รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 193

“เหอะ! สิ่งที่ได้ยินมานั้นล้วนเป็นเรื่องปลอม เธอเองก็ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ทั้งที่คนที่มาก่อนคือเธอ แต่กลับปล่อยให้พี่พัฒน์ถูกเทวิกาแย่งไปต่อหน้าต่อตา สิบปีก่อนเธอจะไปเมืองนอกทำไมกัน นึกว่าระยะห่างจะทำให้เกิดความคิดถึงได้งั้นเหรอ?”

“ระยะห่างทำให้เกิดความคิดถึง ถ้าใช้กับคนในครอบครัวก็อาจจะได้ผล แต่ถ้าใช้กับคนรัก เหอะๆ ระยะห่างทำให้เลิกกันเท่านั้นแหละ”

“พอเธอกลับมาจากเมืองนอก สิ่งที่ต้อนรับเธอก็คือพี่พัฒน์แต่งงานกับเทวาไง เธอน่ะ มีแต่ต้องเสียใจภายหลัง ยังมาอิจฉาที่ฉันสาวกว่าสวยกว่าอีก ทุกคนมีอิสระที่จะรักพี่พัฒน์ เธอไม่มีสิทธิ์ด่าฉันว่าหน้าไม่อาย”

กชนิภาอายุยังน้อย จึงเหหิมเกริมและปากเปราะเราะร้ายมาก

คำพูดเหน็บแนมเปรมาพรั่งพรูออกมาจากปากเธอไม่หยุด ทิ่มแทงเข้าไปในหูของเปรมา เปรมาโกรธจนหน้าเขียว อีกนิดก็เกือบจะวู่วามพุ่งตัวไปตบหน้ากชนิภาแล้ว

“ตอนนี้คนที่มีสิทธิ์ด่าฉันว่าหน้าไม่อาย อยากเป็นเมียน้อยคนอื่น มีแค่เทวิกาเท่านั้น เธอนับเป็นตัวประสาอะไร? หัวหอมกับกระเทียมเธอเลือกเอาสักอย่างสิ”

“ดูรองพื้นหน้าเธอที่หนาเตอะเหมือนกำแพงสิ เธอจะอายุสามสิบแล้วสินะ ต้องแก่จนทำให้เธอเสียความมั่นใจไปแล้วแน่ ๆ จึงต้องพึ่งพาเครื่องสำอางมาปกปิดความแก่ของเธอ โธ่ ฉันต้องเรียกเธอว่าคุณป้าสิถึงจะถูก คนที่ควรตัดใจจากพี่พัฒน์เป็นคุณป้าเปรมาต่างหาก”

“เพราะเธอแก่แล้ว ถ้ายังไม่ตายใจ จนกลายเป็นยัยป้าที่แก่กว่าเดิม ผู้ชายคนไหนจะยังเอาเธออีก? ส่วนฉันก็ไม่เหมือนเธอ ฉันยังสาว ถึงไม่ได้แต่งงานกับพี่พัฒน์ ก็ยังมีสิทธิ์ไปเลือกผู้ชายดีๆคนอื่นอีกอยู่ดี ฮ่า ๆ ๆ!”

เปรมาไม่อาจฝืนทนต่อไปได้อีก พลันก้าวไปข้างหน้า อยากจะฉีกปากของกชนิภาทิ้ง

“ป้ามะนาว”

จู่ ๆกชนิภาก็ก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะจับประตูรั้วเหล็กของคฤหาสน์เอาไว้ “ป้ามะนาว พี่พัฒน์ยอมเจอฉันแล้วเหรอ?”

เปรมารหันตัวไป และก้าวขาเดินตามไปด้วย

เธอพยายามให้ตัวเองสุขุมใจเย็น จะแพ้ให้กับยัยขี้อ่อยข้างๆที่ชื่อกชนิภาไม่ได้เด็ดขาด

ยัยกชนิภากล้าคิดไม่ซื่อกับพัฒน์ได้ยังไงกัน หน้าไม่อายชะมัด!

“ป้ามะนาว”

หลังจากที่ป้ามะนาวเดินมาใกล้ เปรมาก็เผยรอยยิ้มสง่าสาม

“เสแสร้ง”

กชนิภาสบถด่าเสียงเบา

“หุบปาก!”

เปรมาตวาดเสียงเย็น

“เธอคิดว่าเธอคือใคร? ขิงหัวหอมกระเทียมเธอเลือกมาสักอย่างสิ? เธอให้ฉันหุบปากฉันก็ต้องหุบปากหรือไง ฉันจะพูดแล้วจะทำไม เอาให้ยัยป้าอย่างเธอโมโหจนอกแตกตายไปเลย ยัยแก่ต่ำทราม ยัยแก่ขี้อ่อย แก่ขนาดนี้แล้วยังอยากจะเป็นเมียน้อย ทำลายชีวิตคู่ของคนอื่นอีก ไม่ส่องกระจกดูตัวเองบ้างเลย”

โทสะที่ถูกเปรมาระงับลงไปอย่างยากลำบาก พลันถูกคำพูดของกชนิภาสะกิดอีกครั้ง

เธอเหวี่ยงฝ่ามือไปอย่างเต็มแรง

เมื่อกี้ไม่ได้ตบ ตอนนี้ได้ตบแล้วสักที

เสียงเพียะดังลั่น

ใบหน้าขาวเนียนของกชนิภาปรากฏรอยฝ่ามือสีแดง

“ยัยแก่ต่ำทราม แกกล้าตบฉันได้ยังไง ฉันจะฆ่าแก!”

กชนิภาถูกคนในบ้านตามใจจนชินแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่มีใครกล้าแตะเส้นผมเธอแม้แต่เส้นเดียว

ความเจ็บแสบบนใบหน้า ทำให้เธอปรี๊ดแตก

เธอพุ่งตัวไปตบตีกับเปรมา

ระหว่างนั้น ป้ามะนาวก็สั่งให้พวกติณห์เอาลำโพงใหญ่วางไว้ที่หน้าประตู จากนั้นก็เปิดบทสวดคาถาไล่ผี

คุณชายบอกว่าอย่ารบกวนคนอื่น ไม่ได้บอกว่ารบกวนคนตระกูลธวัชพลังกรไม่ได้

ดังนั้น เสียงจึงค่อนข้างดัง แต่ยังดีที่หน้าประตูห่างจากตัวคฤหาสน์พอสมควร ระดับเสียงแบบนี้ไม่รบกวนคุณนายน้อยทานอาหารเช้าอย่างอารมณ์ดี

บทสวดคาถาไล่ผีถูกเล่นซ้ำๆ ขณะเดียวกัน เปรมากับกชนิภาก็ตีกันจนรู้ผลแล้ว

กชนิภาอายุน้อยและเหิมเกริม อีกทั้งยังสู้สุดชีวิต แม้ใบหน้าเธอจะบวมแดง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็ถูกฉีกจนขาด แต่เธอกลับเป็นฝ่ายชนะ

ผู้ชนะลุกขึ้นยืนจากตัวเปรมา ซ้ำยังเตะเปรมาทีหนึ่ง ก่อนจะเหยียดมองและก่นด่าเปรมา ทว่า—

กลับไม่ได้ยินเสียงด่าของเธอ

หนวกหูชะมัด

ใครมันมาเปิดเพลงตรงนี้ แล้วเปิดเพลงอะไรเนี่ย หนวกหูชะมัด!

เปรมาใช้โอกาสตอนที่กชนิภาหงุดหงิดกับบทสวดคาถาไล่ผีที่เล่นซ้ำๆ ลุกตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่กชนิภา กชนิภาตั้งตัวไม่ทัน พลันล้มลงบนพื้น หลังศีรษะกระแทกกับพื้น เจ็บจนกชนิภาร้อง

ก่อนจะตบตีกันอีกครั้ง

ครั้งนี้ เปรมาชนะแล้ว

กชนิภาร้องไห้กลับบ้านไปหาคนช่วย แต่หลังจากที่คนในบ้านเธอรู้ว่าเป็นเปรมา ก็ไม่ได้ช่วยเธอจัดการเปรมา

กชนิภาอาจจะไม่รู้ว่านฤเบศซร์เห็นเปรมาสำคัญดุจเพชรดุจหยก ทว่าคนตระกูลธวัชพลังกรกลับรู้

ลูกสาวตัวเองหึงหวงผู้ชายคนเดียวกันกับเปรมา จนกลายเป็นทะเลาะกัน นี่ก็ทำให้คนตระกูลธวัชพลังกรกังวลแล้วว่าจะถูกนฤเบศวร์แก้แค้น

เมื่อไม่มีศัตรู เปรมาเองก็รู้สึกหงุดหงิดกับบทสวดคาถาไล่ผีที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา

โทรหายศพัฒน์ เขาก็ไม่รับ

กดกริ๊งหน้าบ้านก็ไม่มีคนออกมาเปิดประตู

ตะโกนเรียกด้านนอก คนในคฤหาสน์ก็ไม่ได้ยิน

ผนวกกับสภาพเละเทะในตอนนี้ เปรมาจึงจากไปอย่างโมโห

ภายในคฤหาสน์

“คุณกชนิภาหรือเปรมางั้นเหรอ?”

