รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 308

ประยสย์อยากโยนผู้หญิงคนนี้ออกไปจริงๆ

เขาไม่อยากเห็นท่าทางของนางแพศยาคนนี้มาจู๋จี๋กับพ่อ จึงเดินออกไปทันที

“คุณเอาของขวัญพวกนี้กลับไปก่อน รอให้เธอกลับมา คุณค่อยเอามาให้เธออีกที”

หลังจากที่ไซม่อนตอบคำถามของพลอยเสร็จ แผ่นหลังเหมือนมีตาผุดออกมา หันหน้าเรียกลูกชายแล้วพูดขึ้นว่า： “ประยสย์ แกจะไปไหน？”

“ไม่ต้องมายุ่ง！”

ประยสย์โพล่งคำพูดนี้ออกมา ทำให้ไซม่อนโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ชี้หลังลูกชายแล้วด่าออกมาว่า： “แกมันลูกอัตกตัญญู ต้องการยั่วโมโหฉันให้ตายใช่ไหม？ฉันไม่ยุ่ง ฉันไม่ยุ่งหรอก ถ้าแกไม่ใช่ลูกชายของฉัน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับแกหรอก！”

พลอยรีบปลอบใจออกมาว่า： “ไซม่อน อย่าโกรธเลย นิสัยของประยสย์ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่เขาไม่เห็นคุณเป็นพ่อ ถ้าคุณโกรธเขาแบบนี้ตลอด สักวันต้องโหโหจนตายแน่ ไม่คุ้มหรอก”

ไซม่อนสีหน้าดำดิ่งลง “ไอ้ลูกอกตัญญู ทำไมฉันถึงมีลูกอกตัญญูแบบมัน！นิสัยแบบนี้ของเขา ต่อไปจะรับผิดชอบเรื่องใหญ่ได้ยังไง！”

เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขา ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

ไซ่มอนเหมือนจะเกลียดประยสย์ที่เป็นลูกแท้ๆ คนนี้เป็นพิเศษ เพราะรู้สึกว่าประยสย์ทำงานใหญ่ไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางเลือกจึงจำเป็นต้องให้ประยสย์เป็นผู้สืบทอด เพราะเขามีประยสย์เป็นลูกชายแค่คนเดียว

ถ้าหากไซม่อนมีลูกชายสองคน ตำแหน่งของประยสย์ต้องไม่มั่นคงแน่นอน

คุณผู้หญิงของหัวหน้าครอบครัวอายุใกล้ห้าสิบแล้ว ถ้าสติกลับมาดีเหมือนเดิม ก็ไม่สามารถมีลูกให้หัวหน้าครอบครัวได้อีกแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ดี คนที่ติดตามไปเมืองแอคเซสซ์ ด้วยต่างรู้เรื่องนี้ดี เพราะหลังจากที่ญาณินได้สติแล้ว ความรู้สึกที่มีต่อไซม่อนมีแต่ความเกลียด ไม่เหลือความรักไว้อีกเลย

ญาณินยังได้พูดขอหย่ากับไซม่อนออกมาอีกด้วย

พลอยเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

เธอต้องการให้ความสัมพันธ์ของไซ่ม่อนกับลูกสองคนยิ่งอยู่ยิ่งแย่

แต่น่าเสียดาย เธอที่มีฐานะเป็นแฟนกับไซม่อนมาหลายปี ถึงวันนี้ยังไม่เคยมีอะไรกับเขาเลย

ถึงแม้เธอจะอยากมีลูกให้ไซม่อน แต่เธอคนเดียวไม่สามารถคลอดลูกได้

แต่ว่า ก็ไม่เป็นไร

ไซม่อนกลับมาแล้ว

แม่ของเธอได้ให้คนไปหาธูปเสน่ห์ เมื่อถึงตอนนั้นเธอค่อยใช้ธูปเสน่ห์นี้ก็ได้

“ประยสย์ยังหนุ่มอยู่ เด็กหนุ่มก็เป็นแบบนี้แหละ คุณยิ่งไปยุ่งกับเขา เขาก็จะยิ่งรำคาญคุณ ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าโกรธเลย พวกเราเข้าบ้านกันเถอะ”

ใบหน้าของพลอยเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เกลี้ยกล่อมไซม่อนไม่ให้โกรธลูกชาย

