รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 192

เทวิการับดอกไม้เงินช่อนั้นมา เธอก้มหน้ามองดูครู่หนึ่ง พลันยิ้มเอ่ยว่า “ที่แท้ใช้งานได้จริงที่นายพูดก็คือดอกไม้เงินนี่เอง ฉันนึกว่านายจะให้ฉันช่อดอกไม้ปลอมซะอีก เพราะดอกไม้ปลอมก็ไม่มีวันเหี่ยวเฉา”

พระเอกที่ร่ำรวยสามารถจีบนางเอกด้วยวิธีนี้ได้

เธอเรียนรู้แล้ว

อ้อ พระเอกในนิยายล้วนเป็นคนรวย แค่ดอกไม้เงินหนึ่งช่อขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก

“ฉันจะมอบดอกไม้ปลอมให้เธอได้ยังไงกัน?”

ยศพัฒน์แตะจมูกเธอเบาๆอย่างเอ็นดู เห็นเธอยังปล่อยผม พลันเอ่ยอย่างใส่ใจว่า “เดี๋ยวฉันช่วยเธอมัดผมเอง ใช้กิ๊ฟติดผมที่ฉันเตรียมไว้ให้เธอ”

“ของพวกนั้นอยู่ในคฤหัสถ์ไม่ใช่เหรอ?”

ยศพัฒน์ยิ้ม “เธอดูถูกสามีเธอเกินไปแล้ว ฉันจะเตรียมไว้ให้เธอเฉพาะในคฤหัสถ์ได้ยังไงกันล่ะ ตราบใดที่เป็นบ้านในนามของฉัน ก็มีของใช้ส่วนตัวของเธอทั้งนั้น”

เทวิกาอ้าปากอยากจะพูดอะไร แต่พอนึกถึงที่เขาเล็งเธอมาสิบเอ็ดปี เคยทำเรื่องไม่น้อยลับหลังเธอ คำพูดที่อยากจะพูดก็พลันถูกกลืนลงคอไปทันที

ยศพัฒน์หันตัวเดินไป

สักพัก เขาก็เอากิ๊ฟติดผมมาหลายชิ้น วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ให้เทวิกาเลือก

ส่วนเขาก็หยิบหวีขึ้นมา ช่วยเธอหวีเส้นผมที่ดำขลับนุ่มสลวยของเธอให้อย่างอ่อนโยน

เทวิกากอดดอกไม้เงินช่อนั้นเอาไว้ พลางมองตัวเองในกระจก ใบหน้าจิ้มลิ้มแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ ล้วนเป็นเพราะผู้ชายด้านหลังที่อ่อนโยนเอาใจใส่และจริงใจกับเธอ

ผู้หญิงที่มีความสุขก็เหมือนผู้หญิงที่มีความมั่นใจ ดูงดงามมากเป็นพิเศษ

เทวิการู้สึกว่าตั้งแต่ที่ตัวเองแต่งงานกับยศพัฒน์ เธอก็ยิ่งดูสวยขึ้นทุกวัน

เห็นท่าทางที่คล่องแคล่วของเขา เทวิกาก็อดถามไม่ได้ว่า “ที่รักหวีผมให้ผู้หญิงบ่อยมากเลยใช่หรือเปล่า?”

“ใช่แล้วล่ะ เพื่อที่จะสามารถดูแลเธอตอนนี้ได้ ฉันใช้เวลาฝึกนานมากเลยล่ะ ไม่ใช่แค่หวีผม เกล้าผมฉันก็ถนัดมากๆ”

เทวิกาถามอย่างแนบเนียนว่า “พี่ฝึกกับใครงั้นเหรอ?”

ข้างกายเขาไม่มีผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ถูกผูกมัดให้มีข่าวฉาวด้วยก็คือเปรมา

พวกเขาโตมาด้วยกัน ผู้หญิงที่เขาฝึกด้วยจะเป็นเปรมาหรือเปล่า?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เทวิกาก็รู้สึกหึงหวง

แม้จะบอกว่าเพื่อนสมัยเด็กของเขาเป็นเธอ ไม่ใช่เปรมา แต่ช่วงชีวิตวัยเด็กของเขากลับมีเปรมาอยู่เคียงข้าง เปรมาเองก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขามานานมาก แม้ไม่มีความรัก ไม่แน่ก็อาจจะมีมิตรภาพ

จู่ ๆศีรษะเธอก็ถูกหวีเคาะเบาๆหนึ่งที

เทวิกาที่คิดฟุ้งซ่านถูกเคาะเรียกสติ

“เธอคิดอะไรอยู่น่ะ? คิดว่าผู้หญิงที่ฉันฝึกด้วยคือเปรมาเหรอ?”

