รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 307

ประยสย์สีหน้าดำดิ่งลง： “เธออย่าเอาผู้อ่านมาเป็นข้ออ้าง และอย่าทำให้ลูกหลานเขาต้องเสียคน ถึงแม้เธอจะเขียนนิยาย ก็ต้องเขียนแต่พลังด้านบวก อย่าทำให้จิตใจที่ใสบริสุทธิ์ของผู้อ่านต้องเปรอะเปื้อน”

เทวิกาบ่นพึมพำเสียงเบา

“วิกา เธอบ่นอะไร？”

“ฉันกำลังพูดว่าพี่ชายของฉันทัศนคติดีทั้งสามด้านดีมาก ผู้หญิงคนไหนได้ไปเป็นแฟนต้องโชคดีมากแน่ๆ”

ประยสย์： “……”

“พี่ ฉันรับปากกับพี่ ฉันจะไม่ไปสถานที่แบบนั้นอีกในอนาคต ต่อไปจะทำอะไรก็จะคำนึงถึงตระกูลอริยชัยกุลกับตระกูลสาระทาก่อน”

ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของยศพัฒน์ และได้ประกาศออกมาอย่างเป็นทางการแล้ว ทุกคนในเมืองแอคเซสซ์ ต่างรู้เรื่องนี้กันหมด

ตำแหน่งหน้าที่การงานของยศพัฒน์ตอนนี้ ทุกการกระทำของคุณนายน้อยอริยชัยกุลหากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น เมื่อถูกคนจับได้ แล้วส่งข่าวไปให้นักข่าว จะส่งกระทบต่อยศพัฒน์ได้ และพลอยทำให้เธอเสียชื่อเสียงไปด้วย

เขาทำอะไรก็จะคำนึงเธอตลอด เวลาเธอทำอะไรก็ควรคำนึงถึงเขาด้วย

เทวิกาถูกพี่ชายสั่งสอนไปหนึ่งฉาก ถึงรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเธอทำไปเมื่อคืนเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้องเลย

ก่อนหน้านี้ เธอยังรู้สึกเสียดาย รู้สึกว่ายังไม่ทันได้เปิดโลกทัศน์ให้กว้างเลยก็ถูกจับได้เสียก่อน

ประยสย์ถอนหายใจออกมา “วิกา ถ้าหากเป็นไปได้ พี่ก็อยากตามใจเธอ เธออยากทำอะไรก็ให้เธอทำ แต่ว่า พวกเรามีหลายเรื่องที่ไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้”

“พี่ ฉันสำนึกผิดแล้ว”

“ยศพัฒน์ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม？ถ้าเขากล้าทำอะไรเธอแม้แต่ปลายผม เธอบอกพี่ได้เลยนะ” หลังจากสั่งสอนน้องสาวเสร็จ เมื่อมาคิดได้ ประยสย์ก็กลัวว่าน้องสาวตัวเองจะถูกน้องเขยสั่งสอนอีก

เขารู้สึกว่าถึงแม้น้องสาวของเขาจะทำผิด ก็ควรเป็นคนในครอบครัวฝ่ายหญิงมาอบรมสั่งสอน ถ้ายศพัฒน์กล้าสั่งสอนน้องสาวของเขา นั่นถือเป็นความรุนแรงในครอบครัว！

ถึงแม้ เขาจะรู้ว่ายศพัฒน์ไม่มีทางทำความรุนแรงในครอบครัว และยิ่งไม่มีทางทำร้ายแม้แต่ปลายผมของน้องสาวเขาอยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามมันออกมา คิดในใจว่าถ้าหากยศพัฒน์ทำร้ายร่างกายของน้องสาวจริงๆ เขาจะได้มีข้ออ้างรับน้องสาวกลับตระกูลสาระทา

แต่งงานได้ก็หย่าร้างกันได้ น้องสาวของเขาไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีคนเอา！

เทวิการีบพูดขึ้นว่า： “พี่ ยศพัฒน์ดีกับฉันมาก เขาไม่มีทางทำอะไรแม้แต่เส้นผมเส้นเดียวของฉันก็ไม่มีทางทำเด็ดขาด ผมของฉันร่วงเองหมด เวลาสระผมยิ่งร่วงเยอะ สรุปง่ายๆ คือ ที่ผมฉันร่วงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับยศพัฒน์เลย”

ประยสย์： “……ใช้ความคิดเยอะเกินไป ผมยิ่งร่วง เธอต้องบำรุงตัวเองดีๆ พอแล้ว เธอเอาโทรศัพท์ให้ยศพัฒน์ ยศพัฒน์โทรหาพี่ต้องมีธุระอะไรแน่”

“พี่รู้ว่าเขาหาพี่เพราะมีธุระ แล้วทำไมพี่ต้องด่าฉันด้วย”

เทวิกาบ่นพึมพำ แล้วคืนโทรศัพท์ให้ยศพัฒน์

ยศพัฒน์พูดเสียงต่ำออกมาว่า： “พี่ พี่ลองไปตรวจสอบดูผู้ชายของบ้านพี่ได้มีชู้รักอยู่ข้างนอกไหม”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพ่อตากับพลอยที่กำลังคบหากัน พลอยก็คือชู้รักของพ่อตานั่นเอง เขาจึงพูดเสริมขึ้นว่า： “นอกจากคุณพ่อนะ”

“ยศพัฒน์ ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ควบคุมเทวิกาให้ดี อย่าตามใจเธอมากเกินไป อย่าตามใจจนเธอเสียผู้เสียคน หากมีอะไรผิดพลาดอีก คุณก็ต้องไปสะสางปัญหาอีก”

“ผมถึงบ้านแล้ว พวกคุณเล่นให้สนุกเถอะ ดูแลคุณแม่ให้ดี อืม ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”

ประยสย์พูดจบก็วางสายลงทันที

ยศพัฒน์มองโทรศัพท์ไปสักพัก แล้วกอดภรรยาไว้แน่น

สถานการณ์ในเมืองซูเพร่าค่อนข้างตึงเครียด

เมื่อประยสย์กลับไปถึงเมืองซูเพร่า พูดคุยแต่เรื่องในครอบครัวกับพวกเขาทางโทรศัพท์

ไม่ว่ายังไง ประยสย์เข้าใจความหมายของเขา เขาเองก็เข้าใจความหมายของประยสย์

ก็แค่สงสารภรรยาที่ต้องเผชิญกับเรื่องที่โหดร้ายอีกมากมายในอนาคต

ทุกคนที่มาถึงโลกนี้ ต่างก็ต้องโลดแล่นใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ ลิ้มลองรสชาติทั้งเปรี้ยวหวานขมเผ็ด รักโลภโกรธหลงกันทั้งนั้น

“ที่รัก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต คุณไปที่ไหน ผมก็จะซัพพอร์ตคุณทุกอย่าง”

ยศพัฒน์พูดเสียงต่ำและอ่อนโยนออกมาว่า： “ผมไม่มีทางปล่อยคุณให้ไปเผชิญคนเดียวหรอก”