รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 357

“ทำไมจะแยกออกมาไม่ได้ ไม่ต้องดูแลพวกเขาอีก”

“กิจการพื้นฐานร้อยปีตระกูลสาระทานั่น เป็นวิถีการดำรงชีวิตเช่นนี้มาเป็นร้อยปีแล้ว ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากแยกออกมา เส้นทางนี้ยากลำบาก พ่อหวังว่าบั้นปลายชีวิตจะช่วยแกแยกออกมาได้ ถ้าทำสำเร็จแล้ว ต่อไปพวกเราก็จะเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกเขาอีก ถ้าล้มเหลว บางทีเราสองคนพ่อลูกอาจจะต้องอธิบายออกไป”

ไซม่อนพูดถึงตรงนี้ใบหน้าเผยถึงความปวดใจ “ไม่อยากให้วิกากลับมาเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้จริงๆ แต่เธอถูกลากเข้ามาแล้ว เธอจะต้องเผชิญหน้า วิกาได้รับการเลี้ยงดูอย่างไร้กังวลจากตระกูลวาชัยยุง นิสัยใจดี ไม่มีความโหดเหี้ยมอำมหิต ถ้าหากไม่มียศพัฒน์ปกป้องอยู่ เธอคงอยู่กับบ้านเราได้ไม่นานแน่”

“ประยสย์ แกกลับไปพักที่บ้านเถอะ พ่อก็จะหลับสักพัก”

ไซม่อนพูดถึงตรงนี้ก็ไม่ได้คุยกับลูกชายต่อ จากนั้นก็หลับตาลง

ลูกชายรู้ว่าที่ตอนแรกเขาเมินเฉยภรรยา และลูกชายของเขาต่างก็เพื่อปกป้องพวกเขา เขาก็พอใจแล้ว

อย่างน้อย ลูกชายไม่โง่ คิดอย่างเข้าใจได้

พ่อและพี่ชายไปเจออะไรมาบ้างในตอนกลางคืน เทวิกาเองก็ไม่รู้

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

หันหน้าไปมองด้านข้าง เจ้าบื้อคนนั้นไม่อยู่ในห้องแล้ว

เธอบ่นพึมพำอยู่สองสามคำ ได้ยินไม่ชัดว่าเธอกำลังพึมพำอะไรอยู่

หยิบโทรศัพท์มาจากบนหัวเตียง มองดูเวลา จะนอนอืดอยู่บนเตียงต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะต้องลุกขึ้น

เธอลูบเอว แล้วก็พึมพำอีกว่า: “พี่ชายยังจะกังวลว่าเขาเป็นขันทีอีกนะ เอวของฉัน!”

เธอสงสัยว่าเมื่อคืนเขาทวงหนี้ซะแล้ว ทวงหนี้เธอที่ไปคลับ รักนะในคืนนั้น

นั่งอยู่บนเตียงสักพัก จำได้ว่าวันนี้แม่ทั้งสองจะกลับมาจากเกาะ เทวิกาก็โทรศัพท์ไปหาแม่ของเธอ

ทันทีที่ญาณินรับสายก็พูดว่า: “วิกา แกไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมแม่นะ แม้ว่าพ่อแกจะโดนพิษจริงๆ นั่นมันก็เรื่องของเขา แม่จะไม่มีทางเป็นยาแก้พิษของเขาหรอก”

เธอคิดว่าลูกสาวโทรมาเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ

เทวิกาฟังจนตะลึง

พ่อเธอโดนพิษ?

พ่อเธอโดนพิษเหรอ?

สีหน้าของเทวิกาเปลี่ยนไป แล้วรีบถามว่า: “แม่คะ พ่อหนูเป็นอะไรเหรอ? เขาโดนพิษเหรอ? พิษอะไร?”

ญาณิน: “……แกไม่รู้เหรอ ไม่ใช่ว่าจะโทรมาเกลี้ยกล่อมแม่ให้ไปช่วยพ่อแกเหรอ?”

“แม่คะ ถ้าแม่ช่วยพ่อหนูได้ เห็นแก่หนูและพี่ชาย แม่ช่วยพ่อได้ไหมล่ะ?”

เทวิกายังไม่รู้ว่าพ่อถูกพิษอะไร แต่ได้ยินแม่พูดว่าสามารถช่วยเขาได้ ไม่คิดอะไรแล้ว ก็ขอร้องให้แม่ช่วยคน

ญาณินรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวจะต้องเกลี้ยกล่อมเธอเหมือนกับลูกชาย เธอกล่าว: “พ่อแกตกหลุมพรางของพลอยไพลิน พี่ชายแกยังโทรมาหา ให้แม่……พ่อแกกับพลอยไพลินกำลังเข้าได้เข้าเข็ม ไม่แน่อาจจะทำอะไรกันอยู่ก็ได้ พี่ชายแกก็คือก้างขวางคอ”

เทวิกา: “……แม่ แม่ว่าพ่อของหนูเป็นแบบนั้นเหรอนี่……ให้พี่หนูไปส่งเขาที่โรงพยาบาลก็ได้ แม่ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูยังไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุ” เธอกำลังงุนงง แม่ก็ไม่ใช่หมอเทวดา พ่อก็โดนพิษ ทำไมต้องให้แม่ลงมือช่วย

ที่แท้ก็คือพิษแบบนั้นนี่เอง

มิน่าล่ะแม่เธอถึงได้โกรธขนาดนั้น

“แม่ไม่โทษแก ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นพ่อของแกกับพี่ชายแก เป็นลูกสาวก็ไม่มีทางที่จะมองดูพ่อตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก”

“แม่ก็ไม่ต้องกังวลนะคะ ขอเพียงแค่ส่งไปโรงพยาบาล ไม่เป็นไรหรอก”

ญาณิณกล่าวเบาๆ: “แม่ไม่ได้กังวล เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงไม่เกี่ยวกับแม่ สิ่งที่แม่กับเขายังเกี่ยวข้องกัน ก็คือแกกับประยสย์”

เทวิกาวางใจลง และพูดอย่างไม่เข้าใจ: “พลอยไพลินต้องการวางยาใส่พ่อเหรอ? พวกเขาดีขนาดนั้น หนูคิดว่าพวกเขา……”

เรื่องรักๆใคร่ของพ่อ เทวิกาก็พูดมากไม่ได้

แค่รู้สึกว่าพ่อกับพลอยไพลินคบกันก็เป็นการหักหลังแม่แล้ว

“พ่อแกก็อายุปูนนี้แล้ว คิดว่าเขาอายุ 18 ปี 22 ปี สินะ งานก็ยุ่ง มีความกดดันสูง อยากจะทำแต่ก็ไม่มีแรงมันก็เป็นเรื่องปกติ สิ่งที่พลอยไพลินต้องการที่สุดในตอนนี้ น่าจะรีบตั้งครรภ์ให้เร็วๆล่ะมั้ง”

หลังจากญาณิณได้สติ เธอก็สามารถมองเรื่องนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เพียงแค่เรื่องของตระกูลสาระทา นอกจากลูกสองคนของเธอ เธอก็จะไม่ยอมแปดเปื้อนอีก