รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 508

ประยสย์ดึงตัวลูกพี่ลูกน้องให้ออกห่างไกลๆ จากสามีภรรยาคู่นี้

จะได้ไม่ต้อง อิจฉา ริษยา และเกลียด！

หลังจากที่ได้ใช้ชีวิตกับน้องสาวและน้องเขยมาระยะหนึ่ง ทำให้ประยสย์เริ่มคาดหวังในเรื่องความรักมากขึ้น

แต่ว่า เขาไม่มีทางลดมาตรฐานในการเลือกคู่ครองลงเด็ดขาด ผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขา ตอนนี้ยังไม่มี

ทันใดนั้นหัวสมองเขาผุดสาวสวมหน้ากากขึ้นมาทันที

หัวใจของประยสย์แน่นขึ้นในทันใด

ไม่หรอกมั้ง！

ความรู้สึกดีๆ ที่เขามีต่อสาวสวมหน้ากากนับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้เขากลับมาเมืองซูเพร่าแล้ว ไม่สามารถเข้าใกล้กัญณิศาได้อีก จึงไม่สามารถหาหลักฐานมาเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของกัญณิศาได้

เขาต้องคิดวิธีบีบบังคับให้สาวสวมหน้ากากมาหาเขาที่เมืองซูเพร่าให้ได้

ดวงตาของประยสย์ฉายแสงแวววาว และคิดแผนการออกได้อย่างรวดเร็ว

และเมื่อรู้สึกตัว ก็เห็นลูกพี่ลูกน้องมองเขาด้วยความสนใจ

“มีอะไรเหรอ？”

ธนัทยิ้ม “ฉันจะถามนายสิว่ามีอะไร ท่าทางเหมือนกำลังวางแผนจะทำอะไรคนอื่น ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น”

ประยสย์เชื่อเขาก็บ้าแล้ว

ถ้าความคิดของเขาถูกคนอื่นดูออกง่ายขนาดนั้น ก็แย่สิ？

“ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก ไม่อยู่เป็นเพื่อนพี่ละ พี่ไปคุยกับป้าของพี่ดีกว่า”

ประยสย์ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ธนัทยิ้ม และบ่นพึมพำในใจออกมาว่า：พวกเราสองคนโตมาด้วยกัน ได้รับการอบรมสั่งสอนจากคุณลุงมาพร้อมกัน คนอื่นตาบอดดูไม่ออกว่านายคิดอะไรอยู่ แต่ฉันดูออก？

ตอนกลางคืนเงียบสงบกว่าตอนกลางวันขึ้นเยอะเลย

ยศพัฒน์อาบน้ำเสร็จ ตอนออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็เห็นภรรยาเดี๋ยวก็นั่ง เดี๋ยวก็หมอบอยู่บนเตียง เดี๋ยวก็เดินไปเดินกดมา เปลี่ยนท่าไปมา คุยโทรศัพท์เป็นเวลานานมาก！

“วิกา”

ยศพัฒน์เดินเข้ามา ถามเสียงเบาออกมาว่า： “ตอนนี้คุณกำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่เหรอ？”

เทวิกาเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหู แล้วพูดเสียงเบาออกมาว่า： “แม่ฉันเอง”

ยศพัฒน์เงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า： “ยังคุยกันไม่เสร็จอีกเหรอ？”

เทวิกายิ้มออกมาอย่างเกรงใจ “ฉันได้คุยกับคุณปู่คุณย่าและคุณพ่อคุณแม่ด้วย เลยคุยยาวนิดหนึ่ง”

“คุณคุยต่อ คุยต่อ แบตโทรศัพท์พอใช้ไหม？”

“ฉันชาร์จแบตเสร็จถึงโทร”

ยศพัฒน์จิ้มไปที่จมูกเธออย่างเอ็นดู และปล่อยให้เธอคุยโทรศัพท์กับคนในครอบครัวต่อ

ผ่านไปอีกสักพัก ในที่สุดเทวิกาก็คุยโทรศัพท์กับแม่เลี้ยงเสร็จ คุยจนโทรศัพท์ร้อนเลย

เธอวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง แล้วพูดขึ้นว่า： “เดี๋ยวค่อยคุยกับกนกอร และพวกณิศาต่อ”

“พวกคุณสี่คนมีกลุ่มวีเชทยู่ไม่ใช่เหรอ คุยกันโดยตรงในกลุ่มวีแชทก็พอ ไม่ต้องแยกกันโทรหรอก”

“ใช่เนอะ”

เทวิกาพยักหน้า ผ่านไปสักพัก เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตัวเอง ถามออกมาอย่างตกใจว่า： “ที่รัก คุณรู้ได้ยังไง？”

ยศพัฒน์หยิกแก้มเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู จากนั้นนั่งลงที่ขอบเตียงข้างๆ เธอ “ผมรู้นิสัยของคุณกับลินท์ดี พวกคุณเคยทำเรื่องไม่ดีด้วยกันมาก่อน เพื่อสะดวกในการติดต่อ ต้องมีกลุ่มเชทด้วยกันอยู่แล้ว กัญณิศาคือพี่สะใภ้ที่คุณหมายปองไว้ คุณต้องดึงพวกเธอสองคนเข้าร่วมกลุ่มอยู่แล้ว มันก็กลายเป็นกลุ่มแชทสี่คนแล้วไม่ใช่เหรอ”

เทวิกา： “……พวกเราไม่เคยทำเรื่องไม่ดีนะ ก็แค่ไปเปิดหูเปิดตาเท่านั้นเอง คุณเองก็รู้ ฉันเป็นนักเขียนนิยาย บางครั้งจะนึกเนื้อเรื่องไม่ออก เวลานี้ก็ต้องออกไปพักผ่อน สูดอากาศบริสุทธิ์ เพื่อหาแรงบันดาลใจ”

“เคอะ！”

ยศพัฒน์หัวเราะเคอะ และไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ ออกมา

“ที่รัก คุณยังจำเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ ลืมมันเถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

เทวิกาโผเข้าไปในอ้อมกอดของยศพัฒน์ สองมือคล้องคอเขาไว้ ออดอ้อน เกลี้ยกล่อมผู้ชายของตัวเอง

ใจแคบจริงๆ เลย

ก็แค่ไปคลับ รักนะแค่ครั้งเดียว ก็จำฝังใจมาถึงตอนนี้

“ว่าไปแล้วพวกคุณผู้ชายก็ไปไนต์คลับบ่อยๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ……”