รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 218

นฤเบศวร์ปลดล็อกกุญแจรถ และให้กนกอรลงรถได้

กนกอรยัดแบล็กการ์ดของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างตามสบาย เมื่อเห็นเธอยัดใส่ง่ายๆ แบบนัน ทำให้นฤเบศวร์อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอออกมาว่า： “กนกอร นั่นมันแบล็กการ์ดนะ ข้างในมีเงินเยอะมาก แต่คุณกลับยัดใส่กระเป๋ากางอย่างง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง？”

“ไม่งั้นหล่ะ？จะให้ฉันเตรียมโต๊ะบูชามาอัญเชิญเข้าบ้าน กราบไหว้ทุกวัน และคุกเข่าสามครั้งเคาะเก้าครั้งเลยไหม? "？”

นฤเบศวร์พูดไม่ออก

“ยิ่งปกป้องดีๆ ยิ่งทำให้คนเห็นรู้สึกว่าเป็นของมีค่า ก็จะถูกขโมยไปได้ ยัดใส่กระเป๋ากางเกงง่ายๆ แบบนี้ คนอื่นจะได้คิดว่าของฉันเป็นบัตรปลอม แบบนี้ยิ่งปลอดภัยกว่า เพราะว่าด้วยความสามารถของฉันแล้ว ไม่มีทางครอบครองแบล็กการ์ดได้เลย”

“คุณรีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก่อนออกจากบ้านกินอาหารเช้าให้เรียบร้อยก่อนหล่ะ อย่ามาขออาหารเช้าฉันกินอีก พวกเราสองคนแสดงละครต่อหน้าคุณปู่ก็พอ เมื่อไม่อยู่ในสายตาของคุณปู่คุณแล้ว ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก”

นฤเบศวร์หน้าเขียวขึ้นมาทันที “คุณเกลียดผมมากเลยเหรอ”

“แบตบอส ตามสรรพนามที่ฉันเรียกคุณแล้วน่าจะดูออก ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน คืนนี้เวลาฝันอย่าคิดถึงฉันหล่ะ ฉันไม่เข้าไปในฝันของคุณหรอก และถึงแม้จะเข้าไปในฝันคุณ ก็ขอเงินกับคุณอย่างเดียวแค่นั้นแหล่ะ”

นฤเบศวร์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คุณก็เข้าใจความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณดีหนิ่”

มองตามแผ่นหลังอันสง่างามของกนกอรที่เดินจากไป นฤเบศวร์ไม่ได้กลับออกไปทันที เขาลงมาจากรถเงียบๆ เดินตามหลังกนกอรโดยไม่ให้มีเสียง จนกระทั่งกนกอรกลับเข้าไปในบ้านอย่างปลอดภัย เขาถึงได้เดินกลับ ขึ้นรถ แล้วขับออกไป

……

เทวกาได้รับข่าวของตอนเที่ยงอีกวันว่าพี่ชายกลับถึงเมืองซูเพร่าอย่างปลอดภัยแล้ว

เมื่อแน่ใจว่าพี่ชายได้กลับไปถึงเมืองซูเพร่าอย่างปลอดภัยแล้ว เธอถึงคลายกังวลลงได้

ตอนแรกยศพัฒน์อยากพาแม่ยายทั้งสองไปเที่ยว แต่ถูกแม่ยายทั้งสองปฏิเสธ

ส่วนผู้เฒ่าทั้งสองของบ้านตระกูลวาชัยยุงยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขาอายุมากแล้ว ไม่ชอบเที่ยวไปไหนมาไหนอยู่แล้ว อีกอย่างคฤหัสถ์เมเปิลก็เป็นสวนที่มีขนาดใหญ่อยู่แล้ว ไม่ว่าบนเขาหรือใต้เขาล้วนมีทิวทัศน์ที่สวยงาม ผู้เฒ่าทั้งสองกับผู้เฒ่าอีกสองคนของตระกูลอริยชัยกุลสนิทกันมากอยู่แล้ว เมื่ออยู่ด้วยกันสามารถเล่นกันได้อย่างสนุก จึงไม่มีใครอยากออกไปเที่ยวข้างนอกเลย

