รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 412

“สวมหน้กาก ไม่เห็นใบหน้า ค่อนข้างสืบยากแฮะ” ยศพัฒน์พูดออกมาประโยคหนึ่ง ตอนนี้อินทัชทุ่มเทเต็มที่ เพื่อที่จะช่วยเขาสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เทวิกาถูกอุ้มไป

เพิ่มภาระงานของอินทัชอีก หมอนั่นจะต้องด่าแน่

นฤเบศวร์ให้คำแนะนำอย่างหวังดี: “ประยสย์ ฉันช่วยคุณแนะนำบริษัทนักสืบแห่งหนึ่งแล้วกัน คนในบริษัทนักสืบที่นั่นระดับดี เป็นที่รู้จักกันในวงการ”

ประยสย์รู้ว่าสามีน้องสาวกำลังช่วยเขาอยู่ ก็ยอมรับน้ำใจของนฤเบศวร์ และพูดว่า: “งั้นรบกวนคุณเบศวร์แนะนำบริษัทนักสืบนั่นให้หน่อย”

เขาพูดกับสามีน้องสาวอีกว่า: “พัฒน์ เรื่องนี้ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันจะไปขอให้คนของบริษัทนักสืบช่วยสืบค้น”

“วิกา เธอหยิบกระดาษให้พี่ใบหนึ่ง เดี๋ยวพี่จะวาดรูปเธอลงไป แม้ว่าไม่เห็นใบหน้า แต่รูปร่างของเธอก็ยังพอวาดได้ พอมีสิ่งเหล่านี้ มันจะได้ง่ายกับคนที่สืบหาหน่อย”

เทวิกาหันหลังไปหยิบกระดาษและปากกาแท่งหนึ่งส่งให้พี่ชาย

นฤเบศวร์แนะนำบริษัทนักสืบของกัญณิศาให้ประยสย์

ตลอดทั้งบ่าย ประยสย์นั่งอยู่ข้างๆ วาดลักษณะของสาวลึกลับจากความทรงจำ นอกจากไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง ในส่วนอื่นๆ เขาสามารถวาดได้เหมือนจริงเลย

ตอนค่ำ ลูกค้าในร้านน้อยลง

หลังทานอาหาร เทวิกามีเวลาไปนั่งข้างพี่ชายและดูภาพวาด

เห็นหญิงสาวบนกระดาษดูสมจริง เทวิกาก็ชมว่า: “พี่ ไม่คิดว่าพี่จะวาดรูปได้ดีขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ พี่วาดได้เหมือนจริงมาก”

ประยสย์หยิบภาพวาดขึ้นมา พูดอย่างค่อนข้างพอใจว่า: “พี่ถูกพ่อบังคับให้เรียนเปียโน หมากรุก กวีนิพนธ์ และวาดภาพตอนอยู่ชั้นประถม หลังจากเรียนม.ต้น เรียนหนัก และไม่ได้เรียนวาดภาพอีก แต่เมื่อมีพื้นฐานที่ดีแล้ว การวาดภาพก็ไม่ใช่ปัญหาเลย”

หลักๆแล้วสาวลึกลับมีอิทธิพลต่อเขามาก เขาไม่ได้วาดภาพมาหลายปี หยิบปากกามาวาดภาพอีกครั้ง จึงสามารถวาดเสน่ห์ของสาวลึกลับออกมาได้

กนกอรก็มาดูด้วย และชื่นชมการวาดภาพของประยสย์ว่าวาดภาพได้ดี

นฤเบศวร์มุ่ยปาก แล้วพูดว่า: “ผมก็วาดได้ กนกอร คืนนี้หลังจากกลับบ้าน ผมจะช่วยคุณวาดภาพเสมือนให้คุณภาพหนึ่ง”

กนกอรยิ้มแล้วพูดว่า: “แขนของคุณบาดเจ็บอยู่ อย่าเลย ถ้าจะวาด รอให้บาดแผลคุณหายดีก่อนแล้วค่อยวาด”

นฤเบศวร์บอกว่าวาดรูปเป็น กนกอรไม่รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่น้อย

ครอบครัวทั่วไป ต่างก็ทำให้ดีที่สุด เพื่อเลี้ยงดูลูก ให้ลูกได้ สมัครเรียนในคลาสที่ลูกสนใจ

ลูกคนรวย เรียนเยอะกว่า และก็โดดเด่นยิ่งกว่า

ในเวลานี้ ผู้ชายสามคนในร้านก็ได้รับการเลี้ยงดูให้เป็นผู้สืบทอดจากคนรุ่นก่อนในครอบครัว โดดเด่นในทุกๆด้าน ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

คำพูดของกนกอรทำให้นฤเบศวร์สบายใจ เพราะเธอกำลังเป็นห่วงเขา

เทวิกาหยิบรูปวาดรูปนั้นมาดูจากมือของพี่ชาย มองแล้วมองอีก เธอพูดว่า: “พี่ ผู้หญิงคนนี้ ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆจัง รูปร่างของเธอค่อนข้างคุ้นเลยล่ะ”

“วิกา เธอเคยเห็นเหรอ?”

ประยสย์ถามด้วยความประหลาดใจ

“ที่จริงฉันดูก็รู้สึกว่าคุ้นตามาก”

แค่คิดไม่ออกว่าเคยเจอสาวที่สุดยอดคนนี้ที่ไหนมาก่อน

ประยสย์ชื่นชมความแข็งแรงและปราดเปรียวของเธอ

เสียงหัวเราะที่เบิกบานใจ ก็ทำให้เขารู้สึกเจริญหูเจริญตา

“เธอสวมหน้ากาก พี่มองไม่เห็นหน้าเธอ แต่เห็นดวงตาของเธอ รูปร่างของเธอ ก็คุ้นจริงๆนะ”

กนกอรก็มาดู เธอก็มองไม่ออก

เทวิกานำรูปภาพส่งให้พัฒน์ “พัฒน์ คุณดูสิ คุ้นๆบ้างไหม? ตอนที่ฉันไปงานเลี้ยงกับคุณ เคยเจอไหม?”