รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 236

ณัชชานั้นเป็นแม่ที่รักลูกสะใภ้ของเธออย่างสุดซึ้ง

ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวสุดที่รักนั้น ทำให้เธอเสียสติมาเป็นเวลา 20 กว่าปี

ตอนนี้แม่และลูกสาวกลับมาพบกันอีกครั้ง แม่ยายของลูกชายก็ยังไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความเจ็บปวดยี่สิบปีมานี้ฝังลึกเพียงใด

เทวิกาไม่รู้ว่าพ่อแม่สามีกลับมา

ณัชชาและสามีเป็นคนที่ไม่ชอบเป็นจุดสนใจหรือเด่น แม้พวกเขากลับบ้าน พวกเขาก็ไม่บอกลูกชาย สำหรับคนตระกูลอริยชัยกุล พวกเขาเคยชินกับมันแล้ว

ตั้งแต่จัตรภัคเกษียณ ทั้งคู่มักออกไปเที่ยวและใช้ชีวิตในโลกของเขาสองคน โดยบอกว่า ตอนวัยรุ่นพวกเขายุ่งอยู่กับงานที่บริษัท ไม่มีโอกาสได้เที่ยว แต่ตอนนี้พวกเขาเกษียณแล้ว พวกเขาจึงต้องชดเชยมัน

ออกไปครั้งหนึ่ง ก็เป็นเวลาหลายเดือน

แม้ว่าจะกลับมา แต่ก็กลับบ้าน ไม่ใช่แขกไกลที่ไหน ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

ผลของการไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ก็คือ ช่วงค่ำ ๆ ตอนที่เทวิกากลับมาพร้อมแม่ทั้งสอง พอเข้ามาในบ้าน เธอก็เจอกับแม่สามี

ทั้งสองคนหยุดนิ่ง

เทวิกาเห็นหญิงงามวัยกลางคนตรงหน้าที่คุ้นเคย สามีของเธอหน้าตาค่อนข้างคล้ายกับหญิงงามวัยกลางคนคนนี้

ณัชชามองเทวิกาตั้งแต่หัวจรดเท้า และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยิ่งอยู่ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

ใช้ได้เลยนี่!

สาวที่ลูกชายตัวดีหมายปองไว้ในใจนั้นหน้าตาดีจริง ๆ

ดวงตานั้นบริสุทธิ์มาก เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ยังไม่ผ่านสังคมมาเยอะ

น่าเสียดายที่ประสบการณ์ชีวิตของหญิงสาวคนนี้ ถูกลิขิตให้ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ

"วิกา แม่คือแม่ของลูกนะ อ้อ ถ้าพูดให้ถูก คือแม่สามีของลูกน่ะ"

เทวิกาเข้ามาจับมือของเทวิกาเป็นอันดับแรก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่เพิ่งกลับมาเมื่อบ่ายนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เราสองแม่ลูกได้เจอกันด้วย"

หลังจากพูดจบ เธอก็ปล่อยมือของเทวิกา ถอดสร้อยคอที่สวมอยู่ตรงคอ จากนั้นจับมือของเทวิกาขึ้นมา ใส่สร้อยคอลงในมือของเทวิกา แล้วพูดว่า: "สร้อยคอนี้ไม่เพียงแต่สวยงามเท่านั้น แต่ยังมีลักษณะที่พิเศษ มันไม่ได้แพงเป็นพิเศษ แต่มันมีความหมายสำหรับตระกูลอริยชัยกุลมาก มันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัวเรา และมันจะถูกตกทอดให้ลูกสะใภ้คนโตหรือหลานสะใภ้คนโต"

“แม่สวมมันมาหลายสิบปีแล้ว นี่ก็ถือว่าได้เปลี่ยนเจ้าของให้มันสักที ลูกต้องรับมันไว้ และสวมมัน รอลูกได้เป็นแม่สามี ถึงจะถอดมันและส่งต่อให้สะใภ้คนโตได้"

เทวิกา: …...ตระกูลอริยชัยกุลยังมีมรดกตกทอดของตระกูลด้วย?

เธอมองดูสร้อยคอที่แม่สามียัดใส่ไว้ในมือ มีจี้อยู่ตรงกลางสร้อย และในจี้มีพลอยสีเขียวประดับอยู่

แม้ว่าเทวิกาจะเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่เธอถูกคนเลวพรากไปจากตระกูลสาระทา เธอที่เติบโตในตระกูลวาชัยยุง ก็เป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลวาชัยยุง ทว่า เนื่องด้วยฐานะทางบ้านของตระกูลวาชัยยุง ไม่มีกำลังมากพอที่จะสอนเธอดูเครื่องประดับได้

หลังจากแต่งงานกับยศพัฒน์ เธอมีเครื่องประดับมากมาย แต่เธอก็ยังไม่รู้เรื่องเครื่องประดับมากนัก เธอรู้เพียงว่าสิ่งที่ยศพัฒน์ให้เธอนั้น ต้องมีราคาแพงและดี

“นี่มันพลอยมรกตนี่”

เทวิกาดูเครื่องประดับไม่เป็น แต่แม่ของเธอดูเป็น

คุณหญิงธิษณายังไม่กลับสู่ปกติอย่างสมบูรณ์ มีวิกาคอยอยู่เคียงข้าง หัวใจของเธอมั่นคงมาก และไม่มีใครรังเกียจเธอ หัวเราะเยาะเธอหรือรังแกเธอ ชีวิตในแต่ละวันผ่านไปได้ด้วยดีและสงบสุข ถ้าไม่พูดถึงเรื่องลูก เธอก็ไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไป

เธอเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย เติบโตในตระกูลที่ร่ำรวย และแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย เคยเห็นเครื่องประดับมามากมาย