รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 202

“แม่ แม่”

เทวิกาหลุดออกจากภวังค์ พลันรีบไล่ตามไป

ยศพัฒน์ก้มเก็บตุ๊กตาตัวนั้น ก่อนจะวิ่งตามไปด้วยเช่นกัน

คุณหญิงธิษณาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย ตื่นตระหนกจนหนีไม่เลือกทาง เธอวิ่งเร็วไม่เท่ายศพัฒน์ ไม่นานก็ถูกสองสามีภรรยาไล่ตามทัน

“แม่”

เทวิการั้งตัวคุณหญิงธิษณาเอาไว้ แล้วโผกอดเธอจากด้านหลัง

“ลูก ลูกของฉัน......”

คุณหญิงธิษณาถูกเธอกอดแล้วก็ยังคงดิ้นรน

“แม่ ลูกแม่หาเจอแล้ว หนูก็คือลูกของแม่ไง หนูกลับมาที่ข้างกายแม่แล้ว แม่!”

คุณหญิงธิษณาไม่ฟังคำพูดของเทวิกา เธอดิ้นรนสุดชีวิต อยากจะขืนตัวออกจากอ้อมกอดของเทวิกา ปากก็ยังคงร้องตะโกนไม่หยุดว่า “วรันธร คืนลูกสาวให้ฉัน เธออยากได้ไซม่อน ฉันยกไซม่อนให้เธอ ฉันยกตำแหน่งนายหญิงตระกูลให้เธอ ฉันจะหย่า ฉันจะหย่ากับไซม่อน เธอคืนลูกสาวให้เธอ ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว ฉันต้องการแค่ลูกของฉัน”

“คืนลูกให้ฉัน ฉันไม่เอาอะไรแล้ว ฉันต้องการแค่ลูกของฉัน ขอแค่ลูกของฉันกลับมา......”

คุณหญิงธิษณากรีดร้อง ทว่ากลับเป็นความในใจของเธอในตอนนั้น

หากเธอรู้ว่าศัตรูหัวใจจะต่อกรกับเธอแบบนี้ งั้นต่อให้เธอต้องหย่า เธอก็ไม่อยากเสียลูกไป

เธอทำอะไรผิดกันแน่?

เธอกับไซม่อนเป็นสามีภรรยากันโดยชอบด้วยกฎหมาย ทั้งคู่เองก็รักใคร่ผูกพันกัน พวกเขามีลูกชายและลูกสาวที่น่ารัก สี่คนพ่อแม่ลูกใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

แต่เพียงเพราะวรันธรชอบไซม่อน ไซม่อนปฏิเสธเธอ และเพราะวรันธรเคยระรานเธอมาก่อน ไซม่อนจึงโกรธและทำลายบริษัทของตระกูลภักดิภูมิเมธีจางจนย่อยยับ ทำให้วรันธรแก้แค้นกับเธอแบบนี้

วรันธรเองก็เป็นลูกสาวตระกูลเศรษฐี ร่ำรวยและหน้าตาก็ดี อยากได้ผู้ชายแบบไหนก็เลือกได้ทั้งนั้น ทำไมต้องเข้ามาเป็นมือที่สามทำลายชีวิตคู่ของคนอื่นด้วย?

ทำไมต้องแย่งสามีเธอไปให้ได้?

เพราะยศถาบรรดาศักดิ์ของไซม่อนนั้นยั่วยวนใจเกินไป!

ยศพัฒน์รีบยัดตุ๊กตาตัวนั้นเข้าไปในอ้อมกอดของแม่ยาย

“แม่ ลูกของแม่อยู่นี่ ไม่ได้ถูกคนชั่วอุ้มไป เราช่วยลูกแม่กลับมาได้แล้ว เธอยังอยู่ดี”

ยศพัฒน์ปลอบโยนแม่ยายด้วยเสียงอ่อนโยน

ตุ๊กตาเหมือนทารกอายุครึ่งขวบ แล้วยังเป็นตุ๊กตาผ้าฝ้ายนุ่มนิ่ม สวมเสื้อของเทวิกาตอนยังเด็ก เมื่อถูกยัดกลับเข้าไปในอ้อมกอดของคุณหญิงธิษณา เธอก็กอดตุ๊กตาไว้แน่นทันที

“ลูก ลูกของฉันกลับมาแล้ว”

คุณหญิงธิษณาน้ำตารื้น กลับกอดตุ๊กตาและจุมพิตไม่หยุด

“ลูก แม่ตกใจแทบแย่ ลูกทำให้แม่ตกใจแทบแย่”

คุณหญิงธิษณาจุมพิตตุ๊กตาไปพลาง พูดไปพลางว่า “จากนี้ไปแม่จะไม่ปล่อยมือไปอีกแล้ว แม่จะอุ้มเธอไว้ตลอดเวลา ใครอยากแย่งเธอไป ก็ต้องข้ามศพแม่ไปก่อน”

เมื่อเห็นคุณหญิงธิษณาไม่ได้วิ่งอย่างคลุ้มคลั่งและสงบลง เทวิกาก็จึงจะปล่อยมือ

ยศพัฒน์กุมมือเธอเอาไว้ เอ่ยเสียงเบาว่า “เทวิกา ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ แต่เรื่องนี้เราร้อนใจกันไม่ได้จริงๆ ต้องให้แม่เธอค่อยๆชินกับการมีอยู่ของเธอ ค่อยๆพาเธอนึกย้อนถึงเรื่องในอดีต พาเธอเผชิญกับความเป็นจริง เธอจึงจะค่อยๆหายดีได้”

เทวิกาตอบเสียงอืมด้วยตาแดงก่ำ

เธอร้อนใจไปเอง

เธออยากให้แม่รีบกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ทว่าแม่เป็นบ้ามายี่สิบกว่าปีแล้ว แม้จะตามหาเธอเจอ ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถหายดีได้ในระยะเวลาสั้นๆ

ยศพัฒน์ยกมือขึ้นโอบไหล่เธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วปลอบเสียงอ่อนโยนว่า “อย่ากังวลไปเลย จะดีขึ้นแน่นอน เมื่อกี้แม่ก็เพิ่งบอกไปว่าจำเรื่องในอดีตได้บางส่วนแล้ว แม่จำเรื่องในอดีตได้ เพียงแต่แม่สูญเสียเธอไป มันเจ็บปวดมากจนทำให้แม่ไม่สามารถเผชิญกับความจริงได้ จึงสติฟั่นเฟือนมาโดยตลอด”

“เห็นแม่เป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกเสียใจมากจริงๆ ทั้งที่ฉันก็อยู่ต่อหน้าแม่ ฉันก็คือลูกสาวแท้ๆของแม่ แม่เองก็ชอบฉันมาก บอกว่าชอบอยู่ใกล้ฉัน รู้สึกว่าฉันก็คือลูกสาวของแม่ แต่ว่า......”

“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ”