รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 278

บัณฑิตาผู้สูงส่ง เงื่อนไขของเธอสำหรับลูกสะใภ้ก็คือบริสุทธิ์ผุดผ่อง เธอไม่อนุญาตให้ลูกชายไปเก็บรองเท้าเก่าๆขาดๆของคนอื่นมาใส่

ลูกชายเธอยอดเยี่ยมขนาดนั้น จะหาผู้หญิงดีๆสักคนแต่งงานด้วยไม่ได้เลยหรือ

ทำไมต้องเอาผู้หญิงของคนอื่นมาด้วย

“น้าฑิตาคะ หนู……น้าฟังหนูก่อน……”

เปรมาคุกเขาลงตรงหน้าบัณฑิตา แม้จะถูกตบแต่เธอก็ยังจับเสื้อของบัณฑิตาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เธอร้องไห้พลางเอ่ยว่า“น้าฑิตา เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ คนอื่นใส่ร้ายหนู ป้าฟังหนูอธิบายก่อนนะคะ ความจริงแล้วหนูยัง……”

“เธอหุบปากไปซะ ใครจะใส่ร้ายเธอ ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้หรอก ถ้าเอไม่เคยทำเรื่องพวกนั้น ใครจะไปใส่ร้ายเธอได้ ไม่เห็นที่คนอื่นใส่ร้ายเทวิกาเหรอ”

เทวิกาที่ดูอยู่อดที่จะพูดไม่ได้“คุณบัณฑิตาคะ กรุณาอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องด้วย ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ ขอให้คนที่ใส่ร้ายฉันแพ้ภัยตัวเอง ได้รับกรรมตามสนอง”

บัณฑิตาสะบัดเปรมาออกไปอย่างแรง เธอพูดกับเทวิกาว่า“เทวิกา ฉันรู้ว่าใครใส่ร้ายเธอ ก็คือเปรมา เป็นมือของหล่อนทั้งหมด!”

“ฉันรู้ค่ะ ฉันกำลังชื่นชมสามีที่ช่วยฉันทวงความยุติธรรม”

เปรมาแทบจะโมโหตายแล้ว

บัณฑิตาสำลักหายใจไม่ออก

“น้าฑิตา!”

“ไม่ต้องมาเรียกฉัน ตอนนี้พอฉันได้ยินเธอเรียก ฉันก็รู้สึกขยะแขยง ! เสียแรงที่ฉันดีกับเธอขนาดนี้ เธอกลับหลอกฉัน สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือการโกหกหลอกลวง เธอไสหัวไป ไปเดี๋ยวนี้ ต่อไปอย่ามาที่บ้านเดชอุปของพวกเราอีก บ้านพวกเราไม่ต้อนรับเธอ อีกอย่าง ไม่อนุญาตให้เธอไปหาเบศวร์อีก ถ้าฉันรู้ว่าเธอยังตามตื๊อเบศวร์อยู่ ฉันจะฉีกกระชากเธอ!”

บัณฑิตาเคยชอบเปรมามากแค่ไหน ตอนนี้ก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น

นึกถึงตอนที่ตัวเองทำดีกับเปรมา กับคุณณัฏฐา บัณฑิตาก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ตอนที่มองเปรมา ดวงตาสองข้างนั้นมีไฟลุกโชน อดที่จะยกขาถีบไม่ได้ ในที่สุดก็สลัดเปรมาออกไปได้แล้ว

เธอไม่อยากให้ยศพัฒน์กับภรรยามาดูเป็นเรื่องสนุกอีกต่อไป จึงหมุนตัวเดินกลับไป

“น้าฑิตา น้าฑิตา……”

เปรมาลุกขึ้นมาพุ่งตัวไปกอดขาข้างหนึ่งของบัณฑิตาเอาไว้ ร้องไห้พลางพูดว่า“น้าฑิตา ป้าฟังหนูอธิบายก่อนได้มั้ยคะ น้าฑิตา น้าเห็นหนูตั้งแต่เด็กจนโต น้ากับแม่หนูก็สนิทสนมกันดีขนาดนั้น น้าไม่เชื่อใจในตัวแม่หนูเหรอคะ”

“ตอนที่พวกเราไม่มีปัญหาขัดแย้งกัน ฉันกับแม่เธอก็เป็นเพื่อนรักกัน แต่เวลาที่พวกเราขัดแย้งกัน แน่นอนว่าแม่เธอก็ต้องเลือกที่จะช่วยเธออยู่แล้ว เปรมา ฉันบัณฑิตาไม่ได้มีไอคิวสูงมาก แต่ก็ไม่ได้โง่”

ตอนเธอสาวๆก็คือนมโตไม่มีสมอง อาศัยรูปร่างหน้าตาที่สะสวยเอาชนะใจธารณ์

บัณฑิตายอมรับว่าตนเองไม่ได้ฉลาดหลักแหลมเหมือนกับณัชชาขนาดนั้น แต่ก็ไม่ยอมรับว่าตนเองเป็นคนโง่

“เปรมา เธอก็อย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมไร้ความเมตตา ที่เธอเป็นอย่างวันนี้ก็เพราะเธอทำตัวเอง เธอลองดูสิ ผู้ชายที่พร่ำเพ้อมาสิบกว่าปี พาผู้หญิงที่เขารักมาดูความน่าสมเพชของเธอ ส่วนผู้ชายที่รักเธอมาสิบกว่าปี ก็ถูกเธอทรมานจนไม่ยอมแม้แต่จะออกมาดูเธอสักนิดเลย”

“ภัยพิบัติจากธรรมชาติเรายังหลีกเลี่ยงได้ แต่ผลกรรมจากสิ่งที่เราทำไว้ไม่อาจหลีกหนีได้”

บัณฑิตาผลักเปรมาออกไปอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปเลย

เปรมานอนร้องไห้อยู่ที่พื้น

ทำไมเบศวร์ไม่ยอมออกมาหาเธอ

หรือว่าเขารังเกียจเธอแล้ว

“นฤเบศวร์ นฤเบศวร์ คุณออกมา คุณออกมานะ!”

ไม่ได้พบกับเบศวร์ เปรมาก็ยังไม่ยอมตายใจ

เธอเองก็ไม่สนใจว่ายศพัฒน์พาภรรยาสุดที่รักมาดูอยู่ข้างๆอย่างสะใจมาก ตอนนี้ไม่ต้องการรักษาหน้าอะไรแล้ว เธอแค่ต้องการพบนฤเบศวร์ ถามนฤเบศวร์สักคำว่า เขา ยังรักเธออยู่มั้ย

นฤเบศวร์ก็ไม่ได้ทำให้เปรมาผิดหวัง

เขาออกมาแล้ว

“คุณชาย”

ลุงเซนมองเห็นคุณชายเดินออกมา ก็ส่งเสียงเรียก ในน้ำเสียงแฝงด้วยการเตือนเล็กน้อย “คุณชาย นึกถึงคุณนายน้อยด้วยนะครับ”

นฤเบศวร์ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงดิ่งออกไป