จู่ ๆเทวิกาก็ถามชายหนุ่มข้างกาย

ได้ยินคำถามของเธอ ยศพัฒน์ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เธอไม่ได้โง่เสียหน่อย

“มากันทั้งสองคน”

“งั้นก็ต้องสนุกมากเลยสิ?”

เทวิกาจงใจหยอกล้อว่า “ศัตรูหัวใจมาเจอกันมีแต่จะยิ่งทำให้ต่างฝ่ายต่างโมโห เพื่อที่รักแล้ว ไม่แน่สองคนนั้นอาจจะตีกันแล้วก็ได้นะ”

เปรมามีนิสัยเหิมเกริม ไม่มีมารยาทของคุณหนูผู้ดีเลยสักนิด ปะทะกับกชนิภาที่ไม่มีมารยาทและถูกคนในบ้านตามใจจนนิสัยเสียไม่ต่างกัน หากทั้งคู่ปลอดภัย ฟ้าคงจะมีฝนสีแดงตกลงมาแน่ ๆ

“ไม่ต้องสนใจพวกหล่อน ไม่เกี่ยวกับเราสองคน”

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง นี่ทำเพื่อที่รักเลยนะ”

เทวิกาบีบแก้มเขาทีหนึ่ง ถอนหายใจเอ่ยว่า “ผู้ชายหล่อเกินไปก็ถือเป็นหายนะ ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังหนุ่ม ซ้ำยังทั้งรวยทั้งมีอำนาจอีก ยิ่งเป็นหายนะในความหายนะ”

“ตั้งแต่ที่รู้ตัวตนจริงๆของพี่ แม่ฉันก็เกลี้ยกล่อมให้ฉันหย่า บอกแล้ว ว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างพี่ ต้องมีคนต้องใจมากมายแน่ ๆ พวกหล่อนจะพุ่งชนใส่พี่อย่างเดียว ไม่สนหรอกว่าพี่แต่งงานหรือยัง”

ยศพัฒน์จับมือเธอไว้หมับ เอ่ยอย่างจริงใจว่า “วิกา ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันหย่าเด็ดขาด! ฉันเลือกเกิดไม่ได้ หน้าตาของฉันพ่อแม่ฉันเป็นคนมอบให้ สืบทอดตำแหน่งประธานของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป นั่นคือหน้าที่ของฉัน”

“ฉันไม่สามารถห้ามให้พวกเธอรักฉันได้ ทำได้เพียงไม่ให้ความหวังพวกเธอ และปฏิบัติตัวด้วยอย่างเฉยชา แต่พวกเธอก็ยังคงพยายามทำทุกวิถีทางเข้าหาฉันผ่านคนอื่นหรือด้วยวิธีอื่น ฉันเองก็อยากตัดขาพวกเธอให้พิการอย่างอำมหิตเหมือนกัน ไม่ให้พวกเธอปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”

“แต่ ทำแบบนั้นมันผิดกฎหมาย คำสอนประจำตระกูลของเรา สอนให้เราเป็นคนซื่อตรงและสุจริต ไม่หวังให้เก่งกาจหรือยิ่งใหญ่ แต่ขอให้ไม่ละอายแก่ใจตัวเอง ไม่ทำเรื่องทุจริตผิดกฎหมาย ไม่งั้นก็จะไล่ออกจากบ้าน ตัดขาดความสัมพันธ์”

“ฉันเองก็ไม่อยากทำแบบนั้น วู่วามแล้วก็ต้องรับผลที่ตามมา ฉันอยากจะอยู่กับเธอไปจนแก่เฒ่า ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ในกรงเหล็ก”

“ฉันรู้ว่าพวกเธอมักจะชอบเขียนให้พระเอกเป็นคนสมบูรณ์แบบและไร้เทียมทาน ไม่ชอบหน้าใครก็กำจัดคนนั้นทิ้ง ราวกับว่าพวกเขาต่างหากที่เป็นกฎหมาย แต่ว่า ในความเป็นจริง มีใครบ้างที่ทำเรื่องชั่วร้ายแล้วสามารถหนีการลงโทษของกฎหมายไปได้? ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่ายังไงคนชั่วก็ต้องได้รับโทษ”

“วิกา ถ้าเธอผิดหวังกับฉันที่เป็นแบบนี้......ฉันก็จะไม่มีทางปล่อยมือไปหรอก”