รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 319

พลอยคิดว่าเมื่อเธอได้ธูปเสน่ห์แล้ว ก็สามารถหลับนอนกับไซม่อนได้ทันที

ใครจะไปรู้ เธอไปรอที่บ้านตระกูลสาระทาทั้งวันไซม่อนก็ไม่ได้กลับบ้าน เพราะว่าไซม่อนไปทำงานต่างจังหวัด เหลือประยสย์อยู่เมืองซูเพร่าเฝ้าบริษัทโอเอ กรุ๊ปไว้

เธอโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ไซม่อนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว งานยุ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

ตอนค่ำ

หลังเลิกงาน เทวิกาที่เป็นพนักงานไม่ต้องทำโอที เธอส่งข้อความให้สามี แจ้งสามีว่า เธอจะไปดูร้านกาแฟก่อน

เพิ่งส่งข้อความเสร็จ ก็ได้รับโทรศัพท์ของยศพัฒน์โทรมาพอด

เธอรีบหันไปมองหน้าหลังซ้ายขวา จนแน่ใจว่ารอบกายไม่มีคนแอบฟังเธอจึงรับโทรศัพท์ขึ้นมา อย่างไว้วางใจ

“ที่รัก”

เมื่อก่อน เธอคุ้นชินกับสรรพนามเรียกยศพัฒน์ แต่เวลานี้เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย เธอเอ่ยปากเรียกสามีออกมาอย่างเสียงหวาน เสียงหวานจนทำให้ยศพัฒน์ที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์มุมปากของเขายกสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ที่รัก ไม่กินข้าวด้วยกันเหรอ？”

“ไม่แล้ว ฉันสั่งอาหารส่งไปที่ร้านแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปช่วยงานที่ร้านก่อน”

และเป็นเพราะห่วงสถานการณ์ของเพื่อนสนิทอีกด้วย

ไม่รู้ว่ากนกอรกับนฤเบศวร์ทะเลาะกันไปถึงไหนแล้ว

ยศพัฒน์พูดไม่ออก

“ที่รัก พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันกินข้าวกับคุณแน่นอน อย่าโกรธเลยนะ”

ฟังคำพูดที่เธอปลอบใจเขา ยศพัฒน์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นว่า： “ผมไม่ได้โกรธ สามีคุณใจกว้างจนเรือจอดได้ ไม่ใช้คนขี้เหนียวแบบนั้น ได้ คืนนี้แล้วกันไป วันมะรืน คุณต้องไปงานเลี้ยงกับผม สิ่งที่คุณต้องเรียนรู้ไม่เพียงแต่เรียนรู้ระบบกลไกของบริษัท แต่ต้องรู้จักเข้าสังคมด้วย”

สังคมของเทวิกาตอนนี้แคบเกินไป

“ได้ ที่รัก คุณรีบไปกินข้าวก่อน อย่าปล่อยให้ตัวเองหิวหล่ะ”

“คิดถึงผมไหม？”

น้ำเสียงของยศพัฒน์ทุ้มต่ำมาก ฟังแล้วเข้าหูมาก เดิมทีเทวิกาไม่ใช่ผู้หลงใหลในน้ำเสียง แต่หลังจากได้รู้จักยศพัฒน์แล้ว เธอค้นพบว่าตัวเองเป็นคนหลงใหลในน้ำเสียง และน้ำเสียงที่ชอบที่สุดก็คือเสียงของยศพัฒน์

เทวิกาเดินออกมาจากบริษัท แล้วเดินไปข้างถนน พบรถเมล์คันหนึ่งที่วิ่งผ่านสายOne Day In Coffee เธอจึงขึ้นรถไป

“คิดถึง”

ได้ยินว่าเธอคิดถึงเขา ยศพัฒน์ยิ้มออกมา “คืนนี้กลับบ้านแล้ว ทำให้ผมดูหน่อยว่าคุณคิดถึงผมแค่ไหน”

เทวิกาหน้าเล็กขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉันขึ้นรถเมล์แล้ว ไม่คุยกับคุณแล้วนะ คุณรีบไปกินข้าวเถอะ”

ยศพัฒน์วางสายลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

สองสามีภรรยาเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ ประยสย์ก็โทรศัพท์เข้ามาพอดี

เทวิการับโทรศัพท์ขึ้นมา พี่ชายแท้ๆ ก็ถามออกมาว่า： “วิกา เมื่อกี้เธอคุยโทรศัพท์กับใครเหรอ？พี่โทรไปหลายครั้งก็อยู่ในระหว่างคุยโทรศัพท์อยู่”

“เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับยศพัฒน์อยู่ ทำไมเหรอ พี่？พี่กับพ่อไม่มีอะไรกันใช่ไหม？”

“พวกเราสามารถมีอะไรได้ สบายดี เธอไม่ต้องเป็นห่วง ทำงานวันแรก รู้สึกเป็นยังไงบ้าง？พี่อดทนทั้งวัน เพราะกลัวรบกวนการทำงานของเธอ อดทนจนถึงตอนนี้ถึงโทรศัพท์หาเธอ ความจริงแล้ว เธอไม่ต้องเข้าไปทำงานในบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป ก็ได้ หลังจากกลับมา พี่ค่อยสอนงานเธอเองก็ได้”

“วิกา เธออย่าปล่อยให้ตัวเองเหนื่อยมากเกินไป และอย่าทำงานหนัก ถ้าเรียนรู้ไม่ได้จริงๆ เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวพี่ช่วยหาผู้จัดการมืออาชีพมาช่วยเธอดูแลธุรกิจเอง เธอเคยรับผิดชอบเก็บเงินก็พอ”

พูดไปพูดว่า ประยสย์ก็ยังคงเป็นห่วงน้องสาวที่กว่าจะตามหาเจอ กลัวเธอเหนื่อยมากเกินไป

“พี่ หนูจัดการรับมือมันได้ ชีวิตแบบนี้มีสีสันเติมเต็มและสมบูรณ์ขึ้น หนูชอบ”

ก่อนเลิกงานชเนนทร์ก็ได้โทรศัพท์หาเธอ ถามเธอว่าเคยชินกับการทำงานไหม

ความเป็นห่วงที่มาจากพี่ชาย ทำให้เทวิการู้สึกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ชายเธอเหมือนไม่เคยโตเลย

ประยสย์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า： “เธอยังชอบมันอีกเหรอ พี่ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าเธอรู้สึกเหนื่อย ไม่อยากทำงาน ก็ไม่ทำละ พี่สามารถเลี้ยงเธอได้”