รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 235

แม้ว่าคุณเปรมาจะมาส่งคุณท่านทั้งสอง แต่ก็ยังคงต้องสกัดคุณเปรมาไว้หน้าประตู นอกจากจะได้รับอนุญาตจากคุณชายใหญ่ มิเช่นนั้น คุณเปรมารวมถึงรถของเธอก็ต้องหยุดอยู่เพียงเท่านี้

จัตรภัคและภรรยาสบตากัน

สองสามีภรรยาตระหนักได้ว่า ระหว่างที่พวกเขาสองคนไปเที่ยว ลูกชายของพวกเขาและเปรมาน่าจะมีปัญหากันเรื่องใหญ่พอสมควร

ลูกชายถึงขั้นออกคำสั่ง ไม่อนุญาตให้เปรมาเข้าไปในคฤหัสถ์เมเปิลแม้แต่ก้าวเดียว

ไม่ว่าลูกชายจะถูกหรือผิด ตอนนี้พวกเขาทำได้แค่ยืนเคียงข้างเขา

ทั้งคู่จึงลงจากรถและยกกระเป๋าลงจากรถทันที

“ลุงภัค น้าชา ลงจากรถทำไมคะ?ประตูอยู่ห่างจากตัวบ้านหลักอยู่พอสมควร ต้องใช้เวลาเดิน 10 กว่านาที เดี๋ยวหนูเข้าไปส่งค่ะ”

เปรมาไม่คาดคิดว่า ยศพัฒน์จะสั่งไม่ให้เธอเข้าไปในคฤหัสถ์เมเปิล

และเธอก็ตระหนักว่า ถ้าเธอต้องการเข้าไปตอนนี้ เธอก็ต้องทำหน้าที่เป็นคนขับรถ พาณัชชาและสามีของหล่อนเข้าไปเท่านั้น มิฉะนั้น เธอก็คงต้องหยุดอยู่ที่ประตูคฤหัสถ์เมเปิลนี้จริง ๆ

“ไม่เป็นไร พวกป้านั่งเครื่องมาทั้งวัน พอลงจากเครื่องแล้วก็นั่งรถนาน นั่งจนเท้าจะบวมแล้ว อยากจะเดินออกกำลังกายให้เท้าหายบวมพอดี”

ณัชชายิ้มราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอถือกระเป๋าของตัวเอง ส่วนสามีของเธอก็ลากกระเป๋าเดินทาง และทั้งคู่เดินเข้าไปในคฤหัสถ์เมเปิลผ่านประตูเล็ก

รปภ.เห็นเช่นนั้น ก็รีบเข้าไปช่วยลากกระเป๋า

รปภ.อีกคนโทรเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาที พ่อบ้านก็ส่งรถมารับทั้งคู่

“น้าชา”

เปรมารีบตะโกนเรียก

ประตูของคฤหัสถ์เมเปิลนั้นเป็นแบบลายฉลุ เธอสามารถมองเห็นทุกอย่างผ่านประตูได้ เมื่อเห็นว่าณัชชาและสามีกำลังจะเข้าไป เธอก็รีบตะโกนเรียก

"น้าชาคะ หนูมาที่นี่เพื่อมาหาคุณย่าชนิศา ถ้าคุณย่าชนิศาไม่เจอหนู ท่านต้องเป็นห่วงมากแน่เลยค่ะ"

ณัชชาเพิ่งกลับมา ไม่รู้ว่าอะไรจริงอะไรปลอม แต่ รปภ. คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา "คุณท่านชนิศาของเราลงจากเขาแล้วครับ คุณท่านภูธิปพาท่านผู้เฒ่าตระกูลวาชัยยุงไปกับพวกท่านด้วย พวกท่านน่าจะไปที่ทุ่งดอกไม้นะครับ ผมไม่ได้ยินคุณท่านชนิศาพูดเรื่องที่ท่านเชิญคุณเปรมามาที่บ้านเลยนะครับ"

หญิงชรามีชายชราอยู่เป็นเพื่อน

นอกจากนี้ คนงานจำนวนมากที่เชิงเขาอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของตัวเอง และหญิงชราก็ชอบที่จะพูดคุยกับคนชราเหล่านั้นมาก

หญิงชราจะรู้สึกเบื่อได้อย่างไร?

ไม่จำเป็นต้องให้คนหนุ่มสาวมาอยู่เป็นเพื่อนเลย

ตอนนี้คุณปู่คุณย่าของคุณนายน้อยอริยชัยกุลก็อยู่ที่นั่นด้วย และคนชราทั้งสี่อยู่ด้วยกันน่าจะมีความสุขดี ใครต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนเหรอ?

เปรมาจ้องเขม็งไปที่ รปภ. คนนั้น

รปภ. ตกตะลึง เขาพูดอะไรผิดเหรอ ทำไมคุณเปรมาถึงจ้องเขาแบบนั้น?

รปภ. ที่รู้สึกว่าเขาไม่ผิด ยืดหลังให้ตรง และมองกลับไปที่เปรมาอย่างใจเย็น เขาไม่ผิด ทำไมต้องกลัว!

ถ้าเทียบความกลมโตของดวงตา เขาก็ไม่น่าแพ้นะ!

ณัชชายิ้มและพูดกับเปรมาว่า "เปรม์ ในเมื่อคุณย่าชนิศาอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่เชิงเขา หนูก็ไปหาท่านที่นั่นสิ เดี๋ยวพวกป้าเข้าไปเก็บของก่อน"

“…….อ๋อ ค่ะ”

เปรมาสามารถพูดอะไรได้อีก?

คนตระกูลอริยชัยกุลล้วนเป็นแบบนี้

แม้ปกติจะเห็นพวกเขาจะพูดจาเหมือนเกรงใจกับเธอ ทว่า เมื่อไหร่ที่เธอและยศพัฒน์มีปัญหากัน ตระกูลอริยชัยกุลก็จะอยู่ข้างยศพัฒน์อย่างไม่มีเงื่อนไข

คุณชายตระกูลอริยชัยกุลทุกคน : ถ้าเราไม่ยืนหยัดเคียงข้างพี่ชายของตัวเอง ให้เรายืนข้างใคร?คุณเป็นคนนอก ทำไมเราต้องไปยืนข้างคุณด้วย?

เปรมา：……

สิบนาทีต่อมา

ในห้องโถงใหญ่ของบ้านหลัก ณัชชาและสามีของเธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังสิรภพที่อยู่ตรงข้าม