สุดท้าย ยศพัฒน์ถูกทุกคนไล่ให้กลับไปทำงานที่บริษัท

แม้แต่เทวิกาก็ถูกไล่ให้รีบกลับไปเปิดร้าน และคุณแม่ทั้งสองก็ไปช่วยเธอที่ร้านเช่นเดียวกัน

คุณหญิงธิษณายังคงอุ้มตุ๊กตาไว้อยู่ แต่มีเทวิกาเป็นเพื่อนอยู่ข้างกาย และกับพิชญ์สินีก็มีเรื่องของลูกสาวพูดคุยร่วมกันได้ ทำให้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ เมื่ออยู่ในร้านกาแฟก็สามารถช่วยทำงานได้ ช่วยลูกค้าเตรียมกาแฟ หรือแม้กระทั่งสามารถช่วยเชฟขนมทำขนมได้

ช่วงเช้า ที่ร้านขายดีมาก ทุกคนต่างพากันยุ่งมาก

จนกระทั่งใกล้ถึงเที่ยง ถึงค่อยมีเวลาว่าง

“วิกา ลองชิมรสชาติขนมที่ฉันทำออกมาดูสิ”

ขนมที่เพิ่งทำสดใหม่ออกมาจากเตา คุณหญิงธิษณาอดใจไม่ไหวที่จะยกออกมาจานหนึ่งให้ลูกสาวชิมรสชาติ

“กนกอร เธอลองชิมดู แม่เคยเรียนมา ฝีมือไม่แพ้เชฟเลยนะ”

สีหน้าของคุณหญิงธิษณาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองเทวิกา เต็มไปด้วยความรักของแม่ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเวลาที่เธอออกจากบ้านยังคงอุ้มตุ๊กตาไว้อยู่ เทวิกาคิดว่าแม่แท้ๆ ของเธอคงหายเป็นปรกติแล้ว

เทวิกากับกนกอรให้เกียรติเธอมาก ทั้งสองต่างชิมขนมที่คุณหญิงธิษณาทำออกมา แม้แต่พิชญ์สินีที่ไม่ชอบขนมเลยแต่เมื่อได้ชิมรสชาติดูแล้วก็ชื่นชมออกมาว่าอร่อย

คุณหญิงธิษณายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เมื่อก่อนแม่ของฉันสามวันห้าวันก็เข้าครัวทำขนมให้พ่อฉันกิน พ่อของฉันเป็นคนชอบกินขนมหวานมากคนหนึ่ง และสิ่งที่แม่ฉันทำมากที่สุดก็ขนมหวานนี่แหละ และฉันก็ฝึกฝนกับแม่มาตั้งแต่เด็ก เมื่อฉันโตขึ้นก็เคยขอเป็นลูกศิษย์คุณแม่ ตั้งใจฝึกฝน ดังนั้นฝีมือของฉันถือว่าค่อนข้างใช้ได้เลย

สายตาของเธอกลับเข้าไปอยู่ในอดีตอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นว่า： “หลังจากที่ฉันแต่งงานไปแล้ว ก็ชอบทำขนมของกินเล่นให้สามีฉันกิน เขาชอบชมว่าอาหารกินเล่นที่ฉันทำอร่อย ทุกครั้งที่ลูกเห็นเขากินอาหารที่ฉันทำ ลูกจะตะโกนเรียกคุณพ่อคุณพ่อตลอด ว่าอยากกิน”

“ลูก ลูก หล่ะ！”

คุณหญิงธิษณาตกอยู่ในอาการเสียสติอีกครั้ง

ทำให้เทวิกาตกใจจนรีบอุ้มตุ๊กตาที่วางอยู่เคาร์เตอร์ ยื่นไปให้เธอ แล้วพูดขึ้นว่า： “แม่ ลูกอยู่นี่ ลูกอยู่นี่”

คุณหญิงธิษณารับลูกมาอย่างระวัง จากนั้นจูบลงไปที่ใบหน้าของลูก อย่างต่อเนื่อง พูดออกมาอย่างดีใจว่า： “ลูกยังอยู่ ลูกยังไม่ถูกแย่งไป”

ไม่มีใครพูดอะไรต่อ

ขนมในมืออีกครึ่งชิ้นของเทวิกาเมื่อใส่เข้าไปในปาก ทำให้มีรสชาติที่ขมขื่น

กนกอรตบลงไปที่หลังมือของเทวิกาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจเพื่อนรัก