เทวิกา: เขาอ่านใจคนออกเหรอ?

“ตระกูลอริยชัยกุลรุ่นนี้แม้จะไม่มีพี่น้องผู้หญิง แต่บ้านฉันก็ยังมีผู้หญิงอยู่นะ ย่าฉัน แม่ฉัน ป้าฉัน ก็ฝึกกับฉันได้”

เข้าใจเขาผิดไปแล้ว!

เทวิการีบหันตัวไปยิ้มหวานให้เขา “ที่รัก ฉันไม่ได้คิดอะไรเพ้อเจ้อสักหน่อย ที่รักทำต่อเถอะ มัดผมเสร็จเมื่อไหร่ เราจะได้ออกบ้านกัน”

“ต่อให้รีบยังไงก็ต้องกินข้าวเช้าเสร็จถึงจะไปได้”

ยศพัฒน์เกล้าผมเธอขึ้น เผยลำคอขาวสะอาดของเธอ เขาพลันรู้สึกว่าน่าดึงดูดเกินไป ไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นความงดงามของเธอ ความงดงามของเธอมีเพียงเขาสามารถเห็นได้เท่านั้น

เขาจึงปล่อยผมลงมา แล้วรวบมัดผมทั้งหมดของเธอขึ้น ก่อนจะหนีบด้วยกิ๊ฟติดผม ไม่ต่างอะไรจากเทวิกาตอนปกติ

เทวิกา “......”

ทำมาตั้งนาน ก็ไม่เห็นแปลกใหม่อะไรเลย

“แบบนี้ก็ดูดีมากแล้ว ดูเป็นธรรมชาติมากๆ ฉันชอบความสวยที่ดูเป็นธรรมชาติของเธอ”

เทวิกายิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นโอบคอเขา แล้วจูบแก้มเขาหนึ่งที จากนั้นก็หันตัวไปเอาช่อดอกไม้เงิน แล้วยิ้มเอ่ยว่า “ที่รัก เราลงไปกินข้าวเช้ากันเถอะ”

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็พลันหยุดฝีเท้า แล้วยิ้มถามสามีตัวเองว่า “ถ้าฉันเอาช่อดอกไม้เงินของพี่ไว้ในห้องนอน พี่จะถือสาไหม? ประเด็นคือฉันรู้สึกว่าดอกไม้เงินมันดูโอ้อวดเกินไป”

“ฉันก็ยังคงหวังอยากเห็นสายตาอิจฉาของคนอื่นที่มองมาที่เธอ นั่นจะทำให้เธอมีความสุขมาก”

“ก็ได้ งั้นฉันจะเอาไปที่ร้านไปอวดสักหน่อย ยั่วให้คนโสดอิจฉาตาร้อน”

“ถ้าเราอยู่ในคฤหัสถ์ ผลลัพธ์ต้องออกมาดีมากแน่ ๆ พวกญาติน้องชายของพี่ยังโสดกันอยู่นี่ใช่ไหม”

ยศพัฒน์โอบเธอเดินลงบันได พลางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่จำเป็นต้องให้เราไปอวดเจ้าพวกนั้นหรอก มีคุณปู่คุณย่าจัดการพวกเขาอยู่แล้ว แต่ก่อนฉันเป็นเกราะกำบังของพวกเขา ตอนนี้เกราะกำบังหายไปแล้ว ดูสิว่าพวกเขาจะยังได้ใจกันยังไง

เหล่าคุณชายตระกูลอริยชัยกุล: พี่ใหญ่ พี่ไม่เห็นใจกันเกินไปแล้ว!

ยศพัฒน์: ทำไม พี่แต่งงานแล้ว พวกนายมีปัญหาหรือไง? หวังจะให้พี่เป็นเกราะกำลังของพวกนายไปตลอดชีวิตเหรอ?

เหล่าคุณชาย: ไม่ใช่เสียหน่อย!

ยศพัฒน์ทำเสียงหึทีหนึ่ง: เดาว่าพวกนายก็คงไม่กล้ามีปัญหาอะไรหรอก ไม่งั้นไปก็ไปนัดบอดกันทั้งกลุ่มซะ!

