัง

มองดูท่าทางปวดใจของเขา ความรู้สึกที่บ้าคลั่งของเปรมาก็ค่อยๆถูกปลอบประโลมทีละนิด

เขา ก็ยังคงแคร์เธอมาก