รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 213

ใบหน้าหล่อเหล่าถมึงทึง นฤเบศวร์พูดเตือนกนกอรเสียงเย็นว่า “กนกอร อย่าลืมข้อตกลงของเราล่ะ ตอนที่ฉันต้องการให้เธอให้ความร่วมมือแสดงละครต่อหน้าปู่ฉัน เธอก็ต้องให้ความร่วมมืออย่างไร้เงื่อนไข!”

กนกอร “......งั้น นายรอแป๊บหนึ่งได้ไหม? ฉันขอกินข้าวกับพวกเทวิกาแล้วค่อยกลับไปกับนาย”

ไม่รอให้นฤเบศวร์ตอบ เธอก็พูดต่อว่า “กินข้าวที่บ้านพวกนาย แม้อาหารที่เชฟทำจะอร่อยมากและดูดีมากก็จริง แต่พวกนายกินน้อย ถ้าฉันกินข้าวกับพวกนาย ฉันต้องหิวตายแน่ ๆ ต้องกินจากข้างนอกก่อนแล้วค่อยกลับไป”

นฤเบศวร์เอ่ยอย่างไม่เกรงใจว่า “วันนั้นที่เราสองคนจดทะเบียนสมรสเธอก็กินข้าวที่บ้านฉัน ก็ไม่เห็นเธอกินน้อยเลยสักนิด เธอก็ยังมีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่หรือไง”

กนกอรยิ้ม จากนั้นก็มองนฤเบศวร์เงียบๆ

แท้จริงแล้วเธอเองก็เป็นคนที่สวยมาก ดวงตาใสเป็นประกาย เพียงแต่ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเธอนอนดึกหรือกินอาหารที่มีพลังงานสูงมากเกินไป ทำให้บนหน้าผากเธอมีสิวเล็กๆผุดขึ้น

สองสามีภรรยามองหน้าสบตากันครู่หนึ่ง นฤเบศวร์เป็นฝ่ายก้มหัวก่อน พลันเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “รีบไปกินเดลิเวอรี่เธอซะ ถ้ากินเสร็จเราก็กลับไปกัน ร้านนี้เทวิกาก็เป็นหุ้นส่วน ให้เธออยู่ที่นี่นานหน่อย ปิดประตูร้านแล้วค่อยกลับจะเป็นไรไป?”

แม้กนกอรจะเคยบอกว่าตอนที่เทวิกายังไม่แต่งงานกับยศพัฒน์ เธอแทบจะเป็นคนปิดประตูร้านทุกคืน แต่นฤเบศวร์ก็มักจะรู้สึกว่าเทวิกาเอาเปรียบกนกอร กนกอรใจกว้าง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็รับไปทำเองหมด ทำให้เทวิกาไม่ต้องรับผิดชอบอะไร แต่เงินที่หามาได้กลับต้องแบ่งครึ่ง

กนกอรเสียเปรียบสุดๆ

“งั้นนายรอฉันก่อน ฉันกินข้าวเร็วมาก แป๊บเดียวก็เสร็จ”

กนกอรหันตัวจะเดินจากไป

แต่จู่ ๆมือใหญ่ก็รั้งเธอเอาไว้

กนกอรหันศีรษะ นฤเบศวร์รีบปล่อยมือเธอออกทันที ซ้ำยังเอามือไปเช็ดที่กางเกงอีกต่างหาก ราวกับว่าแค่แตะตัวกนกอรก็ทำให้มือเขาสกปรกยังไงอย่างงั้น

การกระทำของเขาทำให้กนกอรโมโห เธอพลันจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้หมับ จากนั้นก็ลูบจับทั้งหน้ามือและหลังมือของเขา แล้วค่อยสะบัดมือเขาออก

“มือนายก็มีพิษเหมือนกัน ฉันจะไปเอามีดจากห้องครัวมาตัดมือนายทิ้ง ยาพิษจะได้ไม่ลามไปถึงหัวใจนาย แล้วทำให้นายตายตั้งแต่อายุยังหนุ่ม”

นฤเบศวร์ “......”

“ไม่ ไม่ติดทิ้งดีกว่า ปล่อยให้นายตายเร็วแหละดีแล้ว ถ้านายตาย ฉันจะได้สืบทอดมรดกทั้งหมดของนาย ฮ่า ๆ แล้วกลายเป็นเศรษฐินีอันดับหนึ่งของเมืองไง”

นฤเบศวร์ “......ตำแหน่งเศรษฐินีของเธอก็ได้มาจากการที่เหยียบศพฉันขึ้นไป”

“ว่ามาเถอะ นายยังอยากจะพูดอะไรอีก?”

เขารั้งเธอไว้ ไม่ใช่เพราะอยากจะจับมือเธอแน่ ๆ

ดูจากท่าทางรังเกียจของเขาเมื่อกี้นี้ ก็รู้แล้วว่าเขาไม่สนใจในตัวเธอเลยสักนิด

นฤเบศวร์สูดหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “ครั้งหน้าสั่งเดลิเวอรี่ ก็อย่าลืมสั่งเผื่อให้ฉันด้วย”

“ฉันสั่งเดลิเวอรี่ทุกวัน ก็ต้องสั่งให้นายทุกวันเลยเหรอ”

เขาไม่ได้แวะมาที่ร้านเธอทุกวันเสียหน่อย

เห็นนฤเบศวร์ไม่ตอบ เธอก็ถือว่าเขายอมรับ

มือเรียวยื่นไปตรงหน้าเขา แล้วทำท่านับเงิน

สีหน้าของนฤเบศวร์ถมึงทึงลงทันที

ยัยนี่พูดเรื่องเงินกับเขาตลอด!

พวกเขาเป็นสามีภรรยากันนะ!

สามีภรรยาต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต!

“ขนาดสั่งเดลิเวอรี่ยังจะเอาเงินจากฉันอีกเหรอ? กนกอร เธอขัดสนขนาดนั้นเหรอ? ทั้งที่ฉันก็ให้ค่าใช้จ่ายเธอทุกเดือนแท้ๆ”

นฤเบศวร์กัดฟันถาม

“นายไม่ได้กินแค่มื้อเดียว แต่นายจะกินทุกวัน แม้ฉันจะสั่งเดลิเวอรี่เจ็ดสิบกว่าบาทให้นาย แต่วันหนึ่งนายกินสองมื้อ รวมแล้วก็ตกเกือบร้อยห้าสิบบาทต่อวัน เอามาคำนวณดู นี่ก็เป็นค่าใช้จ่ายก้อนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? นายไม่ให้เงินฉัน ฉันยังต้องสั่งเดลิเวอรี่ให้นายฟรีอีกเหรอ? ฉันติดหนี้นายหรือไง?”

นฤเบศวร์ “.....พวกเราไม่ใช่.....ฉันไม่ได้สั่งเดลิเวอรี่กินทุกวันสักหน่อย ช่างเถอะ ฉันไปกินบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลของฉันที่โรงแรมดีกว่า เธอก็น้ำลายไหลไปเถอะ”

“นี่ดูสิ นายว่าฉันขี้งก แล้วนายใจกว้างตรงไหน? ทั้งที่บ้านนายมีโรงแรมแท้ๆ ในโรงแรมก็มีบุฟเฟ่ต์อาหารทะเล ไม่เคยจะเลี้ยงฉันเลยสักครั้ง”