รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 231

“คุณผู้หญิง คุณหนู เธอโวยวายว่าผมลวนลามเธอ ถุย!ให้ผมลวนลามสุนัขตัวเมียยังดีกว่าลวนลามเธอเลยครับ”

บอดี้การ์ดตระกูลสาระทารู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองโดนรังแก

กนกอรหัวเราะออกมา

เพราะคำพูดและท่าทางที่เหมือนถูกรังแกของบอดี้การ์ดตระกูลสาระทา ทำให้กนกอรอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“พี่บอดี้การ์ด คำพูดนี้ของคุณ……ในอนาคตสุนัขตัวเมียเห็นคุณก็อาจจะเดินอ้อม สุนัขตัวผู้เห็นคุณก็อาจจะวิ่งไล่กัดคุณ เพราะคุณไปแย่งคู่ของมัน”

บอดี้การ์ดตระกูลสาระทา：……

เทวิกาก็หัวเราะออกมา

เมื่อคุณหญิงธิษณาเห็นว่าลูกสาวของตัวเองหัวเราะ เธอคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าตลก จึงหัวเราะออกมาเช่นกัน

“คุณหนู เธอคือใครครับ?ผมดูแล้วเธอไม่เห็นดีกับคุณหนูเลย อ๋อ คุณหนูเรียกเธอว่าเปรมา เป็นผู้หญิงชั้นต่ำที่คิดจะแย่งสามีคุณหนูนี่ครับ!”

ในฐานะพี่ชายแท้ๆ อย่างประยสย์ เวลาที่เขาอยู่ในเมืองแอคเซสซ์นั้นไม่นาน ทว่า เขารู้เรื่องของน้องสาวอย่างชัดเจน

ตัวละครที่ชื่อเปรมานี้ เป็นชื่อที่อยู่ในบัญชีของประยสย์

“เป็นตัวละครที่เห็นแก่ตัว”

เทวิกาอธิบายให้แม่ของเธอฟัง เกรงว่าแม่ของเธอจะเข้าใจผิดว่า พัฒน์ชอบดึงดูดให้ผู้คนสนใจ

ทว่า ยศพัฒน์ก็เป็นคนที่ดึงดูดคนง่ายจริง ๆ

เขาเดินไปไหนก็สามารถดึงดูดผู้คนให้มาสนใจและชื่นชมได้

คุณหญิงธิษณาพูดขึ้นว่า "เกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย คนวรันธรนั้นก็เป็นพวกเห็นแก่ตัว ตกหลุมรักพ่อของลูก ไม่สิ ฉันคิดว่าเธอโลภและหลงในอำนาจและตำแหน่งของพ่อลูก เมื่อรักแล้วไม่ได้ครอบครองก็……ลูกของฉันล่ะ ลูกของฉันล่ะ "

ทุกครั้งที่นึกถึงอดีต และเอ่ยถึงวรันธร คุณหญิงธิษณาก็จะนึกถึงลูกของเธอ รู้สึกกระวนกระวายใจมาก และจากนั้นก็ตกอยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง

“อยู่นี่ค่ะ อยู่นี่ค่ะ”

พิชญ์สินีรีบกลับไปที่หน้าแคชเชียร์ หยิบตุ๊กตาที่วางอยู่ข้าง ๆ ออกมา แล้วส่งให้คุณหญิงธิษณา

คุณหญิงธิษณารับตุ๊กตามา สีหน้าตื่นตระหนกของเธอค่อย ๆ ดีขึ้น และเธอก็ค่อย ๆ สงบลง

เทวิกามองไปยังผู้เป็นแม่ของเธออย่างเศร้าใจ

ทั้ง ๆ ที่เธอยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน แม่ของเธอก็เรียกชื่อเธอวิกาด้วยความสนิทสนม ปากของเธอก็กำลังเรียกแม่ ทว่า แม่ของเธอกลับเห็นตุ๊กตาเป็นลูก

บางครั้ง เทวิกาก็รู้สึกอยากเป็นตุ๊กตาตัวนั้น

อย่างน้อย ในสายตาของแม่ ตุ๊กตาก็คือลูกสาวของเธอ

แววตาที่เธอมองตุ๊กตานั้นเต็มไปด้วยความรักของแม่

เนื่องจากเธอเคยยั่วยุและกระตุ้นแม่ของเธอจนทำให้แม่บ้าคลั่ง ไม่ว่าตอนนี้เทวิกาจะเศร้าเพียงใด เธอก็ไม่กล้ากระตุ้นแม่ของเธอโดยตรง

ทุกคนที่ปลอบโยนเธอ ต่างก็คิดว่าต้องให้เวลากับเธอหน่อย

เชื่อว่าอีกไม่นานแม่จะจำได้ทุกอย่าง และเผชิญหน้ากับทุกอย่างได้อย่างแน่นอน

“แม่เข้าไปเถอะ เปรมามาหาหนู เดี๋ยวหนูจัดการเอง”

เทวิกาขอให้แม่บุญธรรมพาแม่ของเธอเข้าไปในร้าน และส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดเข้าไปด้วย

“คุณหนูไม่ต้องการให้ช่วยเหรอครับ?”

“วางใจเถอะ เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

เทวิกาไม่เคยฝึกฝนเหมือนกนกอร แต่เธอแรงเยอะ ตอนเด็กเธอมักจะตีกับเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน แม้กระทั่งตอนวัยรุ่นก็ยังตีกับคนอื่นอยู่ สำหรับผู้หญิงอย่างเปรมา เว้นแต่หล่อนจะเอาผู้ช่วยมาด้วย มิฉะนั้น ลำพังเปรมาคนเดียวเทวิกาไม่เคยกลัวอยู่แล้ว

“งั้น ถ้าคุณหนูต้องการความช่วยเหลือ เรียกได้เลยนะครับ”

” โอเค”

ทุกคนเข้าไปในร้านกันหมดแล้ว

เทวิกายืนอยู่ที่เดิม มองดูศัตรูหัวใจตรงหน้าที่สะอิดสะเอียนเหมือนกำลังจะอ้วก

เปรมาถึงกับอ้วกน้ำดีเหลืองออกมา

เธอยังคงรู้สึกว่าปากมีกลิ่นเหม็น

เธอหันหลัง และวิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ ๆ ซื้อน้ำแร่สองขวด และบ้วนปากด้วยน้ำแร่

เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากใช้น้ำแร่หมดไปสองขวด

แต่หลังจากที่อ้วกเป็นเวลานาน ก็ทำให้เธออ่อนล้า