รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 411

“หมวกกันน็อคของฉัน”

หญิงสาวคนนั้นไปเก็บหมวกกันน็อค สวมใส่อีกครั้ง และควบมอเตอร์ไซค์ของเธออีกครั้ง โบกมือให้ประยสย์ ยิ้มและพูดว่า: “แล้วเจอกัน”

“โธ่”

ประยสย์อยากถามชื่อของเธอ ทักษะดีขนาดนั้น และลึกลับ อีกทั้งยังน่าสงสัย คนเขาช่วยเขาไว้ เขาก็ควรจะถามชื่อสักหน่อย

แต่เขาเพิ่งจะทำเสียงถอนหายใจ ผู้หญิงคนนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไปแล้ว

ชอบผู้หญิงที่แข่งรถ รถวิ่งเร็วมาก แต่เสียงฟิ้วเดียว เธอก็ได้ขี่รถออกไปแล้ว

“คุณชื่ออะไร?”

ประยสย์ตะโกนถาม

สิ่งที่ตอบกลับมาคือเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจของผู้หญิง

ถามชื่อของคนเขาไม่ได้สักที

นักฆ่า 6 คนที่นอนอยู่บนพื้น: ……

เมืองแอคเซสซ์ไม่เหมาะกับการลักลอบสังหารจริงๆ

จากนั้นบังเอิญพบผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเป็นคนที่มีฝีมือ แถมเป็นเสือหมอบมังกรแอบตัวจริง

ตำรวจมาแล้ว นักฆ่าทั้ง 6 คนโชคร้ายเดินตามรอยเท้าของคนรุ่นก่อน และถูกตำรวจพาตัวไป

ช่วงนี้พวกเขาก้าวเท้าผิด ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขอเพียงแค่ลงมือกับประยสย์ สุดท้ายก็จะตกไปอยู่ในเงื้อมมือของตำรวจ

ช่วงนี้ประยสย์เป็นที่รักของพระเจ้า เขาเป็นคนที่โชคดีมากๆ!

ประยสย์ติดตามตำรวจกลับไปให้ลงบันทึกประจำวัน

พอลงบันทึกประจำวันเสร็จ ก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว

ร่างกายเกิดการประท้วงไม่หยุด เขาเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองหิวแล้ว ระหว่างนี้ น้องสาวโทรมาเป็นสิบสายแล้ว

ขณะที่กำลังลงบันทึกประจำวัน เขารับสายเทวิกา แต่ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเกิดเรื่องแล้ว พูดแค่ว่าไปกินลมชมวิวข้างนอก ไม่ได้กลับไปทานข้าว

ในเวลานี้ ประยสย์บึ่งตรงไปร้านกาแฟของน้องสาว

สามีของน้องสาวอยู่ที่นั่น

เขาอยากให้สามีของน้องสาวช่วยตามหาคนที่ช่วยเขาไว้ จะพูดได้ว่าขอให้เขาช่วยตามหาสาวลึกลับ

ประยสย์ใช้เวลากว่าสิบนาทีและปรากฎตัวอยู่ในร้านOne Day In Coffee

ประธานหนุ่มสองคนแห่งเมืองแอคเซสซ์ช่วยงานในร้าน

นฤเบศวร์ยังคงฮัมเพลงเล็กน้อย

เขาอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ เพราะว่า ตอนเที่ยง กนกอรพาเขากลับไปกินข้าวที่บ้านตระกูลภูสิทธ์อุดม เขามีความสุขจนแทบอยากจะกระโดดลงจากรถไปเต้นฮิปฮอป

และคนในตระกูลภูสิทธ์อุดมก็ปฏิบัติตัวต่อเขาเป็นอย่างดี

ขณะที่กำลังกินข้าว แม้แต่ทักษอรก็ช่วยคีบอาหารให้ไม่หยุด จนทำให้อาหารในชามของเขากองเป็นเนินเขาแล้ว

เห็นชัดๆว่าเป็นอาหารทำกินเองที่บ้าน เขากลับได้ลิ้มลองอาหารอันโอชะ

เขากินจนแทบจะจุก

กนกอรไม่ให้เขากินอีก ไม่อย่างนั้นเขาจะกินจุกแล้วจริงๆ

กนกอรเข้าใจเขา

แล้วก็เป็นห่วงเขา กลัวว่าเขาจุกแล้วไม่ดีต่อกะเพาะอาหาร

สรุปแล้ว นฤเบศวร์มีความสุขมากๆ!

ตอนเที่ยงกลับมาที่ร้าน รอยยิ้มบนใบหน้านั้นเจิดจรัสยิ่งกว่าแสงอาทิตย์เสียอีก และลูกค้าที่เข้ามา แม้ว่าไม่รู้ว่าหนุ่มหล่อที่มีรอยยิ้มสดใสคนนี้คือคุณเบศวร์ แต่ก็ได้รับการต้อนรับจากรอยยิ้มของเขา ความรู้สึกนั้นไม่เหมือนกัน เดิมทีแค่อยากจะมาดื่มกาแฟสักแก้ว ด้วยรอยยิ้มสดใสของหนุ่มหล่อ พวกเขาจึงสั่งของกินและเครื่องดื่มมากมาย

แทบจะทำให้ผลประกอบการในร้านเพิ่มขึ้น

“วิกา”

ประยสย์เข้ามาในร้าน ก็เรียกน้องสาวเลย “รีบไปเอาติ่มซำมาให้ 2 จานสิ พี่หิวจะตายแล้ว”

ได้ยินดังนั้น เทวิการีบไปหยิบติ่มซำ

กนกอรไปรินน้ำร้อนแก้วหนึ่งมาให้

ประยสย์นั่งลงบนโต๊ะที่ใกล้กับเคาน์เตอร์คิดเงิน