รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 244

เทวิกามองแม่แท้ๆแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว กดเสียงเบาเอ่ยว่า “อีกครู่ฉันจะไป”

“ได้ ทางที่ดีที่สุดพาบอดี้การ์ดบ้านเธอมาด้วย จะได้ไม่ถูกคนแอบอ้าง”

เทวิกาไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านตระกูลวาชัยยุง แต่ตอนนี้เธอเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุล บางคนที่ใจกล้า ก็ไม่แน่ว่าจะแอบอ้างจริงๆ

“พี่ชายฉันกลับมาแล้ว ฉันจะให้เขาไปดูเป็นเพื่อนฉัน ใช่แล้ว จะบอกข่าวดีอย่างหนึ่งกับเธอ คุณแม่ฉันได้สติแล้ว ได้สติเต็มร้อย จำเรื่องในอดีตได้ และจำฉันกับพี่ชายได้แล้ว”

กนกอรยิ้มเบิกบานทันที และแสดงความยินดีกับเพื่อนสนิททางโทรศัพท์

อาการป่วยทางใจก็ต้องตามหาสาเหตุที่ทำให้จิตใจได้รับความเสียใจ จากนั้นค่อยให้ยารักษา

คุณหญิงธิษณาเสียลูกไปถึงได้เป็นบ้า ตามหาลูกสาวกลับมาได้ ก็ค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมา

เทวิการ้อนใจอยากไปดูว่าผู้มาเยือนที่ร้านเป็นพ่อแท้ๆใช่หรือไม่ จึงไม่ได้คุยกับกนกอรนานเกินไป

พ่อแท้ๆมาแล้ว เทวิกาไม่ได้บอกแม่แท้ๆชั่วคราว เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่แม่แท้ๆได้สติคืนมา จะสามารถเผชิญหน้ากับสามีเฮงซวยอย่างไม่บันยะบันยังคนนั้นได้หรือไม่

ภายในOne Day In Coffee ไซม่อนนั่งอยู่ในมุมคนเดียว ตรงหน้าเขามีกาแฟวางอยู่แก้วหนึ่ง และขนมหวานสองสามจาน เขาสั่งเอง เขาอยากจะชิมว่าขนมร้านลูกสาวอร่อยหรือไม่

กนกอรยังต้องรับรองลูกค้าคนอื่นๆ จึงไม่ได้มารบกวนเขา

เขามองเหล่าลูกค้าที่เข้ามาไม่ขาดสายเงียบๆ เลือกที่นั่งแล้วนั่งลง สั่งกาแฟที่ตัวเองชอบ และขนมมานิดหน่อย ดื่มกาแฟอย่างสบายอารมณ์ไป พลางอ่านหนังสือพิมพ์ที่หยิบมาจากชั้นวางหนังสือพิมพ์ และเล่นโทรศัพท์มือถือ

บางคนที่มากับเพื่อนๆ ก็พูดคุยกันเสียงเบาๆ

อาจจะเป็นเพราะสภาพแวดล้อม ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการจึงไม่กล้าเสียงดัง

นั่งอยู่ตรงนี้ ฟังบทเพลงอันไพเราะ มองดูผู้คน ลิ้มรสกาแฟอย่างไม่รีบร้อน ไซม่อนพลันรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้สบายใจมาก

เขาไม่เคยใช้ชีวิตว่างๆขนาดนี้

ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยแผนการ แม้จะอยู่ในบ้านตัวเอง เขาก็ไม่กล้าผ่อนคลายจิตใจ กลัวว่าจะถูกคนเล่นงาน

อุณหภูมิด้านนอกสูงขึ้นเรื่อยๆ เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใกล้จะเที่ยงแล้ว

สองพี่น้องเทวิกาพาบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามา

“วิกา พี่ประยสย์”

กนกอรเข้าไปต้อนรับทั้งสองคน

เธอมองไปทางไซม่อนที่อยู่ตรงมุม เอ่ยกับสองพี่น้องว่า “คุณลุงคนนั้น”

เทวิกามองไปทางไซม่อนที่นั่งอยู่ในมุม

ตอนที่ไซม่อนเห็นลูกชายลูกสาวเดินเข้ามา ก็ลุกขึ้นยืนอย่างอดไม่อยู่

เขาจ้องเทวิกาเขม็ง เส้นประสาทที่ผ่อนคลายเมื่อครู่ตึงเปรี๊ยะอีกครั้ง มองลูกสาวด้วยความตื่นเต้น

ไม่ต้องถามพี่ชาย เทวิกาก็รู้ว่านี่เป็นพ่อแท้ๆของเขา

เธอกับพ่อแท้ๆมองกันและกันโดยมีช่องว่าง ใครก็ไม่ได้ก้าวเท้าแรกออกไป

เป็นประยสย์ที่เคลื่อนไหวก่อน หลังจากที่เห็นบิดา ก็ก้าวเข้าไปใกล้บิดาทันที เขาลนลานเอ่ย “คุณพ่อครับ ทำไมคุณพ่อมาคนเดียว?”

อันตรายมากนะ

ไซม่อนดึงเขาออกไปเล็กน้อย ลูกชายบังเขามองลูกสาวแล้ว

เทวิกาก็เคลื่อนไหวแล้ว เธอเดินเข้ามา

ระยะห่างระหว่างสองพ่อลูกใกล้แล้ว ไซม่อนยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่นัยน์ตากลับแดงระเรื่อ ครู่หนึ่ง ถึงได้เรียกอย่างระมัดระวังด้วยริมฝีปากที่สั่นระริก “วิกา”

เทวิกาขยับริมฝีปาก อยากจะเรียกคุณพ่อ แต่กลับเรียกไม่ออก

“วิกา พ่อเป็นพ่อของลูก”

ไซม่อนเอ่ยต่ออีกประโยคด้วยความระมัดระวัง “นับตั้งแต่พี่ชายลูกจากไป พ่อก็กินไม่อร่อย นอนไม่หลับ อดไม่ได้ที่จะมาเยี่ยมลูก”

เทวิกามองเขาเงียบๆ

ตอนที่เจอแม่แท้ๆ เธอตื่นเต้นมาก

ตอนที่เผชิญหน้ากับพ่อแท้ๆ สีหน้าเธอซับซ้อนมาก

นึกถึงสิ่งที่คุณแม่กับพี่ชายประสบพบเจอมา เธอก็เกิดความรู้สึกแค้นใจต่อพ่อแท้ๆ

แต่ เขาก็เป็นคุณพ่อที่ให้กำเนิดเธอ

“วิกา ลูก ลูกสบายดีมั้ย”

ไซม่อนยังคงพูดจาระมัดระวังทั้งที่ใบหน้าประดับรอยยิ้ม

“วิกา เขาเป็นพ่อแท้ๆของพวกเราจริงๆ”