รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 267
เขากดโทตอยู่หลายครั้ง กว่ากนกอรจะรับสาย
พอเอ่ยพูดก็ประชดเขา: “ยอมเปิดเครื่องแล้วเหรอกคุณ”
“กนกอร รถของผมน้ำมันหมด ผมยะทำยังไงดี”
“น้ำมันรถหมดแล้วเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า พระเจ้าต้องการลงโทษคุณจริงๆ ใครบอกให้คุณหนีไป แล้วยังไปไปในที่เวิ้งว้างแบบนี้ สมควร!”
นฤเบศวร์: “…คุณหัวเราะเยาะทีหลังได้ไหม? กลับมารับผมก่อน”
“ฉันขับออกมาไกลแล้วเหมือนกัน ถ้าฉันย้อนกลับไปรับคุณ แล้วรถฉันน้ำมันหมดขึ้นมาล่ะ โทรศัพท์ของคุณยังมีแบตเตอรี่อยู่ไม่ใช่หรือไง คุณก็โทรหาบอดี้การ์ดของคุณให้พวกเขามารับคุณก็แล้วกัน คุณนฤเบศวร์ของเราจะไปไหนมาไหน ต้องดูเอิกเกริก ขะเดินทางกลับเข้าเมืองอย่างเงียบๆ ได้บังไง ต้องมีขบวนที่ยิ่งใหญ่สิ-ปัง!”
สีหน้าของนฤเบศวร์เปลี่ยนไปทันที เขาตะโกนเสียงดัง: “กนกอร เป็นอะไรไป? คุณเป็นอะไร? คุณประสบอุบัติเหตุใช่ไหม? ใบขับขี่คุณได้มายังไง?
กนกอรขับรถชนต้นไม้ข้างถนน
เธอไม่เป็นอะไร
ด้านหน้ารถถูกชนจนบิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่ก็ยังสามารถขับกลับเข้าเมืองได้
หลังจากลงจากรถและตรวจสอบแล้ว กนกอรถึงจะยอมตอบกลับอีกฝั่งอย่างไม่พอใจที่กำลังกระวนกระวายมากจนลงจากรถและวิ่งไปข้างหน้า: “แน่นอนว่าต้องได้ใบขับขี่มาจากการสอบสิคุณเป็นเพราะคุณนั่นแหละฉันคุยโทรศัพท์กับคุณ ถึงทำให้เสียสมาธิจนชนต้นไม้ข้างทาง”
“นฤเบศวร์ รถคันนี้เป็นของครอบครัวคุณ ฉันทำมันพังแล้ว...”
“ขอแค่คุณปลอดภัยดี ถ้ารถพัง ก็ให้มันพังไป ในโรงรถที่บ้านเรายังมีอีกหลายคัน คุณไม่ขำเป็นต้องจ่ายค่าซ่อม”
“งั้นก็ดี งั้นก็ดีแล้ว”
กนกอรถอนหายใจด้วยความโล่งอก
รถที่เธอขับอยู่ตอนนี้ราคาหลายล้าน ถ้าเกิดเหตุรถชน ค่าซ่อมคงจะสูงน่าดู เธอจ่ายได้ แต่คงจะจ่ายอย่างอึกอักใจ
“คุณกำลังวิ่งอยู่เหรอ?”
“ไม่ใช่”
นฤเบศวร์ไม่กล้ายอมรับว่าตอนที่เขาได้ยินเสียงดังปัง ทำให้เขาตกใจกลัวมากแค่ไหน
ถ้ากนกอรต้องประสบอุบัติเหตุเพราะเขาจริงๆ เขาคง...
คงเป็นยังไง เขายังไม่ได้ตัดสินใจ!
ถ้าตัดสินใจแล้วจะบอกทุกคนเอง
“เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ ผมจะโทรเรียกบอดี้การ์ดให้มารับผมเอง”
กนกอรกดวางสาย
พอไม่ได้ยินเสียงเธอ นฤเบศวร์ก็ยกโทรศัพท์ออกจากหู จึงเห็นว่าเธอวางสายไปแล้ว
ในใจของเขาจู่ๆ ก็รู้สึกเวิ้งว้าง
เขาพึมพำในปาก: “วางสายไปแล้วจริงๆ ไม่เป็นห่วงผมเลยหรือไง!”
สิบนาทีต่อมา
นฤเบศวร์นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับ แล้วเอียงศีรษะมองภาพนอกหน้าต่างรถในตอนกลางคืน และไม่สามารถกลั้นยิ้มบนริมฝีปากไว้ได้
เขากลัวว่ากนกอรจะมองเห็น ดังนั้นเขาจึงมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
……
One Day In Coffee
รถของยศพัฒน์เพิ่งหยุดจอด เทวิกาก็รีบลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว
“ยินดีต้อนรับ… วิกา”
ญาณินนึกว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน จึงกำลังจะเอ่ยทักทาย แต่พอเห็นว่าคนที่เข้ามาคือลูกสาวของเธอ เธอจึงเปลี่ยนคำพูดทันที
“คุณแม่คะ”
เทวิกาเรียกแม่
แม่ทั้งสองตอบกลับทันที
พิชญ์สินีเดินเข้าไปหาเธอก่อน แล้วกระซิบถามเธอเบาๆ ว่า “คนพวกนั้นกลับไปหมดแล้วเหรอลูก”
“คนในตระกูลส่วนใหญ่กลับไปเมื่อตอนเย็นแล้วค่ะ แต่คุณพ่อกับอีกสองครอบครัวยังไม่ยอมกลับไป “ทั้งสองครอบครัวหมายถึงครอบครัวลุงสองกับลุงสามของตระกูลสาระทาใช่ไหม”
เทวิกาตอบ พอไม่เห็นกนกอรอยู่ในร้าน เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง: “แม่คะ กนกอรล่ะคะ”
พิชญ์สินีตอบ: “ก็นฤเบศวร์คนนั้นสิไม่รู้ว่าเป็นอะไร เขาออกจากบริษัทมาตั้งเเต่เช้า แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน โทรศัพท์มือถือก็ปิดเครื่อง ปู่ของเขาเป็นห่วงเขามาก ดังนั้นเขาก็เลยส่งคนไปตามหาทุกที่ จนรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แล้วไปขอร้องกนกอร ให้ช่วยไปตามหาด้วย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน