รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 513

“เอาดอกไม้ใบหญ้าพวกนี้ไปทิ้งให้ฉันให้หมด แม้แต่ดินที่ปลูกดอกไม้พวกนี้ก็เปลี่ยนให้หมดด้วย!”

ญาณินออกคำสั่งไป เธอไม่ได้พูดจาเคร่งขรึม ฟังดูเหมือนอ่อนโยน แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงความเย็นชาและความเคร่งขรึมไว้เสี้ยวหนึ่ง

ทุกคนต่างก็ได้ยินมาว่า คุณนายกลับมาในครั้งนี้ดูแตกต่างไปจากเดิมเลย

พอตอนนี้ได้ยินคำสั่งของญาณิน คนสวนทั้งหมดต่างก็จ้องมองญาณินอย่างมึนงง

สำหรับคนสวนแล้ว ไม่ว่าจะปลูกดอกไม้อะไร ก็เป็นหยาดเหงื่อ และแรงงานของพวกเขาทั้งนั้น พวกเขาคิดว่าต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอก ต้นหญ้าทุกต้นในคฤหาสน์นี้ เป็นลูกของพวกเขาทั้งนั้น

เมื่อก่อน ตอนที่พวกคุณนายรองกับคุณนายสามสั่งให้ทำลายดอกกุหลาบผืนเก่าไป ตอนนั้นคุณนายยังเป็นบ้าอยู่ คุณชายก็ยังเด็ก ส่วนนายใหญ่ก็ต้องยุ่งกับงานธุรกิจและต้องดูแลเรื่องบางอย่างในบ้านด้วย จึงไม่ได้ไปรบกวนนายใหญ่เพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เลย

ดังนั้น พวกเขาจึงทำตามความประสงค์ของคุณนายทั้งสอง แล้วจัดการดอกไม้เก่าพวกนั้นทิ้งไปทั้งหมด

นั่นเป็นดอกไม้ที่คุณนายชอบที่สุด

แต่คุณนายเป็นบ้าไปแล้ว นายใหญ่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเย็นชากับคุณนายมากขึ้น แม้แต่คุณชายก็ยังไม่เป็นที่โปรดของนายใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าคุณนายและลูกชายจะได้อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทานี้ไปอีกนานแค่ไหน?

เมื่อเปรียบเทียบกันดูแล้ว พวกเขาก็เลยฟังคำพูดของคุณนายทั้งสอง

เวลาผ่านมาเกือบยี่สิบปี มาวันนี้ สวนดอกไม้แห่งนี้ต้องมาพบเจอภัยพิบัติอีกแล้ว พวกคนสวนจึงรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

คนที่เป็นหัวหน้าคนสวน พูดขึ้นมาอย่างระแวดระวัง “คุณนายครับ ดอกไม้พวกนี้สวยมากเลยนะครับ ปลูกมาตั้งหลายปีแล้ว ถ้าจะกำจัดทิ้งหมด ก็น่าเสียดายมากเลยนะครับ”

คุณนายเป็นคนจิตใจดี และอ่อนโยนตลอด และเป็นคนพูดง่ายด้วย

ถ้าเกลี้ยกล่อมดูสักหน่อย ไม่แน่อาจจะสามารถรักษาดอกไม้พวกนี้ไว้ก็ได้

“คิดว่าคุณนายอย่างฉันพูดจาไม่มีน้ำหนักแล้วใช่ไหม? หรือว่าพวกนายไม่เห็นฉันเป็นนายหญิงใหญ่ด้วยซ้ำ? เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นยังไง พวกนายก็ฟื้นฟูกลับไปให้เป็นเหมือนเดิม เมื่อก่อนดอกไม้ส่วนใหญ่ที่ปลูกที่นี่ฉันก็เป็นคนปลูกเอง ดูแลเอง พวกนายมาทำลายของฉันไป ก็ควรชดใช้คืนให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”

ตอนที่ยังสาว ๆ คุณนายเป็นคนมีความรู้สึกลึกซึ้ง เธอชอบดอกกุหลาบสีต่าง ๆ ดอกโบตั๋น ดอกแปะเจียกและดอกคามีเลียเป็นต้น ไซม่อนจะซื้อดอกไม้มาให้เธอมากมาย เอามาปลูกไว้ที่นี่ แล้วก็ให้คนสวนคอยดูแลอยู่ทุกวัน

ตอนที่เธอมีเวลาว่างก็ชอบมาดูแลเอง ถือเป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และก็หาความสุขจากมันไปด้วย

พอเห็นดอกไม้ที่ตัวเองดูแลเบ่งบาน แต่ละดอกสีสันสวยงามมาก กลายเป็นย่อม ๆ สวยงามเป็นอย่างมาก เธอก็จะรู้สึกเหมือนประสบความสำเร็จ

ตอนนั้น ทุกวันตอนเช้า และตอนค่ำ สองสามีภรรยาจะจูงมือกันมาเดินเล่นอยู่ท่ามกลางดอกไม้ โรแมนติกและหอมหวานมาก

แน่นอนว่า ตอนนี้ ญาณินไม่ได้อยากกลับไปเดินทางเก่ากับไซม่อนอย่างในอดีต เธอก็แค่อยากให้ยัยผู้หญิงสองคนที่มีผัวแล้วและทุกคนรู้ว่า เธอญาณินไม่ใช่คนที่จะยอมให้พวกเขาบีบคั้นได้ง่าย ๆ อีกแล้ว

คนสวนอ้าปากค้างเล็กน้อย และไม่มีคำจะพูด

พวกเขามองหน้ากันไป มองหน้ากันมา ถึงแม้จะเสียดายไม่อยากทิ้งดอกไม้ที่พวกเขาดูแลมาตั้งหลายปีไปหมด แต่พอเผชิญหน้ากับคุณนาย ก็ไม่มีอะไรที่โต้แย้งได้

พวกเขาที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทาล้วนเป็นคนเก่าคนแก่กันทั้งนั้น ได้เห็นคุณนายแต่งเข้าบ้านตระกูลสาระทา จากที่เป็นที่รักจนเป็นบ้าแล้วไม่เป็นที่รัก จนวันนี้มีสติกลับมาแล้ว

เรื่องราวมากมาย พวกเขาไม่กล้าพูด แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่อง

“คุณหนูใหญ่”

พวกคนสวนกำลังลำบากใจเป็นอย่างมาก อยู่ ๆ คนที่สายตาแหลมคมในกลุ่มพวกเขาก็เห็นสองสามีภรรยาเทวิกาเดินมาจากที่ไกล ๆ คนสวนคนที่เป็นหัวหน้าก็ร้องเรียกขึ้นมาเสียงดัง

เทวิกาวิ่งตอนเช้าเป็นเพื่อนสามีไป

พอวิ่งไปได้พักหนึ่ง ก็เหนื่อย แล้วเปลี่ยนเป็นเดินเล่นแทน

พอได้ยินเสียงร้องเรียก เทวิกาก็มองไปทางเสียง ก็เห็นแม่คนสวยอยู่ด้วย แม่กำลังยืนอยู่หน้าคนกลุ่มนั้น จึงนึกว่ามีคนกำลังล้อมโจมตีแม่คนสวยของเธออยู่ สองสามีภรรยาเทวิกาก็รีบเดินมาหาอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น? พวกนายจะทำอะไร? แม่ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? พวกเขาทำร้ายแม่หรือเปล่าคะ?”