รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 209

“พี่ใหญ่ ผมยังอยากเดินทางไปทำงาน”

กษิดิพูดเสียงอ่อน

มิลินท์คือลูกสาวตระกูลศิริกรโสภณ เธอสนใจเกี่ยวกับการแต่งหน้ามาตั้งแต่เด็ก เมื่อโตขึ้นก็ไม่ได้รับช่วงต่อธุรกิจครอบครัว กลับกลายเป็นช่างแต่งหน้ามืออาชีพ

ยศพัฒน์เคยบอกเทวิกาว่า ฝีมือการแต่งหน้าของมิลินท์ยอดเยี่ยมจนราวกับเปลี่ยนโฉมได้

ตระกูลศิริกรโสภณกับตระกูลอริยชัยกุลนั้นเป็นเพื่อนกันมาสามชั่วอายุคนแล้ว

ลูกหลานของทั้งสองตระกูลย่อมรู้จักกันตั้งแต่เด็ก กษิดิกับมิลินท์อายุใกล้เคียงกัน ทว่ากลับไม่ถูกกัน ตอนเด็กมักจะชอบตีกันบ่อยๆ พอโตขึ้นมาหน่อยก็ไม่ตีกันแล้ว แต่กลับแกล้งกันและต่างฝ่ายต่างไม่ชอบขี้หน้ากัน

วันนี้เธอขุดหลุมแกล้งฉัน พรุ่งนี้ฉันก็วางกับดักแกล้งเธอ เอาเป็นว่าหากใครสามารถทำให้อีกฝ่ายขายหน้าได้ งั้นคนนั้นก็คือผู้ชนะ

เมื่อโตขึ้น แม้จะเจอหน้ากันน้อยลง แต่ทุกครั้งที่เจอกัน ก็ไม่พ้นที่จะเถียงกันตลอด

เพียงแต่ ตอนที่หนิงหยู่เฉิงเจอปัญหา เธอก็มักจะชอบให้กษิดิช่วย

แม้กษิดิจะพูดจาเหน็บแนมและรังเกียจเธอสารพัด แต่ตอนวิ่งไปช่วยก็วิ่งเร็วเสียยิ่งกว่ากระต่าย

ในสายตาของทุกคน ทั้งคู่ก็คือชายหญิงที่มีความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียด

กษิดิเป็นผู้ชาย ก็ย่อมมีความเป็นสุภาพบุรุษบ้าง บางครั้ง เขาก็จะเป็นฝ่ายยอมมิลินท์

หากให้มิลินท์อาศัยอยู่ในบ้านสอง กษิดิก็จะไม่กล้ากลับบ้าน กลัวว่าจู่ ๆบนเตียงเขาจะมีแขนขาดหรือขาขาดโผล่มา และกลัวว่าตอนที่เปิดผ้าห่มออก จะเจอกับแมลงหลากหลายชนิดคลานไปมาบนเตียงเขา

แค่คิดภาพเขาก็ขนหัวลุกแล้ว

เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่มักกลัวสัตว์เล็กๆอย่างพวกแมลง

แต่มิลินท์นั้นตรงกันข้าม แม้แต่งูเธอก็ไม่กลัว

งูที่ไม่มีพิษ เธอก็จะจับมาเป็นของเล่นอีกด้วย เอาเป็นว่าตอนเด็กเธอเคยเลี้ยงงูไม่มีพิษเป็นสัตว์เลี้ยง หลังจากนั้นงูพวกนั้นทนทรมานจากเธอไม่ได้ ก็เลยหาโอกาสหนีไปแล้ว

เธอยังอยากจะเลี้ยงงูอีก แต่คนในบ้านคัดค้านกันอย่างเด็ดขาด เธอก็จึงจะยอมแพ้

จนถึงทุกวันนี้ เธอก็ยังคงพร่ำบ่นว่าของเล่นงูตอนเด็กของเธอสนุกขนาดไหน สามารถเอางูมาถักเปียได้ด้วย

เหล่างู: เคยคิดถึงความรู้สึกพวกเราบ้างหรือเปล่า? เราไม่มีศักดิ์ศรีกันเหรอ?

ได้ยินน้องชายพูดว่าอยากเดินทางไปทำงาน ยศพัฒน์ก็ยิ้มขำเสียงเบา เอ่ยว่า “นายเพิ่งเดินทางกลับมาเองไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องเดินไปทางไปทำงานอีกหรอก”

ใจปลาซิวชะมัด ได้ยินชื่อของมิลินท์ก็อยากจะหนีไปทันที

กษิดิเอ่ยว่า “พี่ใหญ่ ผมไม่กลัวทำงานหนัก แม้จะให้ผมเดินทางไปทำงานทุกวันผมก็ยอม ไม่บ่นสักคำแน่นอน พี่ใหญ่ รีบคิดดูสิว่ามีบริษัทลูกที่ไหนเกิดเรื่องขึ้น และต้องการให้ผมไปจัดการ”

ยศพัฒน์ “......นายอยากให้บริษัทลูกเราเกิดเรื่องขึ้นเหรอ?”

“พี่ใหญ่ ผมไม่อยากอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับมิลินท์ ได้ไหม? คฤหัสถ์เมเปิลเราใหญ่ขนาดนี้ พี่ให้เธอไปอยู่ไหนก็ได้ แต่ห้ามอยู่บ้านผมเด็ดขาด ถ้ายัยนั่นเข้ามาอยู่ น้องชายพี่จะเหลือทางรอดอะไรอีก?”

“พี่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สักหน่อยว่าผมกับหล่อนไม่ถูกกัน”

คนที่กษิดิกลัวที่สุดในชีวิตนี้มีสองคน คนหนึ่งคือพี่ใหญ่ ส่วนอีกคนก็คือมิลินท์

“ลินท์บอกแล้ว ว่าจะต้องไปพักที่บ้านนายเท่านั้น ไม่งั้นเธอก็จะไม่ยอมช่วย พี่คุยกับเธอไว้แล้ว อีกอย่างพี่เชิญเธอมาเป็นช่างแต่งหน้าให้พี่สะใภ้นายด้วย นายดูสิ พี่ตอบตกลงไปแล้ว จะให้พี่ผิดคำพูดก็ไม่ได้จริงไหม?”

กษิดิลอบด่าในใจ: รักษาคำพูดของพี่ก็คือทรยศน้องชายอย่างเขา

“พี่ใหญ่ พี่ควรบอกผมล่วงหน้า”

“ตอนนี้ฉันก็บอกกำลังนายล่วงหน้าไม่ใช่หรือไง? ไม่งั้นฉันก็ให้มิลินท์เข้าไปพักบ้านนายและเซอร์ไพรส์นายก็ได้ อย่าลืมล่ะว่าพ่อแม่นายชอบมิลินท์มากขนาดไหน”