รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 334

“เมื่อคืนนายไปค้างคืนที่ไหน?”

กนกอรยืนกอดอกถามเขา

นฤเบศวร์ก็เหมือนกับยศพัฒน์ มีหลายที่ที่เป็นชื่อของเขา ปกติแล้วเพื่อสะดวกกับการทำงาน เขาก็จะพักที่ที่ห่างจากที่ทำงานใกล้ที่สุด

ที่นั่นนับว่าห่างจากสำนักงานเขตไม่ไกลมากนัก

“ที่บ้านไง พวกเราสองคนจะหย่ากัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ต้องบอกให้คุณปู่รู้สักคำ”

นฤเบศวร์ตั้งใจมาบอกคุณปู่ที่จะหย่ากัน หวังว่าคุณปู่จะออกหน้าขัดขวางให้

สิ่งที่เกินความคาดหมายของเขาคือ ในตอนแรกคุณปู่เป็นคนบังคับให้เขาแต่งงาน ผ่านไปเร็วขนาดนี้เขากับกนกอรก็จะหย่าแล้ว แต่คุณปู่กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย อย่างมากก็แค่มองเขา สายตานั้นมีแต่ความรังเกียจ

คงจะรังเกียจที่เขาแม้แต่กนกอรก็รักษาไว้ไม่ได้

นฤเบศวร์แทบจะก้มกราบ

แม้แต่คุณปู่ก็ไม่ช่วยเขา

“นฤเบศวร์ นายตั้งใจใช่ไหม? จากบ้านนายมาถึงสำนักงานเขต ต่อให้ขับรถมาก็ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ขนาดใช้ทางด่วนแล้วนะ แต่นี่นายขี่จักรยานมา รอนายมาถึงสำนักงานเขตก็คงปิดพอดี”

ขี่จักรยาน คงได้แค่แถวทางหลวงแน่ ระยะทางอีกยาวไกล

กนกอรไม่เข้าใจ ทำไมคฤหาสน์ที่หรูหราพวกนี้ชอบไปสร้างที่ชานเมือง ตระกูลอริยชัยกุลเป็นคฤหาสน์บนภูเขา อันนี้เธอพอจะเข้าใจ แต่ตระกูลเดชอุปไม่ใช่คฤหาสน์บนภูเขา เป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่พิเศษที่สร้างขึ้นเอง ไปสร้างถึงชานเมือง ห่างไกลจากตัวเมืองที่วุ่นวายนี่เกินไป

มันไม่เกี่ยวกับตัวเธอหรอก คนอื่นเขาจะพักที่ไหน เธอคงเข้าไปยุ่งไม่ได้

แต่ในเวลานี้ มันเกี่ยวข้องกับเธอ เธอรู้สึกว่ามันยุ่งยาก

“ทะเบียนรถของผม คนทั้งเมืองแอคเซสซ์ต่างก็รู้ดี คุณอยากให้ทุกคนรู้เหรอว่าพวกเราสองคนไปหย่ากัน? ถ้าคุณไม่แคร์ล่ะก็ ผมสามารถไปสำนักงานเขตอย่างโจ่งแจ้งอลังการได้นะ พรุ่งนี้เราสองคนคงติดเทรนด์ยอดฮิตด้วยกันอย่างไม่ต้องสงสัย”

กนกอร：“.…..”

“คุณไปดูว่าแถวละแวกสำนักงานเขตมีชานมหรือร้านอาหารอะไรพวกนี้ไหม คุณหาอะไรกินก่อน เดี๋ยวหิวเอา ผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ขี่มานานขนาดนี้ ทั้งเหนื่อยทั้งหิว คงต้องหาที่หาอะไรกินสักหน่อย”

กนกอร：“.…..”

ระยะทางที่เดิมทีไกลมากนั้น เขาขี่จักรยานมา รอเขามาถึง เกรงว่าพนักงานก็คงเลิกงานกันหมด แถมต้องหาอะไรกินก่อน ฟ้าก็คงมืดพอดี

เขาตั้งใจทำอย่างนั้นแน่

แต่ เธอจะทำยังไงได้ล่ะ?

ตัวเองขี่รถไปรับเขางั้นเหรอ?

รถของเธอคือรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า ถ้าไปรับเขา ไปๆมาๆมันคงเสียเวลามาก รถไฟฟ้าของเธอวิ่งได้ไม่ไกลขนาดนั้นหรอก

กนกอรตัดสายโทรศัพท์

ถูกตาบ้านี่ยั่วโมโห

โมโหจนกนกอรอยากจะหาใครสักคนมาระบาย ใครจะเป็นคนให้เธอระบายได้ล่ะ นอกจากเทวิกา

เทวิกาเข้าทำงานแล้ว ในฐานะพนักงานชั้นล่างสุด เธอทำงานแต่ต้องรับสายโทรศัพท์ เลยต้องวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

นั่งอยู่ในห้องน้ำห้องสุดท้าย หลังจากที่เทวิกาฟังเรื่องราวที่เพื่อนสนิทพูดมาจะจนจบ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา：“แล้วเธอจะทำยังไงต่อ? รอเขาไปถึง ฟ้าก็คงมืดพอดี แล้วจะหย่ายังไงทีนี้?”

“ฉันโมโหจะตายละ ตาบ้านั่น เรียกเขาว่าประธานไม่เอาไหนนี่เรียกไม่ผิดจริงๆ”

หลังจากที่กนกอรด่านฤเบศวร์ผ่านโทรศัพท์แล้ว ก็ถามเทวิกา “วิกา เธอว่างคุยกับสามีเธอไหม? ให้เขาช่วยฉันสืบว่าตอนนี้นฤเบศวร์อยู่ที่ไหน? ฉันจะให้พี่ชายฉันขับรถส่งฉันไปรับเขา”

“ได้แน่นอน เรื่องถ่วงนฤเบศวร์นี่ พัฒน์เขาเต็มใจทำแน่นอน เธอคิดให้ดีๆนะ จะหย่าจริงๆเหรอ?”

“ตอนนี้ต้องหย่าแน่นอน ตอนแรกฉันไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับเขาสักหน่อย เขาก็ไม่เต็มใจแต่งกับฉันเหมือนกัน นี่มันเป็นการคลุมถุงชน ต่อให้ความสัมพันธ์คืบหน้ากว่านี้ มันก็ไม่ได้หอมหวานอย่างที่ควรจะเป็น”

เทวิกาเข้าใจกนกอรดีว่าคิดอะไร กนกอรก็พูดแล้ว ถ้านฤเบศวร์จีบเธอใหม่อีกครั้ง ทำให้เธอรักเขาได้ ยอมที่จะเผชิญหน้าเอาชนะปัญหาทุกอย่างด้วยกัน เธอจะยอมแต่งกับเขาใหม่อีกครั้ง

นั่นคือการคบหากันเพราะความรัก ไม่ใช่การใช้หนี้อีกต่อไป ไม่มีพันธะสัญญา ไม่ใช่การใช้เงินแก้ปัญหา