รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 240

แพทย์ประจำตระกูลอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเธอถูกวางยา และดูเหมือนแม่สามีจะไม่ฟังคำอธิบายของแพทย์ประจำตระกูล โทษเธอที่นอนหลับเป็นตาย โทษเธอที่ไม่ดูแลลูกให้ดี โทษเธอว่าเอาแต่ใจมากเกินไป บงการไซม่อน ทำให้วรันธรรู้สึกรักแต่ครอบครองไม่ได้ เพราะความรักก่อให้เกิดความแค้น จนทำให้วิกาหายไป”

เธอไม่อยากใช้สามีร่วมกับคนอื่น เธอผิดเหรอ?

ภรรยาคนไหนจะยอมใช้สามีร่วมกับคนอื่นล่ะ?

พ่อแม่สามีแก่ขนาดนี้แล้ว แม่สามียังเข้มงวดกับพ่อสามีเลย

ทำไมแม่สามีไม่ให้พ่อสามีไปหาผู้หญิงอื่นบ้างล่ะ?

“ก๊อก ๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

“แม่ครับ เปิดประตูหน่อยครับแม่”

เสียงของประยสย์ดังขึ้น

ญาณินกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอมองไปยังตุ๊กตาที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองถือมานานแค่ไหนแล้ว

เสื้อผ้าของตุ๊กตาเปียกไปหมดเพราะน้ำตาของเธอ

ทันใดนั้น เธอก็วางตุ๊กตาลง ลุกขึ้น เดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและเปิดประตู

มีหลายคนยืนอยู่ที่ประตู มีชายและหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พวกเขายังเด็กมาก และหน้าตาค่อนข้างคล้ายกัน ผู้หญิงคนนั้นเหมือนแม่สามีของเธอตอนยังสาว

ในใจของญาณินมีความแค้นต่อแม่สามีของเธอ แต่เมื่อเธอเห็นผู้หญิงคนนี้ซึ่งหน้าคล้ายแม่สามีของเธอตอนสาว ๆ มาก น้ำตาที่เธอเพิ่งหยุดไหล ก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกอีกครั้ง

“แม่ครับ”

“แม่คะ”

เทวิกากับประยสย์เรียกขึ้นเสียงเบา

“แม่คะ หนูขอโทษค่ะ”

เทวิการู้ว่าตัวเองไปกระตุ้นปมของแม่

เธอขอโทษแม่ของเธอพร้อมกับดวงตาที่แดงและบวม

ญาณินหลั่งน้ำตาราวกับสายฝน

เธอก้าวไปข้างหน้าเทวิกาสองก้าว และสัมผัสใบหน้าของเทวิกาด้วยมือที่สั่นเทา

การกระทำของเธอทำให้ทุกคนชะงัก และพวกเขาต่างก็เฝ้าดูอย่างเงียบๆ

เทวิการู้สึกประหลาดใจ มีความสุข และหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

ที่รู้สึกประหลาดใจและมีความสุข เพราะปฏิกิริยาของแม่ไม่เหมือนเดิมแล้ว

แม่ได้สติกลับมาแล้วใช่ไหม?

และก็กลัวว่า มันจะว่างเปล่าอีกครั้ง

“แม่คะ”

เทวิกาเรียกขึ้นเสียงเบา

ญาณินสัมผัสใบหน้าของเทวิกาทั้งน้ำตา และพึมพำ "วิกา เป็นวิกาจริง ๆ ด้วย ลูกโตแล้ว ลูกโตแล้วจริง ๆ แล้วยังมีชีวิตที่ดีอีก……วิกา!"

เธอกอดเทวิกาแน่น

ร้องไห้หนักมาก

วิกาของเธอซึ่งหายตัวไปกว่า 20 ปี คิดว่าเธอจะไม่ได้เจอหน้าลูกสาวอีกแล้วในชีวิตนี้

ฟ้ามีตา เธอหาวิกาเจอแล้ว

วิกาเติบโตขึ้นและยังมีชีวิตที่ดี

กลับมาอยู่เคียงข้างเธอ และเรียกเธอว่าแม่

ทันใดนั้น ญาณินก็ได้สติขึ้น และพบกับความปีติยินดีของลูกสาวที่หายไปอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอร้องไห้อย่างหนัก คนที่เห็นภาพนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ไปด้วย

ประยสย์เดินเข้าไปกอดแม่และน้องสาวไว้แน่น

“ประยสย์——”

ญาณินขยับริมฝีปาก เรียกลูกชายของเธอ

ประยสย์พังทลายลงทันที

ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดงเช่นกัน และน้ำตาของผู้ชายที่ไม่ไหลง่าย ก็ไหลออกมา

เขาเติบโตมากับแม่ของเขาก็จริง