รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 243

“แกไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน ปู่นอนไปแวบหนึ่งแล้ว ตอนนี้ตื่นขึ้นมาเลยไม่ง่วงชั่วคราว”

นฤเบศวร์โน้มน้าวอีกหลายประโยค แต่คุณปู่ยืนกรานว่าจะนั่งอีกสักพัก

เขาโน้มน้าวไม่สำเร็จ จึงลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบนไป

รอเขาไป ลุงเซนก็รินน้ำอุ่นให้คุณปู่เร็นแก้วหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามเสียงเบาว่า “ทำไมท่านไม่บอกคุณชายใหญ่ล่ะครับ”

“บอกอะไรเขา”

“คุณนายน้อยอริยชัยกุลเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลสาระทาแห่งเมืองซูเพร่า ฐานะสูงศักดิ์ อิทธิพลยิ่งใหญ่ เป็นคนที่ไม่สามารถยั่วยุได้

คุณปู่เร็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยขึ้นว่า “จะบอกเขาทำไม ไม่เพียงแต่จะต้องปิดบังเรื่องนี้ ยังต้องพยายามให้เขารู้ช้าหน่อยด้วย”

“ทำไมล่ะครับ หากคุณชายใหญ่ล่วงเกินคุณนายน้อยอริยชัยกุล ก็จะเป็นการสร้างศัตรูใหม่ให้กับเดชอุป กรุ๊ปนะครับ”

“ถ้าเขารู้ เปรมาก็จะรู้ด้วย เปรมามักจะนึกว่าตัวเองเป็นคุณหนูของตระกูลไชยรัตน์ แต่ไม่คิดบ้างว่าตำแหน่งคุณหนูตระกูลไชยรัตน์ของเธอนั้นไม่มีเงินรวมอยู่ด้วย นึกว่าตระกูลไชยรัตน์ของเธอยังเป็นตระกูลไชยรัตน์สิบกว่าปีก่อนหรือไง”

“เธอดูแคลนเทวิกา และไม่ยอมที่จะให้เทวิกาอยู่เหนือกว่า ก็ปล่อยให้เธอกำเริบเสิบสาน โอหังอวดดี ไปหาเรื่องเทวิกาต่อไป ล่วงเกินตระกูลสาระทา ย่อมมีตระกูลสาระทาจัดการเธอ ตระกูลสาระทามีอำนาจ แม้ว่าเปรมาจะมาให้ เบศวร์ช่วย เบศวร์ก็มีแค่ใจที่ช่วยแต่ไร้ซึ่งอำนาจ”

“อรค่อยๆแทนที่ตำแหน่งของเปรมาในใจเบศวร์ แบบนี้เปรมาถึงจะไปจากเมืองแอคเซสซ์อย่างแท้จริง เบศวร์ถึงจะตัดใจจากเธอ ยอมรับอร ไม่สิ เป็นเขาที่ไปทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจภรรยา อรไม่สนใจเขาเลยสักนิด”

คุณปู่เร็นมองเห็นทะลุปรุโปร่ง

เขามองออกว่า หลานชายปฏิบัติต่อกนกอรไม่เหมือนกับคนอื่น แต่กนกอรไม่แยแสหลานชายเขาเลยจริงๆ!

สมน้ำหน้าเจ้าเด็กนี่แล้ว!

คุณปู่เร็นไม่รู้สึกเห็นใจหลานชายสักนิด

“ลุงเซน จำเอาไว้ อย่าเผลอพูดออกมาต่อหน้าคุณชายใหญ่”

ลุงเซนรีบเอ่ย “ท่านวางใจได้ครับ ผมไม่มีทางพูดแน่นอน”

คุณปู่เร็นตอบอืม เขายกแก้วน้ำอุ่นขึ้นมาดื่มไปสองสามอึก และวางแก้วลง จากนั้นก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้อง

เขาต้องให้ยารุนแรงกับหลานชายสักหน่อยถึงจะได้ จัดการส่งชายหนุ่มที่หล่อเหลา และอ่อนโยน เอาใจใส่ แต่เป็นคนชอบเพศเดียวกันไปเข้าใกล้กนกอร แสร้งทำเป็นตามจีบกนกอร กระตุ้นอารมณ์หึงของหลานชาย จะได้รู้ใจตัวเองได้ชัดเจน

…

เทวิกาที่เมื่อคืนได้นอนและคุยกับแม่แท้ๆทั้งคืน ตอนนี้ยังคงนอนฝันอยู่

ง่วงเกินไปแล้ว

ญาณินตื่นแต่เช้าแล้ว

ในช่วงที่เธอเสียสติ คุณภาพในการนอนไม่ดีเลย และสะดุ้งตื่นง่ายมาก

ตอนนี้เธอได้สติ และหาลูกสาวแท้ๆเจอแล้ว มีลูกสาวอยู่เป็นเพื่อน ถึงเธอจะนอนแค่สี่ห้าชั่วโมง ก็นอนหลับฝันหวาน หลังจากตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ

เธอไม่ปลุกลูกสาวที่หลับสนิท แต่ย้ายม้านั่งตัวเล็กมาวางตรงหน้าเตียง เธอนั่งอยู่บนม้านั่ง มองเทวิกาที่กำลังหลับสนิทอยู่ และยื่นมือไปลูบใบหน้าเทวิกาบ่อยๆ ก้นบึ้งนัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

เทวิกานอนหลับสบายยังไง แต่ถูกแม่แท้ๆจ้องมอง ลูบไปมาเช่นนี้ จึงตื่นขึ้นมา

ลืมตามองเห็นแม่แท้ๆ เธอก็ตะลึงไปชั่วครู่ และจดจำเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้ เธอเรียกคุณแม่เบาๆ

“วิกา แม่ทำให้ลูกตื่นเหรอ”

ญาณินยิ้มขอโทษ “แม่แค่อยากจะดูลูก ลูบใบหน้าลูกสักหน่อย อุณหภูมิร่างกายลูกทำให้แม่รู้ว่านี่เป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน”

“ไม่ใช่ความฝันค่ะ”

เทวิกาจับมือแม่แท้ๆเอาไว้ แนบลงใบหน้าตัวเอง สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของทั้งสองฝ่าย สองแม่ลูกล้วนยืนยันได้ว่า พวกเธอไม่ได้ฝันไป

แม่แท้ๆได้สติแล้วจริงๆ

ญาณินนั่งลงที่ข้างเตียง เธอนั่งเรียบร้อยแล้ว เทวิกาก็ซบศีรษะลงบนหน้าขาของเธอ ในแววตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรักและเคารพ

“คุณแม่คะ”

“อืม”

“คุณแม่”

เทวิกาเรียกคุณแม่ไม่หยุด เสียงนุ่มๆนั้นเจือไปด้วยแววออดอ้อน

ญาณินตบเธอเบาๆด้วยความรักและเมตตา “วิกา วิกาของแม่ กลับมาอยู่ข้างกายแม่แล้วจริงๆ วิกา แม่รักพวกลูกนะ”