รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 416

คนที่ขี่รถไฟฟ้าสามล้อมาคือพี่เอ็นพอดี

พี่เอ็นขี่รถมาหยุดตรงหน้าพลอยไพลิน

เธอไม่ได้ลงจากรถ นั่งอยู่บนรถแล้วถามรปภ.：“คุณคนนี้คือคุณพลอยไพลินใช่ไหม?”

รปภ.ตอบรับ แล้วทำท่าเชิญไปทางพลอยไพลิน

“คฤหาสน์ของพวกคุณมักจะใช้รถแบบนี้มารับแขกเหรอ?”

พลอยไพลินขัดตารถไฟฟ้าสามล้ออย่างมาก ไม่ค่อยอยากจะนั่ง

ตั้งแต่เธอเกิดมาไม่เคยนั่งรถแบบนี้

คนรับใช้ของตระกูลเลิศธนโยธาของพวกเธอ ต่างก็ไม่เคยขี่รถแบบนี้ ทุกคันเป็นรถสี่ล้อหมด

ตระกูลเลิศธนโยธาใหญ่โตอย่างเธอจะนั่งรถไฟฟ้านี่ลงไปยังไง?

พี่เอ็นยิ้มแล้วพูด：“เปล่าค่ะ นี่เป็นรถที่ฉันซื้อมาเพื่อความสะดวก คฤหาสน์ใหญ่เกินไป มีรถไฟฟ้านี่สะดวกขึ้นเยอะ ถ้าเป็นสามล้อก็จะได้บรรทุกคนได้เพิ่มสองคน คุณพลอยไพลินคะ คฤหาสน์ของพวกเราต่างก็ต้อนรับแขกผ่านประตูใหญ่ โดยมีภูริชจัดคนมาต้อนรับแขกเข้าไป ที่จะได้นั่งเป็นรถคันหรูค่ะ”

พลอยไพลิน：“.…..นี่คุณนายน้อยพวกเธอตั้งใจทำให้ฉันขายขี้หน้างั้นเหรอ?”

ไม่เพียงแต่ให้เธอเข้าประตูเล็ก แถมยังไม่จัดรถหรูมารับเธออีกด้วย

“เธอรับผิดชอบงานอะไร?”

“ฉันรับผิดชอบดอกไม้ใบหญ้าของคฤหาสน์ด้านใน ก็คือคนสวนนั่นแหละค่ะ ภูริชออกมาเห็นฉัน ก็เลยสั่งให้ฉันมารับคุณพลอยไพลิน ฉันขี้เกียจจะไปขับรถจากลานจอดรถมา ก็เลยขี่รถไฟฟ้ามารับ คุณพลอยไพลินรังเกียจเหรอคะ?”

พี่เอ็นพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ราวกับไม่รู้ว่าตนเองทำแบบนี้มีอะไรไม่เหมาะสม

ถึงกับทำให้พลอยไพลินโมโห

ยังไม่ทันได้เจอเลย เทวิกาก็กล้าทำแบบนี้กับเธอแล้ว

รอให้เทวิกากลับถึงตระกูลสาระทาก่อนเถอะ ผู้หญิงคนนี้จะต้องช่วยแม่ตัวเองรับมือเธออย่างแน่นอน

มีชั่วพริบตาหนึ่ง ที่พลอยไพลินแทบอยากจะฆ่าคน

โชคดีที่เธอยังมีเหตุผล จำได้ว่าที่นี่คือเมืองแอคเซสซ์ นี่คือตระกูลอริยชัยกุล ตระกูลอริยชัยกุลเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในเมืองแอคเซสซ์ เป็นที่ที่เจ้าพ่อมีตัวตนอยู่ ถ้าเธอลงมือที่นี่ล่ะก็ แทบจะไม่มีผลดีอะไรเลย

ไม่เห็นว่าแม้แต่เทวิกาเธอก็ยังไม่ได้เจอเหรอ?

ที่เมืองซูเพร่า คนอย่างเทวิกา เธอพลอยไพลินรู้จักดี

คิดไม่ถึงว่าพอมาเมืองแอคเซสซ์แล้ว ที่ตระกูลอริยชัยกุลกลับพบเจอแต่อุปสรรค

ตระกูลอริยชัยกุลแทบไม่มองเธอเป็นแขกด้วยซ้ำ วิธีที่ต้อนรับแขกก็ทำให้เธอโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

เทวิกา：ก็แค่เมียน้อย นับว่าเป็นแขกอะไรกัน? ไม่ปล่อยสุนัขไปกัดนี่นับว่าดีแค่ไหนแล้ว แถมยังอยากให้ต้อนรับอย่างใหญ่โต? ฝันกลางวันไปเถอะ!

“คุณพลอยไพลิน ขึ้นรถเถอะค่ะ ฉันจะพาคุณไปเจอคุณนายน้อยของพวกเรา ถ้าไปสาย แล้วคุณนายน้อยกำลังกินมื้อเช้าอยู่ คุณก็ต้องรออีกสักพัก รอจนกว่าคุณนายน้อยจะกินมื้อเช้าเสร็จถึงจะพบคุณได้ค่ะ”

พลอยไพลินพูดเสียงเย็นชา：“ไป ให้เทวิกามารับฉัน ฉันเป็นใคร เขาไม่รู้หรือไง? ฉันกับพ่อเขา......”

แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้แต่งงาน เธอคงพูดออกมาไม่ได้เต็มปากว่าเป็นแม่เลี้ยงของเทวิกา

“คุณพลอยไพลิน คุณนายน้อยของพวกเรารู้สถานะของคุณดี คุณนายน้อยบอกแล้วค่ะ ถ้าคุณยอมนั่งรถของฉันคุณก็นั่ง ถ้าไม่ยอมล่ะก็ ประตูอยู่ทางนั้น คุณพลอยไพลินมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นค่ะ”

พลอยไพลินโมโหขึ้นอีกครั้ง “พูดแบบนี้ก็หมายความว่าคุณนายน้อยของพวกเธอรู้ว่าเธอเอารถห่วยๆนี่มารับฉัน?”

“ภูริชสั่งให้ฉันมาค่ะ แน่นอนว่าคุณนายน้อยก็ทราบดี”

พลอยไพลินโมโห เทวิกาแทบจะไม่เห็นเธออยู่ในสายตา

“คุณพลอยไพลิน ตกลงคุณจะขึ้นรถไหมคะ ถ้าไม่อยากขึ้นล่ะก็ ฉันจะไปแล้ว ฉันยุ่งมาก”

พลอยไพลิน：“......”

คนสวนคนหนึ่ง จัดการดูแลดอกไม้ใบหญ้า กล้ามาพูดแบบนี้กับเธอ

ถ้าใครบอกว่าพลอยไพลินอวดดีอีก ก็ให้พวกเขามาคฤหาสน์เมเปิลสัมผัสเองว่าอวดดีคืออะไร!

พลอยไพลินอยากจะไล่ไปด้วยความโมโห แต่พอนึกถึงจุดประสงค์ที่เธอมา สุดท้ายก็อดกลั้นความโมโหนี้ไว้ ปีนขึ้นไปนั่งบนรถสามล้อด้วยความโมโห

คอยดูเถอะ!

รอให้เทวิกากลับไปถึงเมืองซูเพร่า เธอค่อยแก้แค้นก็ยังไม่สาย