รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 191

“เบศวร์ นายพูดแก้ตัวแทนกนกอร!”

เสียงของเปรมาแหลมเล็กน้อย

เธอรับไม่ได้ที่นฤเบศวร์พูดแก้ตัวแทนผู้หญิงคนอื่น

นฤเบศวร์อ้าปากเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

เพราะที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของเปรมา เขาก็ไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไง จึงเลือกที่จะเงียบแทน

“ยัยกนกอรนั่นมีชั้นเชิงกว่าเทวิกาเสียอีก เทวิกายังซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา แต่กนกอรกลับใช้แต่กลอุบาย หลอกให้พวกนายเชื่อสนิทใจ”

นฤเบศวร์เม้มปาก ถามเธอว่า “เปรมา เธอได้ยินเรื่องที่ฉันกับกนกอรแต่งงานกันแล้วก็รู้สึกเสียใจมากใช่หรือเปล่า ที่ร้องไห้ในโทรศัพท์ก็เป็นเพราะฉันงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ เป็นเพราะฉันถูกเทวิกายั่วโมโห”

ความคาดหวังของนฤเบศวร์พลันดับสลายลงในพริบตา

เธอร้องไห้อย่างปวดใจขนาดนั้น พังข้าวของมากมายขนาดนั้น ดึกดื่นแล้วก็ยังไม่นอน ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะหึงหวงเขา แต่เป็นเพราะถูกเทวิกายั่วโมโห

สีหน้าเขาหม่นหมองลง สุดท้ายเขาก็สำคัญตัวไปเอง

“เทวิกาทำอะไรเธองั้นเหรอ?”

นฤเบศวร์เผยสีหน้าปกติดังเดิม พลันถามเปรมาอย่างเป็นห่วง

“ฉันอยากคุยกับพัฒน์ ก็เลยโทรหาพัฒน์ แต่คนที่รับสายไม่ใช่พัฒน์ กลับเป็นเทวิกายัยคนต่ำทรามนั่น เราสองคนทะเลาะกันในโทรศัพท์ แต่ฉันเถียงแพ้ จากนั้นก็ถูกหล่อนยั่วโมโหจนปรี๊ดแตก”

“แล้วมารู้อีกนายกับกนกอรจดทะเบียนสมรสกันแล้ว พลันรู้สึกว่าแม้แต่นายก็ไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ก็เลย.....”

เปรมามองนฤเบศวร์ไม่วางตา ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าหล่อเหลานี้อยู่ห่างเพียงแค่คืบ สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใยที่มีต่อเธอ ในดวงตาเขาสะท้อนเงาของเธอเพียงคนเดียว

ในดวงตาของยศพัฒน์ไม่มีเธอ

แต่เธอกลับเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนฤเบศวร์

คิดได้ดังนั้น ในใจของเปรมาก็รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็ยังมีนฤเบศวร์

แม้นฤเบศวร์จะแต่งงานแล้ว ตราบใดที่เธอเปรมายังมีชีวิตอยู่ เธอเชื่อว่านฤเบศวร์จะไม่มีวันลืมเธอ ทั้งใจเขาจะมีแต่เธอ กนกอรก็ทำได้แค่ใช้ชีวิตเยี่ยงแม่ม่ายไปตลอดชีวิต

“เบศวร์”

เปรมาเอียงหัวซบไล่นฤเบศวร์ มือทั้งสองข้างโอบล้อมเอวเขา แล้วถามด้วยน้ำเสียงหยดย้อยว่า “เบศวร์ นายจะทิ้งฉันไปไหม?”

นฤเบศวร์ฝืนฉีกยิ้ม “ที่ผ่านมามีแต่เธอไม่ต้องการฉันมาโดยตลอด”

เปรมาพูดอย่างออดอ้อนว่า “เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา นายคือเพื่อนสนิทผู้ชายเพียงคนเดียวของฉัน”

ที่แท้ เขาก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทผู้ชาย

นฤเบศวร์รู้สึกเศร้าเสียใจ

ปู่บอกว่า หากเปรมามีใจให้เขาแม้เพียงเล็กน้อย ปู่ก็จะไม่ขัดขวางเขากับเปรมาอยู่ด้วยกัน

เปรมากลับไม่มีใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย......

“เปรมา ดึกมาแล้ว เดี๋ยวฉันอุ้มเธอไปนอนที่เตียง อย่าคิดมากนักเลย พักผ่อนดีๆ พักฟื้นแผลที่ฝ่าเท้าให้หาย เธอจึงจะสามารถทำเรื่องที่เธออยากทำได้”

เปรมาไม่ปฏิเสธ

เธอปล่อยให้นฤเบศวร์อุ้มเธอกลับไปที่เตียง เขาวางเธอนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

หลังจากที่วางเธอลง เขาไม่ได้ปล่อยเธอออกทันที แต่กลับก้มหัวสบมองเธออย่างรักใคร่

มีชั่ววินาทีหนึ่ง ที่เปรมาอยากจะคล้องคอเขาแล้วจูบเขา กระทั่งขึ้นเตียงกับเขา

เพียงแต่นี่ก็เป็นแค่ความคิดชั่ววูบ

เปรมาไม่ได้ทำแบบนั้น เธอจะเก็บรักษาร่างกายที่บริสุทธิ์ของเธอมอบให้ยศพัฒน์

ทว่า หากนฤเบศวร์อยากจูบเธอ เธอเองก็จะเก็บนฤเบศวร์ไว้เป็นตัวสำรอง เธอยอมจูบกับเขา

นฤเบศวร์ลูบตาเธอเบาๆ

เปรมาหลับตาลง ริมฝีปากแดงขยับเล็กน้อย

เธอนึกว่านฤเบศวร์จะจูบเธออย่างเผด็จการ

แต่กลับไม่ใช่

นฤเบศวร์ลูบตาเธอเสร็จ ก็ลูบหน้าผากเธอต่อ น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังลอดมาจากเหนือศีรษะเธอ “พักผ่อนดีๆ ฉันกลับไปล่ะ”

พูดจบ เขาก็หยัดกายขึ้น ก่อนหันตัวเดินจากไป

“เบศวร์”

เปรมาผุดลุกขึ้นนั่ง พลันยื่นมือไปรั้งนฤเบศวร์ ขณะที่นฤเบศวร์หันศีรษะมามองเธอ เธอก็อ้อนวอนอย่างน่าสงสารว่า “คืนนี้นายอยู่ที่นี่ได้ไหม? ตอนนี้ฉันนอนไม่หลับ นายอยู่คุยเป็นเพื่อนฉันหน่อย”