รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 245

แต่เธอหวนนึกถึงคำพูดที่พี่ใหญ่พูดอยู่หลายรอบก็ยังหาไม่พบว่าตรงจุดไหนที่แฝงคำตอบ ทำให้คุณพ่อฟังออก

สุดท้าย เทวิกาก็ทอดถอนใจ คุณพ่อกับพี่ชายแท้ๆล้วนเป็นคนสติปัญญาสูง

ความรู้ใจระหว่างพ่อลูกนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอซึ่งเป็นลูกสาวที่เพิ่งจะตามหาพบจะสัมผัสได้

“คุณพ่อครับ หลังจากนี้คุณพ่ออย่าเสี่ยงอันตรายนี้อีกนะครับ”

ประยสย์บ่นบิดาอีกรอบหนึ่ง

ไซม่อนเอ่ยยิ้มๆ “ไม่เป็นไร พ่อใช้ตัวแทน พ่อทนไม่ไหว จึงมาหาวิกาก่อน ผ่านไปอีกสองวันค่อยกลับไป”

เดิมแผนของเขาคือวันนี้มาหาลูกสาวแล้วกลับเลย

ตัวแทนจะได้ไม่ถูกเปิดเผย

ได้ยินว่าภรรยาได้สติแล้ว เขาก็เปลี่ยนความคิด อยากจะอยู่ต่ออีกสองวันค่อยกลับไป

ความรู้สึกระหว่างพ่อลูกดูเหมือนจะไม่ดี แต่ประยสย์กลับเข้าใจความหมายของบิดา เขาขมวดคิ้ว พลางเอ่ยว่า “กินข้าวเสร็จแล้ว คุณพ่อก็รีบกลับไปเถอะครับ ถึงคุณพ่อจะถามพวกเราไปที่คฤหัสถ์เมเปิล ก็ไม่แน่ว่าคุณแม่จะยอมพบคุณพ่อ คุณพ่อต้องให้เวลาคุณแม่ปรับตัวสักหน่อย”

อารมณ์ดีใจของไซม่อนร่วงลงสู่เหวลึกในทันที

ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร เพื่อสิ่งใด เขาก็ไม่ได้ปกป้องภรรยาให้ดี นี่เป็นความผิดของเขา เขาไร้ซึ่งหนทางที่จะล้างมลทินให้ตัวเอง

เกรงว่าชีวิตนี้ เขากับณินจะไม่สามารถย้อนกลับไปเหมือนตอนแรกสุดได้อีกแล้ว

หัวใจของไซม่อนเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด เขามองลูกชายลูกสาวคู่หนึ่งที่อยู่ตรงหน้า

มีเพียงแค่จัดการศัตรูทั้งในและนอกจนหมด เปลี่ยนกฎประจำตระกูล กระจายคนในคระกูล ยึดโอเอ กรุ๊ปมาเป็นของตัวเองแล้ว ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ก็จะเกษียณ และมอบทุกอย่างให้พวกลูกชายลูกสาวจัดการ เขาจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปวอนขอการให้อภัยจากภรรยา

ผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็ตอบอืม “กินข้าวเสร็จ พ่อจะกลับไป”

เขามองไปทางเทวิกาแล้วถามว่า “วิกา อีกครู่หนึ่งกินข้าวด้วยกันได้มั้ย เรียก พัฒน์มาด้วย พ่ออยากเจอลูกเขยของพ่อ”

ยศพัฒน์อายุมากกว่าประยสย์ห้าปี และรับช่วงต่อมาหลายปีแล้ว ล้วนมีวุฒิภาวะในทุกๆด้าน ความคาดหวังที่ไซม่อนมีต่อลูกเขยนั้นมากกว่าลูกชายเยอะมาก

“ค่ะ”

เทวิกาไม่ได้ปฏิเสธคำขอร้องจากพ่อแท้ๆ “หนูจะโทรศัพท์หาพัฒน์”

เธอลุกขึ้นเดินออกไปโทรศัพท์นอกร้านกาแฟ

ประยสย์อยู่กับบิดาแล้วมักจะโต้เถียงกัน เมื่อน้องสาวออกไป เขาก็เอ่ยว่า “คุณพ่อครับ ผมจะออกไปสูดอากาศหน่อย”

จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ไซม่อน “...สูดอากาศอะไร เห็นได้ชัดว่าไม่อยากคุยกับพ่อ”

เห็นเขาแก่แล้วเลอะเลือนรึไง

นึกถึงลูกชายลูกสาวที่ไม่ค่อยอยากพบเขาทั้งคู่แล้ว ไซม่อนถอนหายใจ

การปฏิบัติตนและทำเรื่องต่างๆ ไม่มีใครที่สามารถทำได้สมบูรณ์แบบ มักจะมีจุดที่ดูแลไม่ถึง

เทวิกาโทรศัพท์หาสามีเสร็จแล้ว ก็หันกลับไปมองพี่ชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง เธอถามตามสัญชาตญาณ “พี่คะ พี่ออกมาทำไม”

“พี่กับตาแก่ไม่ถูกชะตากัน ทะเลาะกันได้ง่าย เธอไม่อยู่ข้างใน พี่กลัวว่าพวกเราสองคนจะทะเลาะกันขึ้นมา ถึงได้ออกมาสูดอากาศ”

เทวิกา “...คุณพ่อก็ยังไม่แก่นะ”

แม้ว่าจะอายุห้าสิบปีแล้ว แต่บำรุงรักษาดี มองดูแล้วเหมือนกับเป็นพี่ใหญ่ของเธอ

มิน่าลูกชายลูกสาวอายุยี่สิบสี่แล้ว ยังมีพลอยที่อายุยี่สิบหกอยากจะแต่งงานกับคุณพ่อของเธอ

“อายุห้าสิบแล้วยังไม่แก่ นี่เป็นตาแก่แล้ว ตาแก่ เรียกให้เขาดูแก่หน่อย จะได้ไม่ทำให้เขานึกว่าตัวเองยังเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปด คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงอายุสิบแปดยี่สิบสองเป็นภรรยาอีก”