คุณหญิงสามพูดต่อจากพลอย เธอพูดออกมาว่า： “พี่ นิสัยปรกติของประยสย์ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว สำหรับพวกเราที่เป็นผู้ใหญ่ เขาก็ไม่เคยให้ความเคารพเลย แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ที่เป็นปู่ย่าของเขา เขายังไม่ให้ความเคารพเลย”

คุณหญิงรองก็พูดเสริมขึ้นมาอีกคน

ผู้เฒ่าจ้องมองไปที่สะใภ้ทั้งสองคน พูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า： “ไซม่อนกำลังสั่งสอนลูกอยู่ พวกเธอยุ่งอะไรด้วย หน้าที่ของพวกเธอคืออบรมสั่งสอนลูกตัวเองให้ดีก็พอ”

ชลรีบพูดขึ้นว่า： “พ่อ พี่สะใภ้รองกับสุธีวันไม่ได้คิดร้ายอะไรหรอก ก็แค่ ประยสย์เป็นทายาทสืบทอดของตระกูลสาระทา นิสัยแข็งกร้าวของเขาแบบนี้ ในอนาคตถ้าพี่ใหญ่ถอยออกมา แล้วเขาขึ้นรับตำแหน่งแทน จะให้คนอื่นเชื่อฟังเขาอย่างเต็มใจได้ยังไง”

ยศกรที่เป็นน้องคนรองของไซม่อนไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ได้พยักหน้าเห็นด้วยออกมา

พลอยรู้สึกพอใจมากที่ทุกคนไม่มั่นใจในตัวของประยสย์

ไซม่อนมองไปที่ทุกคน พูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า： “นี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลสาระทา คราวหลังค่อยคุยกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของพลอยแข็งทื่อขึ้นมาทันที

แต่ก็รีบปรับกลับมาให้เป็นปรกติ ได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ ไซม่อนนั่งลงบนโซฟา

ถามพลอยออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “พลอย ช่วงนี้พ่อคุณสบายดีไหม？ถ้ามีอะไรต้องการให้ช่วย บอกได้ตลอด ถ้าอะไรที่ผมช่วยได้ผมช่วยอยู่แล้ว แต่ถ้าอะไรที่ช่วยไม่ได้ เพื่อเห็นแก่หน้าคุณ จะพยายามหาวิธีช่วยเหลืออย่างเต็มที่”

ดวงตาของพลอยเป็นประกายกะพริบไปสองสามครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวานและซาบซึ้งใจ หลังจากนั่งลงแล้ว เธอเอ็นตัวไปพิงไว้กับร่างไซม่อน “ไซม่อน ขอบคุณคุณมาก พ่อฉันสบายดี ก็แค่งานยุ่งไปหน่อย วันนี้เลยมาไม่ได้ คำพูดของคุณ ฉันจะเอาไปบอกให้พ่อฟังเอง พ่อของฉันต้องดีใจมากๆ แน่เลยที่คุณให้ความสำคัญกับเรื่องของตระกูลเลิศธนโยธา”

ไซม่อนกอดเธอไว้ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “พวกเราสองบ้านยังต้องแบ่งแยกอะไรกันอีก พลอย หลายปีมานี้ ผมรู้สึกผิดต่อคุณมาก”

หัวใจของพลอยเต้นเร็วเป็นพิเศษ

หรือว่าไซม่อนตัดสินใจจะให้ฐานะกับเธอแล้ว？

เธอลูบไล้หน้าอกของไซม่อน ถึงแม้เขาจะอายุห้าสิบแล้ว แต่ออกกำลังกายทุกวัน ดูแลตัวเองได้ดีมาก มองดูภายนอกยังหนุ่มอยู่เลย ถ้าพูดว่าเขาอายุสามสิบแปดสามสิบเก้า ก็มีคนเชื่ออยู่

“คุณรู้ว่าทำผิดต่อฉันก็ดีแล้ว”

เธอพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

ถ้าไม่รวมความทะเยอทะยานของเธอส่วนนั้น เธอรักไซม่อนจริงๆ

ไม่งั้นเธอที่เป็นคุณหนูของตระกูลเลิศธนโยธา คงไม่จำเป็นต้องทนรับชะตากรรมแบบนี้หรอก หลายปีมานี้ เธออยู่ข้างกายไซม่อนในฐานะชู้รัก ถึงแม้คนอื่นจะคิดว่าเธอจะได้แต่งงานกับไซม่อนในเร็วๆ นี้ เพื่อเป็นตัวแทนญาณิน

แต่ว่า จนถึงวันนี้ ญาณินยังคงเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลสาระทาอยู่

