รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 514

เทวิกาชูนิ้วโป้งให้แม่ไปทีหนึ่ง

แม่ที่ยืดอกขึ้นมา นี่เท่มากจริง ๆ!

ผู้หญิงถ้าไม่โหดสักหน่อย จุดยืนก็จะไม่มั่นคง!

เธอรู้สึกยินดีและสนับสนุนแม่ให้คว้าอำนาจของนายหญิงใหญ่กลับมาอีกครั้ง

“ตาแก่นั่น……พ่อแกไปหรือยัง?”

ญาณินถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“คงยังไม่ไปมั้งคะ ตอนที่พวกเราออกมา พ่อหนูบอกว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง”

ฝีเท้าของญาณินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “งั้นแม่จะยังไม่เข้าบ้าน เดี๋ยวจะเดินวนดูรอบ ๆ นี้ก่อน รอพ่อแกไปบริษัทแล้ว แม่ค่อยกลับไป”

“แม่”

เทวิการ้องเรียกอย่างปวดใจขึ้นมาคำหนึ่ง

ญาณินยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ และพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องสงสารแม่หรอก นี่เป็นทางเลือกของแม่เอง ไม่ว่าจะเป็นยังไง แม่ก็จะไม่เสียใจ จะไม่โทษใครทั้งนั้น แม่ของแค่แกกับยศพัฒน์รักกันตลอดชีวิต หวังว่าพี่ชายของแกจะเจอคนที่อยู่เคียงข้างตลอดชีวิตเร็ว ๆ”

“พวกแกสองพี่น้องมีชีวิตที่ดี แม่ก็พอใจแล้ว”

เทวิกาอยากเกลี้ยกล่อมอีกสักหน่อย แต่ญาณินก็ตบแขนเธอเบา ๆ แล้วพูดเสียงอ่อนโยนขึ้นว่า “ตอนนี้แม่ยังไม่หิว เดี๋ยวจะเดินออกกำลังกายสักหน่อย ออกแรงไปสักหน่อย เดี๋ยวจะได้กินข้าวได้อร่อย แกกับยศพัฒน์กลับไปกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนพ่อแกเถอะ”

พอนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดเสริมขึ้นมาอีกประโยคว่า “ต้องจับตาดูพ่อแกกินข้าวให้หมดนะ อย่าปล่อยให้กินแค่ไม่กี่คำก็ไปบริษัทเลยล่ะ เดี๋ยวหิวมาทำลายกระเพาะไป สิ่งที่พังไปคือร่างกายของเขา บอกเขานะ ถึงเขาจะหิวตายฉันก็ไม่มีทางสงสารหรอก”

ในใจเทวิกาคิดขึ้นมาว่า ทั้ง ๆ ที่แม่เธอเป็นห่วงพ่อเธออยู่ แต่กลับพูดให้ตัวเองดูเย็นชาและไร้เยื่อใยแบบนี้

สามีภรรยาแก่เฒ่าคู่นี้ ไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ถึงจะหลอมละลายลงได้

“แม่คะ หรือไม่ พวกเราเดินเล่นเป็นเพื่อนแม่ดีไหมคะ?”

“ไม่ต้องหรอก แกพายศพัฒน์กลับเข้าบ้านไปเถอะ”

ญาณินปฏิเสธออกมาเลย “ไม่ต้องเป็นห่วงว่าแม่จะถูกพวกเขารังแกหรอก แม้แต่บ้านนี้แม่ก็ไม่อยากได้แล้ว จะไปกลัวพวกเขาทำไม? จะไปสนว่าพวกเขามองแม่ยังไงอีกทำไม? แม้แต่ปู่ย่าของแก แม่ยังไม่อยากไปประจบประแจงเลย”

เธอรังเกียจแม่สามีของเธอที่สุด

เมื่อก่อน ความสัมพันธ์แม่ผัวลูกสะใภ้ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว

หลังจากที่เธอเป็นบ้าไปแล้ว ก็ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่

เมื่อเทวิกาทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก แล้วพยายามเอาไปคลุมไว้บนตัวแม่ แล้วเธอถึงจะเดินย้อนกลับไปกับพัฒน์

พอเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว เสื้อคลุมของยศพัฒน์ก็มาคลุมอยู่บนตัวเธอแล้ว

“เมื่อก่อนผมไปดูงานนอกพื้นที่บ่อย เคยไปอยู่ทางตอนเหนือมา ก็เลยทนหนาวได้มากกว่าคุณ”

เทวิกายิ้มขึ้นมา แล้วไม่ได้บอกปัดไปมากับเขาอีก และยอมรับความห่วงใยจากเขา

สิ่งที่เธอตอบแทนเขาก็คือ พยายามกอดแขนเขาเอาไว้ให้แน่น และชิดเข้าไปใกล้อีก เขาจะได้รู้สึกอบอุ่นมากขึ้นอีกนิด

ยี่สิบนาทีต่อมา

ป้านิ้งเดินออกมาจากห้องใหญ่ใจกลางบ้านอย่างรีบร้อน

“คุณหนูใหญ่ คุณชายยศพัฒน์”

พอเห็นคู่สองสามีภรรยากลับมาแล้ว ป้านิ้งก็หยุดเดิน แล้วกล่าวทักทายขึ้นอย่างนอบน้อม

“อืม”

เทวิกาตอบอืมไปคำหนึ่ง แล้วถามป้านิ้งขึ้นว่า “คุณเดินเร่งรีบแบบนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

บ้านหลังนี้ของเธอ มีโอกาสเกิดเรื่องขึ้นได้ทุกวินาทีจริง ๆ

เทวิการู้สึกว่าอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ เธอจะต้องหัวล้านได้ง่าย ๆ แน่ เพราะต้องมีสมาธิเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา และก็ต้องเค้นมันสมองสุดฤทธิ์เพื่อไปต่อกรกับศัตรูอยู่ตลอดเวลา ต้องป้องกันทุกวิถีทาง เพื่อปกป้องตัวเองให้ดี

ซึ่งก็โทษพ่อของเธอไม่ได้ที่ต้องเตรียมการชะล้างตระกูลสาระทาอย่างยากลำบากขึ้นมา

ดูจากสายตาของเธอ ตั้งแต่แรกก็ควรที่จะแยกบ้านกันอยู่แล้ว แบ่งแยกออกให้ชัดเจน ทำไมต้องให้ครอบครัวใหญ่มาอัดอยู่ด้วยกันด้วย?

นายใหญ่ของตระกูลดูองอาจมาก แต่คนที่เป็นนายใหญ่ก็ต้องช่วยแสวงหากำไรให้ตระกูล เป็นวัวเป็นควาย แล้วสิ่งที่ได้มาคืออะไรล่ะ? คือการปองร้าย และลอบทำร้ายในรูปแบบต่าง ๆ