รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 2

“กริ๊งงงงง....”

โทรศัพท์เทวิกาดังขึ้นทันที

เธอควานหาโทรศัพท์พลางเหล่มองชื่อที่ปรากฏตามที่บันทึก จึงยิ้มพร้อมทั้งพูดกับยศพัฒน์อย่างขมขื่น “พฤติกรรมก่อกวนวกกลับมาอีกแล้ว ต้องเพราะไอ้ผู้ชายห่วยแตกคนนั้นไปฟ้องเรื่องฉันเมื่อกี้กับแม่สื่อแน่ๆ ค่ะ”

ตั้งแต่ที่เธอโดนคุณแม่สุดที่รักบีบบังคับให้เริ่มนัดบอด ราวกับหลังจากสิ้นสุดการนัดบอดทุกครั้งก็จะโดนคู่นัดบอดโทรมาฟ้องอยู่เสมอ

ใช่ว่าเธอหัวสูง เธอก็ไม่อยากเลือกยาก แต่เธอก็ไม่อยากฝืนทนให้ต้องยอมรับกับสภาพนั้นมากกว่า

การแต่งงานถือว่าเป็นเรื่องใหญ่โตของชีวิต ถ้าไปแต่งงานกับไอ้ผู้ชายห่วยแตก แถมยังต้องออกไปหาเงินเพื่อมาเลี้ยงดูครอบครัว และยังต้องพ่วงตำแหน่งเป็นแม่บ้านให้ฟรีอีกหนึ่งอัตรา สู้เธอไม่แต่งงานเสียดีกว่า

ยศพัฒน์หัวเราะทันที “เธอก็พูดกับคุณน้าให้ชัดเจนไปเสียสิ”

เทวิกาก่นบ่น “คุณแม่ฉันแทบจะไม่ฟังคำอธิบายจากฉันเลยค่ะ”

หลังจากบ่นเสร็จ เธอยอมจำนนพลางกดรับโทรศัพท์

จังหวะที่กดรับสาย อาการตีโพยตีพายของคุณนายแม่สุดที่รักก็ตวาดลั่นทันที “เทวิกา แม่บอกกับแกกี่หนแล้ว แกอายุยี่สิบสี่แล้วนะ ถ้ายังไม่รีบอีก ผู้ชายดีๆ ก็จะถูกผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าแกฉกไปครองหมด เลือกนักมักได้แร่ แล้วแกจะมานั่งเสียใจภายหลัง”

“คุณจณัตว์เขาดีขนาดนั้น แกก็ยังปฏิบัติต่อเขาอย่างเสียมารยาท การได้รับการอบรมของแก มันเสียหน้ามาถึงหน้าแม่ของแกนี่ ฉันไม่ได้สั่งสอนให้แกเที่ยวไปเขวี้ยงแก้วใส่คนอื่นเขา คุณจณัตว์เขาพูดมาถ้าแกยอมขอโทษเขา เขาจะยอมยกโทษให้แกและจะลองคบหาดูใจกับแกดู”

“ธาริกาอ่อนกว่าแกตั้งสองปี ยังแต่งเข้าตระกูลคนรวยเลย ฉันไม่ได้วิงวอนให้แกแต่งเข้าตระกูลคนรวย แค่วิงวอนให้แกหาผู้ชายสักคนและแต่งงานให้เร็วๆ ถือว่าเป็นการหลีกเลี่ยงที่ต้องให้ฉันมาคอยจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องสำคัญของแกอยู่ทุกวัน”

เทวิกาฟังคำพูดระเบิดอารมณ์ของมารดาเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงกล่าวตอบอย่างหมดความอดทน “คุณแม่ หนูเพิ่งจะยี่สิบสี่ไม่ใช่สามสิบสี่นะ ถือว่าเด็กมาก พี่ชายหนูอายุยี่สิบเก้าแล้ว ทำไมยังไม่เห็นแม่เร่งรัดเขาสักที”

พิชญ์สินีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ก็แม่เร่งรัดเขาไม่ได้นี่ไง”

เทวิกาทำหน้าเจื่อน เพราะว่าแม่เร่งรัดพี่ชายไม่ได้เลยมาทรมานเธออยู่งั้นสิ ความกตัญญูของเธอกลายมาเป็นการถูกทรมานจากคู่นัดบอด มันดูไม่ยุติธรรมกับเธอเลยใช่มั้ย?