เธอเป็นได้แค่ชู้รักของไซม่อน ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะ แถมต้องนอนคนเดียวอีก นี่เป็นชู้รักประเภทไหนกันแน่！

เมื่อนึกถึงช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ที่ได้อยู่ข้างกายไซม่อน พลอยไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงๆ

ถ้าเป็นคนอื่น คงเดินออกไปตั้งนานแล้ว

“ไซม่อน นางบ้าคนนั้น โอะ ฉันหมายถึงทำไมภรรยาของคุณถึงไม่กลับมากับคุณด้วย？ฉันได้ยินมาว่าเธอหายดีแล้วใช่ไหม？ในเมื่อเธอหายดีแล้ว อีกหน่อยถ้าคุณต้องการคนออกงานเป็นเพื่อน ก็สามารถให้เธอทำหน้าที่เป็นคุณผู้หญิงของหัวหน้าครอบครัวได้แล้วเพราะฉันยังไม่ใช่คนของตระกูลสาระทา ถ้าแย่งหน้าที่เธอบ่อยๆ แบบนี้ คงไม่ค่อยดี”

พลอยเตือนไซม่อนเรื่องการหย่าออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อให้แต่งงานกับเธอ

“เมื่อก่อน คุณคิดว่าเธอเป็นบ้า และบ้านของเธอก็มีแค่หลานชายคนเดียวที่ไม่ได้เรื่อง ถ้าเธอออกไปจากตระกูลสาระทา ไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไง จึงใจดีไม่หย่ากับเธอ เลี้ยงเธอไว้ที่ตระกูลสาระทา แต่วันนี้ เธอหายดีเป็นปรกติแล้ว ……ไซม่อน คุณพูดความจริงออกมานะ คุณยังรักเธออยู่ใช่ไหม？”

พลอยเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองไซม่อนด้วยสายตาร้อนรน

ไซม่อนก้มหน้ามองเธอ แล้วพูดขึ้นว่า： “เธอเป็นแม่แท้ๆ ของลูกสาวผม”

พลอยจ้องมองเขานิ่งๆ สักพัก จากนั้นกอดคอเขาไว้ ดึงหน้าเขาให้ก้มต่ำลง เพื่อต้องการจูบเขา

“ฮัดเช้ย！”

ทันใดนั้นไซม่อนจามออกมาทันที

จากนั้นรีบผลักตัวพลอยออก แล้วหยิบทิชชูสามสี่ใบเพื่อเช็ดจมูก

ตอนที่เขาจามนั้น กลิ่นปากของเขาพ่นใส่เต็มใบหน้าพลอย พลอยอดไม่ไหวจึงเอามือปิดจมูกไว้ แล้วพูดขึ้นว่า： “ไซม่อน คุณต้องสั่งห้องครัวไว้แล้ว ต่อไปนี้เวลาทำกับข้าว อย่าใส่พวกต้นหอมกระเทียมส่วนประกอบพวกนี้เด็ดขาด ถึงแม้จะทำให้รสชาติอาหารดีขึ้น แต่……กลิ่นพวกนี้เวลาพ่นออกมาไม่น่าดมเลย”

และไซม่อนก็ชอบเลือกส่วนประกอบพวกนั้นมากินเป็นพิเศษ

บางครั้ง ยังกินกระเทียมดองได้เกือบหนึ่งถ้วยเล็กเลย

ไม่รู้ว่าของพวกนี้มีอะไรน่าอร่อย

ไซม่อนถามกลับเธอออกมาว่า： “กับข้าววันนี้คุณเป็นคนสั่งให้แม่ครัวทำเองไม่ใช่เหรอ？”

พลอย： “……”

“พลอย ก็ผมชอบกินของพวกนี้ เวลากินหอมมาก หลังจากกินแล้วเวลาพูดมีกลิ่นของรสชาติพวกนี้ ผมไม่รู้สึกว่ามีอะไร” สำหรับคนอื่นที่ไม่ชอบกลิ่น ก็เป็นเรื่องของคนอื่น

ใครไม่ชอบ ก็ไม่ต้องมาพูดคุยกับเขาก็ได้！

พลอย： “……”

เป็นแบบนี้ทุกครั้ง แล้วเธอจะจูบลงได้ยังไง？

ไซม่อน：คุณจูบไม่ลงใช่ไหม ไม่เสียแรงที่ผมบังคับตัวเองให้กินต้นหอมและกระเทียมเข้าไปเยอะขนาดนั้น！