เหล่าคุณชาย: ......

พวกเขาคือลูกไก่ในกำมือชัดๆ

พี่ใหญ่จัดการกับพวกเขาก็เลือกลงมือที่จุดอ่อนพวกเขาตลอด แถมยังแม่นยำทุกที!

“คุณชาย คุณชายจะ......คุณนายน้อย อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

ป้ามะนาวเดินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ เมื่อเห็นสองสามีภรรยาที่เดินลงบันไดกันอย่างรักใคร่ ก็พลันรีบชะงักฝีเท้า เสียงเรียกที่ร้อนรนนั่นก็สงบลง ตอนที่ทักทายกับเทวิกา ก็เผยสีหน้ายิ้มแย้มแล้ว ราวกับว่าคนที่มีสีหน้าร้อนรนใจเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เธอ

“ป้ามะนาว อรุณสวัสดิ์ค่ะ หนูไปล้างมือก่อนนะ”

เทวิกาเดาว่าป้ามะนาวน่าจะมีเรื่องคุยกับยศพัฒน์ จึงหาข้ออ้างขอตัวไปก่อน

รอจนกระทั่งเทวิกาจากไป ป้ามะนาวก็จึงจะพูดกับยศพัฒน์ว่า “คุณชาย ตัวปัญหามาแล้วค่ะ”

ยศพัฒน์เป็นคนฉลาด “เปรมา?”

“ทีแรกเป็นคุณกชนิภา หลังจากนั้นคุณเปรมาก็ตามมาอีกคน ฉันไม่ได้ให้หล่อนสองคนเข้ามา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณกชนิภากับคุณเปรมาทะเลาะกันแล้ว”

ยศพัฒน์ขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเย็นว่า “ให้คนออกไปไล่พวกหล่อน อย่ามาทะเลาะกันที่บ้านฉัน!”

“ไล่ไม่ไปน่ะสิคะ”

ตระกูลธวัชพลังกรอยู่ข้างๆนี่เอง

“แอมที กรุ๊ปแข็งแกร่งใช้ได้”

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ขายคฤหาสน์หลังข้างๆไปใช้หนี้อีก

“ป้ามะนาว ป้าให้คนเอาลำโพงใหญ่ไปที่หน้าประตู เปิดบทสวดคาถาไล่ผีแล้วเล่นซ้ำ เสียงไม่ต้องดังมาก ถ้าดังเกินจะรบกวนคนอื่น ควบคุมระดับเสียงให้หนวกหูสำหรับสองคนนั้นก็พอ”

ป้ามะนาวฟังแล้วก็ตาลุกวาวทันที “ได้ค่ะ ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้”

เธอหันตัวจะเดินจากไป เพิ่งก้าวขาก็พลันชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันตัวมาเอ่ยกับคุณชายว่า “คุณเปรมาบอกว่าเธอมาขอโทษน่ะค่ะ ส่วนคุณกชนิภาก็เหมือนจะร้องไห้อ้อนวอนให้คุณเมตตา”

ยศพัฒน์เอ่ยเสียงเย็นว่า “เปรมาขอโทษเทวิกาแล้ว ชดใช้ค่าเสียหายแล้วด้วย บอกหล่อนว่าอย่าใช้ขอโทษเป็นข้ออ้างมาที่นี่อีก”

ส่วนกชนิภา ยศพัฒน์คร้านจะพูดแล้ว

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ป้ามะนาวหันตัวไปอีกครั้ง ครั้งนี้ไปทำตามที่ยศพัฒน์สั่งแล้วจริงๆ

ผู้หญิงสองคนหน้าคฤหาสน์ ทะเลาะกันไปพักใหญ่ ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้เปรียบสักคน และก็ไม่มีผู้ชนะด้วย เพราะพวกเธอทั้งคู่ต่างเป็นผู้แพ้

คนที่ชนะคือเทวิกา

กชนิภามักจะเหน็บแนมเปรมาว่า “พูดอีกละว่าเธอกับพี่พัฒน์เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน พวกเธอรู้จักกันมายี่สิบกว่าปี ยังสู้เทวิกาไม่ได้ คนอื่นต่างพูดกันว่าที่พี่พัฒน์โสดมานานขนาดนี้ และรักษาความบริสุทธิ์มาโดยตลอด เป็นเพราะว่าเธอไปเมืองนอก เขาจะรอเธอกลับมา”