รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 25

“ความหวังดีของเธอ ฉันรับไว้”

ยศพัฒน์ไม่ได้รับของสองถุง เขาพูดเสียงเรียบ “ฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนเนกไทและนาฬิกา”

เขาไม่เคยปฏิบัติกับตัวเองไม่ดี

ที่บ้านเนกไทของเขามีจนนับไม่ถ้วน

พูดถึงนาฬิกา สองมือของเขาจะใส่ได้สักกี่เรือน?

เอาเถอะ ที่สำคัญคือเขาไม่สามารถรับของขวัญจากผู้หญิงคนอื่นนอกจากเทวิกาได้

“เปรมา ฉันกำลังยุ่ง”

ยศพัฒน์พูดเชิงไล่เธอ

เปรมาสีหน้าเปลี่ยน เธอยกถุงขึ้นและถือกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ด หันหลังเงยหน้าขึ้นก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้วยรองเท้าส้นสูง

ยศพัฒน์ไม่รับของขวัญที่เธอให้ ของขวัญที่หายากของเธอ

เปรมาเดินออกจากบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปด้วยความโกรธ มองเห็นเทวิกาอยู่ด้านหน้าประตู หญิงทั้งสองคนต่างไม่รู้จักกัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองกันและกัน

ช่างเป็นคนที่งดงาม

เปรมาชมเทวิกาอยู่ในใจ

เทวิกากลับคิดอยู่ในใจ : เธอแต่งหน้าหนาเกิน ดูไม่น่ามอง

ปกติเธอจะแต่งหน้าบาง ส่วนมากมักจะแต่งแบบธรรมชาติ

เธอยังอายุน้อย ผิวยังมีน้ำมีนวล ถึงแม้จะหน้าสดก็ยังดูดีกว่าคนที่แต่งหน้าอยู่เยอะ

เกิดมาก็มีหน้าตางดงาม

ตั้งแต่เด็กทุกคนต่างบอกว่าเธอสวยจนไม่น่าใช่คนบ้านตระกูลวาชัยยุง

คนของบ้านตระกูลวาชัยยุงไม่ได้น่าเกลียด แต่ก็ไม่ได้น่ามอง ยังไงความสวยของเทวิกาก็ไม่ได้รับการถ่ายทอดจากบ้านตระกูลวาชัยยุง เพราะเธอโตมาไม่เหมือนบ้านตระกูลวาชัยยุง

แม่บอกว่าเธอได้รับยีนความสวยจากคุณยาย บอกว่าสมัยสาวๆยายของเธอนั้นสวย

เธอไม่เคยเจอยายเธอ เพราะยายของเธอจากไปเร็ว แม้แต่รูปภายในบ้านยังไม่มี

คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน แม้จะมองหน้ากันก็ไม่รู้สึกอะไร

เปรมาเดินไปที่รถเฟอร์รารี่สีแดงของเธอ

ส่วนเทวิกาก็นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของเธอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหายศพัฒน์

รอจนยศพัฒน์รับโทรศัพท์ เทวิกายิ้มและพูด “พี่พัฒน์ พี่จะเลิกงานหรือยัง ฉันรอพี่อยู่หน้าประตูบริษัท พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”

เปรมาเดิมทีกำลังจะขับรถออกไป ได้ยินชื่อของพัฒน์ ก็หยุดการกระทำ อดไม่ได้ที่จะฟังเทวิกาพูด

“งานช่วงบ่ายฉันจัดการเสร็จแล้ว เลิกงานได้ก่อนเวลาสิบนาที ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”

ยศพัฒน์เห็นแดดแรงจัดข้างนอก รู้สึกปวดใจที่ภรรยาของเขาต้องตากแดดรอเขาเลิกงาน น้อยครั้งนักที่เขาจะเลิกงานก่อนเวลา เขาวางงานทั้งหมดไว้และรีบออกจากห้องทำงาน

ไรยาอยากหาเขา มองเห็นเขาเดินออกมา กำลังจะเปิดปากเรียก “คุณพัฒน์”

ยศพัฒน์ก็เดินผ่านหน้าเธอไปแล้ว ราวกับพายุที่พัดไป

ไรยา : “…………”

เทวิกาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า

รู้สึกแดดแรง เธอมองไปรอบๆก็ไม่มีที่ให้หลบแดด ทำได้เพียงบังศีรษะรอยศพัฒน์ออกมา

ยังดีที่พี่พัฒน์เลิกงานได้ก่อนสิบนาที ไม่อย่างนั้นรออีกสิบนาที ร้อนตายแน่

“รบกวนสักนิด”

เปรมาผลักประตูรถลงมา เดินมาหา พูดอย่างเกรงใจ

เทวิกามองไปที่เธอ พูดโดยสัญชาตญาณ “เธอยังไม่ไปอีกหรอ?”

เธอหันไปมองรถสปอร์ตของหล่อนอีกครั้ง

ขี่รถจักรยานไฟฟ้าก็ตากแดด

มีเงินขับรถสปอร์ตก็ตากแดดเช่นกัน