รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 237

"คนวรันธรเสียชีวิตแล้ว เธอพรากลูกสาวของแม่ไปจริง ๆ แต่ตอนนี้ก็เจอลูกสาวของแม่แล้ว หนูเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของแม่ ลูกของแม่ไงคะ และวิกาของแม่ไง…..."

เทวิกาทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้น กอดขาแม่ของเธอและร้องไห้ออกมา

“วิกา”

“วิกา”

คนเป็นแม่สองคน และแม่สามีหนึ่งคน ตะโกนออกมาพร้อมกัน จากนั้นทั้งพิชญ์สินีและณัชชาก็ก้มลงพยายามพยุงเทวิกาลุกขึ้น

"วิกา ให้เวลาแม่ของหนูหน่อย อย่าบังคับเธอเลย เธอเสียสติมา 20 กว่าปี ไม่ใช่แค่สิบวันครึ่งเดือน ก็สามารถกลับมาเป็นปกติได้"

พิชญ์สินีพลางพยุงลูกสาวให้ลุกขึ้น พลางพูดปลอบโยนอย่างเป็นห่วง

แม่ลูกคู่นี้ ช่างน่าสงสารจริง ๆ

แม่เสียสติเพราะสูญเสียลูกสาวมากว่า 20 ปี เมื่อแม่และลูกสาวได้พบกันอีกครั้ง ไม่มีความทรงจำร่วมกัน แม้คนเป็นแม่ปากเรียกหาแต่วิกา ทว่า ยังแบ่งเป็นลูกเป็นสองคน

การที่เทวิการู้สึกเสียใจนั้น เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

คุณหญิงธิษณาก้มหน้าลง สองมือไปจับเทวิกาไว้ เหมือนอยากจะช่วยพยุงเธอขึ้นมาเช่นกัน

ด้วยการช่วยของแม่ทั้งสาม เทวิกาลุกขึ้นยืน เธอหันไปกอดแม่บุญธรรมของเธอ น้ำตาที่ไหลออกมาเปียกโชกเสื้อผ้าของพิชญ์สินี

คุณหญิงธิษณาจ้องมองเธออย่างว่างเปล่าด้วยสายตาที่เศร้าหมองและสับสน

สุดท้าย เธอก็ก้มลงไปหยิบตุ๊กตาขึ้นมา ถือตุ๊กตาแล้วเหม่อลอย

เทวิกาที่สติแตกไปชั่วขณะ สงบลงภายใต้การปลอบโยนเงียบ ๆ ของแม่บุญธรรมของเธอ

เธอปาดน้ำตาและพูดขอโทษแม่สามี: "แม่คะ หนูขอโทษนะคะ หนูอดไม่ได้จริง ๆ..….”

“แม่เข้าใจ ๆ”

ณัชชาตบบ่าของเธอด้วยความรักและความเห็นใจ แล้วพูดปลอบว่า "วิกา ลูกก็อย่าไปใจร้อนมากสิ อาการแบบแม่หนู ต้องให้เวลาหน่อย"

เทวิกาพูดอย่างเจ็บปวด "หนูก็รู้ว่ามันต้องใช้เวลาค่ะ แต่หนูก็อดไม่ได้จริง ๆ……"

เมื่อเห็นแม่แท้ ๆ ของเธอถือตุ๊กตาแล้วเหม่อลอย เทวิการู้สึกเป็นทุกข์มาก เธอก้าวไปข้างหน้า และจับแขนของแม่เธอ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะยังมีน้ำตาอยู่ก็ตาม เธอยิ้มและพูดกับแม่ของเธอว่า "แม่คะ เมื่อกี้เป็นความผิดของหนูเอง หนูไม่ควรไปแย่งลูกของแม่ หนูแค่อิจฉาที่แม่เห็นมันสำคัญกว่าหนู หนู……จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ แม่อย่าโกรธเลยนะคะ"

คุณหญิงธิษณาไม่พูดอะไร เพียงจ้องมองเธอและตุ๊กตาอย่างเหม่อลอย จากนั้น เธอก็ถือตุ๊กตาแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างเหม่อลอย

ทุกคนรีบตามเข้าไปในบ้าน

มีคนนั่งอยู่ในบ้านหลายคน สำหรับเทวิกา พวกเขานั้นล้วนเป็นผู้อาวุโส

เมื่อทุกคนเห็นคุณหญิงธิษณาเข้ามา เดิมที พวกเขาอยากจะทักทาย แต่เมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงไม่มีใครเอ่ยปาก พวกเขามองดูคุณหญิงธิษณาเดินเข้ามา และเดินขึ้นไปชั้นบนโดยตรง

เทวิกาตามแม่ของเธอขึ้นไปชั้นบน เห็นแม่เดินเข้าไปในห้องที่ตัวเองพักอยู่ตอนนี้ จากนั้นปิดประตูแล้วล็อกห้อง

เทวิกาไปเคาะประตู แต่แม่ของเธอไม่สนใจเธอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเปิดประตู

“วิกา”

ณัชชายืนอยู่ข้างหลังเธอและพูดขึ้นเบา ๆ : "ลูกปล่อยให้แม่ของตัวเองอยู่คนเดียวไปก่อน เธอดูเหมือนจะมีสติขึ้นแล้วเล็กน้อย ปล่อยให้เธอสงบลง และจัดการกับความทรงจำตัวเอง บางที ความทรงจำบางอย่างอาจเจ็บปวดเกินไปสำหรับเธอ จนทำให้เธอไม่เต็มใจที่จะเผชิญกับมันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“แม่เชื่อมั่นในตัวเธอว่า ต้องผ่านจุดนี้ไปได้อย่างแน่นอน”

เทวิกาพยักหน้า

แม่เสียสติเพราะเสียใจกับการสูญเสียลูกสาว และเพราะเธอไม่สามารถเผชิญกับความเป็นจริงได้ ดังนั้นเธอจึงเสียสติ หลังจากที่เธอเสียสติ ความทรงจำของเธอก็หยุดอยู่ที่ ก่อนที่ลูกสาวของเธอจะอายุได้ครึ่งขวบ เธอคุยเรื่องราวในอดีตกับเทวิกา ล้วนเป็นเรื่องราวที่ ก่อนวิกาจะอายุครึ่งขวบ

เรื่องที่วรันธรพาวิกาไปนั้น เป็นอุปสรรค์ที่คุณหญิงธิษณาไม่สามารถเอาชนะได้

“ไปเถอะ เราลงไปข้างล่างกัน ให้แม่ของลูกอยู่คนเดียวไปก่อน”

ณัชชากอดไหล่ของเทวิกา แล้วพาเทวิกาลงไปชั้นล่าง

แม่สามีและลูกสะใภ้เพิ่งพบกันครั้งแรก แต่พวกเธอสนิทกันเหมือนแม่ลูกแท้ ๆ เลย

เพราะเรื่องของแม่แท้ ๆ ตัวเอง เทวิกาจึงอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ทำได้เพียง พยายามควบคุมมารยาทและความสุภาพของเธอไว้ เพื่อไม่ให้หยาบคายเกินไปต่อหน้าพ่อแม่สามีและผู้อาวุโสทั้งหลาย

ตอนที่ยศพัฒน์กลับมาก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว