รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 507

“วิกา ลูกเอาเสื้อกันหนาวตัวนี้ไปให้แม่ใส่”

ไซม่อนรีบยัดเสื้อกันหนาวให้ลูก สั่งให้ลูกสาวช่วยเหลือ

“ได้ค่ะ”

เทวิกายินดีที่จะช่วยพ่อเต็มที่อยู่แล้ว

“ยศพัฒน์ ไปห้องหนังสือกับพ่อหน่อย”

“เดี๋ยวค่อยกินข้าว รอประยสย์กับธนัทกลับมาก่อน”

ธนัทไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร ไม่ได้กลับมาเมืองแอคเซสซ์พร้อมคุณป้าด้วย และเลือกที่จะกลับมาตอนเย็น

“ได้”

ยศพัฒน์ตอบรับออกมาเสียงทุ้มต่ำ

ไซม่อนชอบลูกเขยคนนี้เพราะไม่ว่าจะเจอกับเรื่องอะไรก็ตั้งสติเผชิญปัญหาได้ตลอดเวลา ระดับความสุขุมแบบนี้ เก่งกว่าลูกชายของเขาเยอะเลย และแน่นอน เป็นเพราะยศพัฒน์ก็อายุมากกว่าลูกชายเขาห้าปีเช่นกัน

วัฒนธรรมของตระกูลอริยชัยกุลดีมาก พี่น้องลุงหลานอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่ปรองดองกัน ทุกคนดูแล้วเป็นคนใจดี แต่จริงๆ แล้วต่างถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ในฐานะลูกของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด ครอบครัวมีทรัพย์สินเป็นแสนล้าน ลูกชายของตระกูลอริยชัยกุลจะเป็นคนใจดีและอ่อนโยนจริงๆ ได้อย่างไร？

ต่างเป็นผู้ชายที่เผด็จการทั้งนั้น

ขอแค่ไม่ไปทำให้พวกเขาโกรธ พวกเขาก็จะเป็นคนสุภาพอ่อนโยน แต่ถ้าไปเหยียบหางพวกเขา ก็จะกลายเป็นคนกินเสือทันที

ยศพัฒน์เดินตามพ่อตาเข้าไป

เมื่อเข้าไปถึงห้องหนังสือของไซม่อน ยศพัฒน์ทึ่งในความละเอียดอ่อน ความระวังตัว ของพ่อตาเป็นอย่างมาก

ห้องหนังสือของพวกเขาออกแบบไว้ชั้นสอง ถึงแม้จะห้ามไม่ให้คนอื่นเข้าไปโดยพละกาล แต่เมื่อเทียบด้านความปลอดภัยแล้ว เทียบไม่ได้กับของพ่อตาเลย

นอกเสียจากห้องหนังสือของพวกเขาจะมีระบบกันเสียง มิฉะนั้นพูดอะไรก็จะถูกคนอื่นได้ยินหมด

ถึงแม้จะมีระบบกันเสียง ก็ยังคงมีปัจจัยที่ไม่ปลอดภัยแฝงไว้อยู่ และอาจมีคนแอบเข้าไปในห้องวางอุปกรณ์ดักฟังอะไรต่างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่ห้องหนังสือของพ่อตาอยู่ห่างไกลจากสิ่งปลูกสร้าง บริเวณรอบๆ ก็ไม่มีดอกไม้ต้นไม้ต่างๆ ทำให้ไม่สามารถมีคนแอบฟังอยู่บริเวณรอบๆ ได้เลย อีกอย่างบริเวณรอบๆ ของห้องหนังสือก็มีบอดี้การ์ดที่จงรักภักดีต่อไซม่อนเฝ้าระวังอยู่

ในห้องหนังสือก็มีระบบกันเสียงเช่นเดียวกัน

พ่อตากับลูกเขยพูดคุยอะไรกันในห้อง ไม่มีคนรู้

เทวิกาช่วยพ่อเอาเสื้อกันหนาวเข้าไปในบ้าน หลังจากสวมใส่ให้คุณแม่เรียบร้อยแล้ว คุณปู่กับคุณหญิงย่าก็กลับเข้ามาพอดี

“คุณปู่ คุณย่า”

นักแสดงมืออาชีพสิงร่างเทวิกาทันที เมื่อเห็นคนแก่ทั้งสองเข้ามาในบ้าน ก็รีบเดินเข้าไปต้อนรับทันที คล้องแขนคุณหญิงย่าไว้อย่างสนิทสนม ความเอาอกเอาใจแบบนี้ทำให้คุณหญิงย่าพอใจมาก และอดไม่ได้ที่จะมีความคิดอื่นออกมา

ขอแค่เธอมีใจที่จะชดเชยเทวิกา คิดว่าเทวิกาคงจะยกโทษให้เธอที่เป็นคุณย่าแน่นอนสินะ？

“ย่ายังเดินไหวอยู่ ไม่ต้องพยุงหรอก”

ถึงแม้ปากของคุณหญิงย่าจะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

คุณปู่พูดกับคุณหญิงย่าขึ้นมาว่า： “เธอได้ใจไปเถอะ วิกาพยุงเธอ ไม่พยุงฉัน”

“เชอะ คุณมีหลานเยอะขนาดนั้น ก็ให้หลานคนอื่นมาพยุงคุณสิ”

“หลานของผมไม่ใช่หลานของคุณเหรอ”

“ยศพัฒน์หล่ะ？”

เมื่อคุณปู่ไม่เห็นหน้าหลานเขยอยู่ข้างในบ้าน จึงถามออกมา

“อยู่กับพ่อหนูค่ะ”

เทวิกาไม่รู้ว่าพ่อตากับลูกเขยไปไหน แต่เขาสองคนอยู่ด้วยกันจริงๆ เธอไม่ได้พูดผิด

ญาณินก็แค่เปลี่ยนที่นั่ง เว้นโซฟาให้คนแก่ทั้งสองคนนั่ง เป็นเพราะว่าเธอไม่อยากนั่งกับพ่อแม่ของสามี

วิกาทำตัวสนิทสนมกับคนแก่ทั้งสองคนเป็นอย่างมาก นั่นเป็นปู่และย่าแท้ๆ ของวิกา เธอไม่ห้ามปรามอยู่แล้ว แต่จะให้เธอทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เธอทำไม่ได้

ญาณินที่ตัดสินใจจะหย่าร้างอย่างเด็ดขาดแล้ว จึงไม่รู้สึกกลัวพ่อแม่สามีอีกต่อไป