“คุณแม่ คุณแม่คงไม่รู้ว่าคุณจณัตว์เขาห่วยแตกขนาดไหน สรุปคือ มันอธิบายยากมาก รอหนูมีเวลาแล้วค่อยพูดให้แม่ฟังนะ ถ้ายังอยากให้หนูไปขอโทษเขา ไปเจอคนประสาทอย่างเขา ต่อให้คนอย่างหนูเทวิกาขึ้นคานก็ไม่มีวันจะลองพิจารณาเขาใหม่ด้วยซ้ำ”

“อีกอย่างนะ ไม่เรียกว่าแต่งงานธาริกา ไปเป็นเมียน้อยคนอื่น อย่านึกนะว่าหนูไม่รู้ความจริง? ผู้ชายคนนั้นอายุเท่าพ่อเขาแล้ว แถมยังไม่ใช่เศรษฐีที่ไหนด้วย ก็แค่มีเงินนิดหน่อย มีตึกให้คนเช่าสองตึกเท่านั้น ถ้าอยากให้แต่งแบบนั้นก็ทำได้นะ —"

เทวิกาใช้มือป้องโทรศัพท์ พลันกระซิบถามยศพัฒน์ “ตระกูลมหาเศรษฐีในเมืองแอคเซสซ์ของเราที่เป็นเศรษฐีตัวจริงที่สุดคือตระกูลไหนเหรอคะ?

เมืองแอคเซสซ์เป็นเมืองอันดับหนึ่ง มีคนร่ำรวยมากมายนัก ชาวบ้านร้านตลาดอย่างเช่นเทวิกายังไม่รู้จริงๆ ว่าตระกูลไหนที่ร่ำรวยที่สุด และเป็นอภิมหาเศรษฐีที่สุด

ยศพัฒน์กดเสียงทุ้มต่ำเพื่อตอบเธอ “ตระกูลอริยชัยกุลเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งของเมืองแอคเซสซ์ ถือว่าเป็นตระกูลอภิมหาเศรษฐีตัวจริง บริษัทในเครือของตระกูลของพวกเขาก็คือบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป โดยมีกิจการกระจายสาขาอยู่ทั่วประเทศ”

เทวิกาพูดกับคุณแม่สุดที่รักทันที “มีปัญญาก็เรียกให้ธาริกาแต่งเข้าตระกูลอริยชัยกุลซะเลยสิคะ แต่ไปเป็นเมียเก็บของผู้ชายแก่ๆ แม่อิจฉาจนตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว หรือแม่อยากให้ลูกสาวของแม่อย่างหนูไปเป็นเมียเก็บของผู้ชายแก่ๆ อย่างงั้นเหรอคะ”

“ถุยๆ ลูกสาวฉันขายไม่ออกไปทั้งชีวิตก็ไม่อนุญาตให้ไปเป็นเมียน้อยของคนอื่นแน่”

พิชญ์สินีผรุสวาทออกมาประโยคหนึ่ง พลันออกคำสั่งกับเทวิกาทันที “พรุ่งนี้วันเสาร์ แกปิดร้านแกไปก่อน แล้วรีบกลับมาเพื่อไปเจออีกคน คุณยายเจ็ดของแกแนะนำมาให้ แม่เห็นรูปผู้ชายคนนั้นแล้ว โอเคเลยแหละ”

เทวิกา “…แม่ ขนาดจะแขวนคอตายยังสามารถสูดหายใจเข้าได้ นี่คุณแม่แทบไม่ให้เวลาหนูได้สูดหายใจเข้าปอดเลยนะคะ”

“ไม่อยากโดนฉันเร่งรัด แกก็ไปหาแฟนของแกเองสิ แม่ดูดวงให้แกแล้ว หมอดูบอกว่าถ้าปีนี้แกไม่แต่งงาน งั้นก็ไม่มีทางเจอเนื้อคู่ของแกแล้ว ต่อไปก็เป็นมนุษย์ป้าเหี่ยวเฉาจนตาย”