รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 241

“คุณแม่คะ คืนนี้หนูจะนอนกับคุณแม่”

เทวิกากอดหมอนเดินเข้าไปในห้องของมารดา

ญาณินย่อมตกลง เพียงแต่ เธอมองไปทางลูกเขย

ยศพัฒน์เอ่ยเอาอกเอาใจ “คุณแม่ครับ ให้วิกานอนกับคุณแม่เถอะครับ พวกคุณสองคนจะได้สนทนาความในใจกันได้”

ในเมื่อลูกเขยไม่มีความเห็นใด ญาณินก็ดีใจอย่างยิ่ง เอ่ยกับยศพัฒน์ยิ้มๆว่า “ราตรีสวัสดิ์จ้ะพัฒน์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับคุณแม่”

ยศพัฒน์มองไปทางภรรยาสุดที่รักของตัวเองที่กอดหมอนเข้าไปในห้อง เธอถึงกับไม่เอ่ยราตรีสวัสดิ์กับเขา

ช่างมันเถอะ เห็นแก่ที่เธอเบิกบานใจ เขาจะใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอแล้วกัน

ญาณินปิดประตูห้อง

ยศพัฒน์ยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูหลายนาที มั่นใจแล้วว่าประตูห้องจะไม่เปิดออกอีก ถึงได้หมุนกายเดินกลับไป

ชเนนทร์ประคองประยสย์ที่เมามายขึ้นไปชั้นบน

“ทำไมถึงได้เมาจนมีสภาพแบบนี้”

ยศพัฒน์รีบก้าวเข้าไปช่วยประคองประยสย์

หลังจากกินมื้อดึก พวกน้องชายหลายคนที่อยู่ในบ้านก็ดื่มเหล้ากับพี่เขยสองคนนั้น เขาไม่ได้เข้าร่วม แต่ก็เตือนทุกคนแล้วว่าอย่าเมา

ใครจะไปรู้ว่าประยสย์จะเมาเละเทะ

ทั้งสองคนประคองประยสย์กลับไปยังห้องรับรองแขกหลังจากวางประยสย์ลงบนเตียงแล้ว ชเนนทร์ก็นั่งแหมะลงที่ข้างเตียง หอบหายใจ พลางเอ่ยว่า “นอกจากฉันที่ไม่เมา ที่เหลือล้วนเมาหมด ฉันมาส่งประยสย์ที่ชั้นบน เจ้าหมอนี่เมาจนกระทั่งยืนไม่มั่นคง ฉันประคองเขาขึ้นมานี่เหนื่อยจะตายแล้ว”

“บอกพวกนายแล้วว่าอย่าดื่มจนเมาไม่ใช่เหรอ”

ยศพัฒน์ย่อตัวลง ช่วยประยสย์ถอดถุงเท้ารองเท้า และช่วยถอดเสื้อคลุม เห็นประยสย์เมาหลับสนิท แต่เครื่องสำอางบนใบหน้ายังไม่ล้าง เขาก็เข้าไปรองน้ำในห้องอาบน้ำมากะละมังหนึ่ง ชุบผ้าเช็ดตัวให้เปียก ช่วยล้างหน้าให้ประยสย์ หลังจากเช็ดไปสองสามรอบ ก็พอจะฝืนล้างเครื่องสำอางออกไปได้

ชเนนทร์ดูเขาทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยว่า “ประยสย์บอกว่า หลังจากที่เขากลายเป็นนายน้อยของตระกูลสาระทา ก็ไม่มีวันไหนที่ผ่อนคลายเลย สภาพจิตใจตึงเครียดตลอดทั้งวัน ยากที่จะผ่อนคลายได้ บวกกับดีใจมากเกินไป เขาถึงได้ดื่มรวดเดียวจนเมา”

“ฉันเห็นว่ายากที่เขาจะผ่อนคลาย ถึงได้ปล่อยให้เขาดื่มไป เขาก็ไม่ง่ายเลยนะ!”

ฐานะสูงศักดิ์ก็คือสูงศักดิ์ แต่กลับถูกฝูงหมาป่าล้อมเอาไว้รอบๆ กระทั่งพ่อแท้ๆก็ไม่แน่ว่าจะยืนอยู่ข้างเขา สภาพจิตใจเขาถึงได้ตึงเครียด

ชเนนทร์สงสัยว่า ไม่มีใครในตระกูลสาระทาที่สามารถทำให้ประยสย์ไว้วางใจ

ความจริงแล้วประยสย์น่าสงสารมาก ใช้ชีวิตผ่านมาอย่างลำบากเช่นกัน

ยังคงเป็นพวกเขาซึ่งเป็นคนธรรมดาที่สบาย ไม่มีความคิดซับซ้อน แม้ว่าครอบครัวจะไม่ร่ำรวยมั่งคั่ง แต่กลับปรองดองสามัคคีกัน คืนวันที่เรียบง่ายถึงจะมีความสุข

“ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

“พัฒน์ หลังจากนี้ นายต้องช่วยประยสย์กับวิกามากหน่อย”

ชเนนทร์เอ่ย “ฉันก็จะพยายามเหมือนกัน พยายามทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ขึ้น กลายเป็นที่พึ่งพิงของวิกา มีพวกเราเป็นที่พึ่งพิงให้กับเธอ แม้ว่าตระกูลสาระทาจะซับซ้อนมากเพียงใด ก็ไม่มีทางกลบฝังเธอตายได้”

“คนที่เคยทำร้ายคุณป้าพวกนั้น ก็จะทำให้พวกมันได้รับบทลงโทษที่สมควรจะโดน สิ่งที่พวกมันอยากได้มากที่สุด พวกเราจะช่วยวิกาสองพี่น้องเฝ้าเป็นอย่างดี ให้พวกมันสิ้นเปลืองกำลัง แต่กลับไม่ได้อะไรเลย!”

ยศพัฒน์สายตาเย็นเยียบ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “แน่นอน!”

“เมื่อกี้จะไปไหนเหรอ”

ชเนนทร์พลันเอ่ยถามขึ้นมา

“ไม่ได้จะไปไหน วิกาจะนอนกับคุณแม่ของเธอ ฉันไปส่งเธอมา”

“อยู่ชั้นเดียวกันยังต้องไปส่งด้วยเหรอ”