รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 285

“คุณมาที่นี่ในเวลาเช่นนี้ได้ไง”

หลังกนกอรเสิร์ฟของหวานให้กับลูกค้าแล้ว ก็ถามนฤเบศวร์ขึ้นหนึ่งประโยชน์

ซ้ำยังกดเสียงต่ำ：“ใส่ชุดราวกับจะไปนัดบอดอย่างนั้น ยังขับรถสปอร์ตสุดเท่ ดูไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าคุณอารมณ์ไม่ดี”

นฤเบศวร์ยืดหน้าอกตรง เห็นเธอหันหลังไป เขาก็เดินตามเธอแล้วกล่าว：“ผมไม่อยากทานอาหารที่บ้าน จึงออกมาชวนคุณไปทานข้าวด้วย มีคุณทานเป็นเพื่อน ฉันคงทานอาหารได้อร่อยขึ้น”

เธอทานข้าวไม่เหมือนกับสาวงามเหล่านั้นที่ทานอย่างอ้อยอิ่ง ทานนิดเดียวก็บอกว่าอิ่ม

เธอนั้นอยากทานสิ่งใดก็ทานสิ่งนั้น อยากทานมากแค่ไหนก็ทานมากแค่นั้น โดยไม่สนภาพลักษณ์ว่าจะน่าเกลียดหรือไม่

แน่นอน ภาพลักษณ์การทานข้าวของเธอไม่น่าเกลียด

นฤเบศวร์เห็นเธอทานข้าวแล้วรู้สึกเพลิดเพลินดี และก็สามารถทำให้เขาพลอยอยากทานไปด้วย ทำให้เขารู้สึกหิวไปด้วย จากนั้นก็ทานอย่างเต็มที่

“ฉันไม่ว่าง”

กนกอรกลับไปในเคาน์เตอร์คิดเงิน บังเอิญกับที่มีลูกค้าคนหนึ่งมาคิดเงินพอดี

นฤเบศวร์จึงจำใจต้องหลีกทางให้ รอเมื่อลูกค้าจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงกล่าวขึ้น：“กิจการของพวกคุณเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ”

“ใช่ ก็ดูสิว่าเจ้าของร้านเป็นใคร มีเจ้าของร้านอย่างฉันกับเทวิกา กิจการไม่รุ่งได้ไง”

นฤเบศวร์สำลัก

ก็จริง

ทั้งคู่อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ กลายเป็นเจ้าของวัยรุ่นที่มีชื่อเสียง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทวิกามีชื่อเสียงมาก เทียบกับดารายอดนิยมได้เลย

“อาหารกลางวันคุณสั่งไรเดอร์อีกแล้วเหรอ อย่าทานของจากการสั่งมากนักสิ มันไม่ดี”

นฤเบศวร์วางสองมือค้ำอยู่บนหน้าโต๊ะ ดวงตาสีดำลุกโชนจ้องมองเธอ จากนั้นกล่าว：“ตอนนี้คุณว่างแล้ว ผมเลี้ยงคุณ หากว่าคุณกลัวว่าจะไม่มีคนคอยช่วยคุณเฝ้าร้าน ผมจะโทรศัพท์เรียกคนมาช่วยคุณเฝ้า”

“เทวิกาล่ะ ทำไมทุกครั้งที่ผมมาก็ไม่เคยเห็นเธอเลย นี่เป็นร้านของพวกคุณสองคนนะ ทำไมถึงเป็นคุณจัดการคนเดียวอยู่เรื่อยเลย โดยที่เธอไม่สนใจอะไร คอยสั่งการอย่างเดียว เงินที่ได้มาก็ต้องแบ่งกับเธอคนละครึ่ง กนกอร คุณไม่รู้สึกว่าแบบนี้เสียเปรียบไปหน่อยเหรอ”

หลังจากเสียงเงียบลง กนกอรก็เริ่มคุ้ยกล่องและตู้ต่าง ๆ

นฤเบศวร์ยังคงถามเธอย่างโง่เขลา：“กนกอร คุณหาอะไร บอกผม เดี๋ยวผมช่วยคุณหา”

“เอาไม้ขนไก่มาให้ฉัน”

นฤเบศวร์หันหลังมองไปยังทิศทางที่กนกอรชี้ แล้วก็เดินไปหยิบมา จากนั้นยื่นให้กับเธอ แถมยังกล่าวอย่างเอาใจใส่ว่า：“จะทำความสะอาดเหรอ ผมช่วยคุณ——กนกอร คุณตีผมทำไม!”

กนกอรตีเขาอย่างไม่เกรงใจ

“ตั้งใจตีคุณนั่นแหละ ชอบว่าให้เทวิกาเสีย ๆ หาย ๆ ต่อหน้าฉันดีนัก อยากจะทำให้ความสัมพันธ์เพื่อนของพวกฉันสองคนแตกร้าว เลว ฉันจะบอกคุณให้นะ คำที่คุณพูด ฉันไม่ฟังเลยสักคำเดียว”

นฤเบศวร์ถูกตีไปสองสามที หลังได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็รู้สึกน้อยใจ แล้วก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ทำให้เธอตีเขาไม่ถึง

เขาพลางถูจับตรงที่ถูกตีพลางกล่าวขึ้น：“ผมพูดไม่จริงหรือไง ทุกครั้งที่ผมมาก็เห็นเธอเฝ้าร้านคนเดียว คุณยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่ออกไปทานข้าวกับผม แต่เทวิกากับสามารถกะหนุงกะหนิงกับยศพัฒน์ได้ทุกวัน

เทวิกาเดินถือไม้ขนไก่เดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมตีเข้าไปที่เขาอย่างจัง

นฤเบศวร์：“……กนกอร ถ้าคุณตีผมอีก ผมจะสู้คุณแล้วนะ!”

เขาไม่ได้หนี และก็ไม่หลบ ปล่อยให้ถูกตีไปสองสามที เขาเบ่งเสียงขู่สองสามที ก็ไม่เห็นกนกอรหยุด เขาจึงใช้แรงแย่งไม้ขนไก่มา

ลูกค้าต่างมองอย่าง……เมามัน

กันตภณมองแล้วแอบดีใจที่เขาทำงานเพื่อแลกกับเงินเท่านั้น ถ้าต้องอยู่กับผู้หญิงที่เอะอะก็ใช้ไม้ขนไก่ตีแบบนี้ เกรงว่าเขาจะต้องถูกตีตายแน่นอน

ดีที่เพื่อนชายคนสนิทของเขาดี ตามใจเขา ไม่เคยใช้เสียงดังคุยกับเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความรุนแรงเลย

“นฤเบศวร์ คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”