รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 339

“คุณอาของพี่ยังเที่ยวพักผ่อนอยู่ที่เกาะตระกูลผมอยู่ เธอชอบที่นั่นมาก”

ธนัทเหมือนจะสิ้นหวังมาก แต่พอได้ยินว่าคุณอาใช้ชีวิตมีความสุข เขาก็พูดอย่างปลอบใจ：“แค่คุณอาฟื้นฟูจิตใจได้ ใช้ชีวิตมีความสุขดี พวกเราก็สบายใจแล้ว”

ยี่สิบกว่าปีที่วิกาหายตัวไป แต่ละวันที่คุณอาผ่านนั้นเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนศพเดินได้

ยศพัฒน์ใช้มือถือส่งข้อความไปหาแม่ของเขา ไม่นาน แม่เขาก็วิดีโอคอลกลับมา

“พัฒน์ วันนี้ว่างเหรอ?”

“วิกาล่ะ?”

รอยยิ้มของยศพัฒน์หายไปแล้วตอบ：“แม่ครับ ผมกำลังทำงานอยู่ วิกาไม่ได้อยู่กับผม แม่ เที่ยวสนุกไหมครับ?”

“สนุกสิลูก ทำไม คิดถึงแม่เหรอ?”

ยศพัฒน์ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ยิ้ม

ณัชชารู้จักลูกชายของตัวเองดี เธอยิ้มตอบ：“แม่แกล้งหรอก รู้ว่าลูกพูดคิดถึงแม่ไม่ออกหรอก คำหวานของลูกคงให้แต่วิกาล่ะมั้ง”

“แม่ แม่ยายผมอยู่ไหมครับ?”

“แม่ยายลูกสองคน ลูกถามถึงคนไหนล่ะ? อยู่กันหมดนะ คนหนึ่งกินอาหารทะเลอยู่ตรงนู้น อีกคนยืนรับลมทะเลอยู่ตรงนู้น มองทะเล ทบทวนชีวิตน่ะ”

ณัชชาเปลี่ยนมุมกล้อง ให้กล้องจับไปที่พวกเขาทั้งสอง

พิชญ์สินีนั่งอยู่ใต้ร่มอาบแดด คุยกับสามีไปด้วยกินอาหารทะเลไปด้วย สีหน้าทั้งสองสามีภรรยาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ญาณินยืนอยู่ไม่ไกล เธอใส่ชุดกระโปรงยาวเรียบง่าย ผมยาวพลิ้วไหว ยืนหันหลังให้กับทุกคนอยู่ มองไปยังที่ไกลโพ้น

แผ่นหลังนั้นทำให้ยศพัฒน์รู้สึกว่าคล้ายกับเทวิกามาก

ควรจะพูดว่าเทวิกามีส่วนที่คล้ายกับแม่ของเธอเยอะอยู่เหมือนกัน แค่หน้าตาไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง

“แม่ครับ ญาติผู้พี่ของวิกามา พี่เขาอยากเจอคุณอาของเขา”

ยศพัฒน์พูดแบบนี้ แม่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่เขาหาคือใคร ก็เลยยิ้ม：“ได้ลูก รอเดี๋ยวนะ แม่จะเรียกญาณินให้”

ไม่นาน ญาณินก็ปรากฏขึ้นในวิดีโอคอล

ยศพัฒน์ยื่นมือถือให้ธนัท

ธนัทรีบรับมือถือของเขามา มองญาณินที่อยู่ในวิดีโอ สีหน้าดีขึ้นมากแล้ว ผิวก็ไม่ขาวซีดเหมือนคนป่วยแบบเมื่อก่อนอีก แต่เป็นขาวอมชมพู สายตาก็ดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย ไม่แข็งทื่อเหมือนเมื่อก่อน

“คุณอาครับ”

ธนัทยิ้มแล้วเรียก จมูกนั้นเริ่มหายใจลำบาก

“นายคือธนัท? โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ถ้านายไม่เรียกอาว่าคุณอา อาก็คงจำไม่ได้นะเนี่ย”

ญาณินจำได้ว่าตัวเองมีหลานชายฝ่ายแม่อยู่คนหนึ่ง เพียงแต่เธอสติไม่ดีมายี่สิบกว่าปี แม้แต่ลูกชายตัวเองก็จำไม่ได้ แล้วจะจำหลานชายได้ไง

ถ้าไม่ใช่เพราะธนัทเรียกเธอว่าคุณอาขึ้นมาก่อน ทั้งสองคนเจอกันตามถนน เธอคงจำไม่ได้อย่างแน่นอน

“ประยสย์กับวิกาโตขนาดนั้นแล้ว ผมโตกว่าพวกเขาอีกนะครับ”

ญาณินหัวเราะ：“ก็จริง อาโง่อยู่ตั้งนานขนาดนั้น มองข้ามพวกเธอไป ยังดีที่พวกเธอยังอยู่ครบ ยังสบายดีกันอยู่”

ไซม่อนหักหลังเธอในวันแต่งงาน แต่เขาก็ยังประคับประคองหลานชายฝ่ายแม่ของเธออยู่ อย่างน้อยลูกชายของเธอกับหลานชายไม่ได้ถูกไซม่อนเลี้ยงจนเสียคน

จุดนี้ ญาณินรู้สึกซาบซึ้งไซม่อนจริงๆ

แต่ซาบซึ้งก็ส่วนซาบซึ้ง แต่งานแต่งของเธอกับไซม่อนนั้นไม่สามารถดำเนินต่อได้

ผู้คนต่างก็พูดกันว่าเลิกกันแล้วกลับมาคบกันใหม่ได้ ความจริงแล้ว กระจกที่แตกแล้ว ต่อให้ซ่อมกระจกกลับมา แต่สุดท้ายมันก็ยังมีรอยร้าวอยู่ดี

ในเมื่อเขามีคนที่ชอบใหม่ ก็ปล่อยรักเก่าอย่างเธอไป เธอก็ยินดีสนับสนุนเขากับคนใหม่