รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 516

“พวกเรามากันเช้าขนาดนี้ หลัก ๆ ก็เพราะอยากให้ไซม่อนช่วยออกหน้าให้ แต่ตอนนี้ไซม่อนก็ไปแล้ว พลอย พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะ เดี๋ยวรอพ่อหนูกลับมาแล้ว พ่อหนูต้องมาทวงความยุติธรรมให้หนูแน่”

คุณแก้วเกลี้ยกล่อมให้ลูกสาวกลับบ้านก่อน

ในเมื่อทิศทางลมของตระกูลสาระทาเปลี่ยนไปแล้ว ถึงพวกเธอจะเข้าไปได้ ก็หาประโยชน์อะไรไม่ได้แน่

และที่สำคัญณิชกานต์ก็ยังอยู่ ถ้าณิชกานต์เข้ามาตบตีโดยไม่สนใจอะไรแบบเมื่อวานอีก คนที่ขายหน้าก็จะเป็นพวกเธอ

ไม่ว่ายังไง พวกเธอก็ไม่ใช่ฝ่ายที่มีเหตุผล

ส่วนชลนั้น ในเมื่อเขายังไม่ได้หย่า ถ้าลูกสาวเธอกับชลกลับมาเยาะเย้ยเมียหลวง ก็เท่ากับมาหาเรื่องเจอดีเอง

เฮ้อ!

คุณแก้วถอนหายใจในใจไปทีหนึ่ง

ลูกสาวนั้นถูกสามีตามใจจนเสียคน นิสัยก็เหมือนสามี นอกจากปวดใจแล้ว เธอก็ไม่มีทางเกลี้ยกล่อมได้เลย

แล้วก็รู้สึกเสียใจ เสียใจที่ตอนนั้นตัวเองซื้อน้ำหอมนั่นมาให้ลูกสาว ถ้าไม่มีกลิ่นหอมนั่น ก็จะไม่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้แล้ว

“คุณพลอย พวกคุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ คุณนายของเราอย่างกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน และคุณหนูใหญ่ถึงจะใบหน้ายิ้มแย้มให้ทุกคนตลอด แต่กลับเป็นเสือหน้ายิ้มที่กินคนไม่คายกระดูก ถึงคุณเข้าไปได้ อย่าว่าคุณนายสามจะหาเรื่องคุณเลย คุณนายกับคุณหนูใหญ่ก็ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่”

เมื่อก่อนคุณพลอยก็หัวเราะเยาะและกลั่นแกล้งคุณนายไว้ไม่น้อย

ตอนที่คุณนายบ้านั้น จะกลัวคุณพลอยมาก เพราะถูกคุณพลอยรังแกมากเกินไป

ป้านิ้งเองก็เกลี้ยกล่อมให้พลอยไพลินกลับไปก่อน

พลอยไพลินปาดน้ำตาออกทีหนึ่ง แล้วเอากระเป๋าของตัวเองมา แล้วหยิบกล่องผ้าสีแดงอันหนึ่งออกมาจากด้านในกระเป๋า เธอเอากล่องผ้าอันนั้นยัดใส่มือป้านิ้ง แล้วป้านิ้งก็รีบซ่อนกล่องผ้าอันนั้นไปอย่างรวดเร็ว

“ป้านิ้ง ขอบคุณนะ”

ในคำพูดของพลอยไพลินมีความหมายแอบแฝงอยู่

คืออยากให้ป้านิ้งอยู่ข้างเดียวกับเธอต่อไป

ญาณินกลับมาแล้วยังไง?

เธอจะต้องรู้ทุกความเคลื่อนไหวของสองแม่ลูกญาณินตอนอยู่ที่บ้านตระกูลสาระทา

“คุณพลอย พวกคุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

พลอยไพลินตอบอืมไปคำหนึ่ง

แล้วก็กลับบ้านไปกับแม่แบบไม่เต็มใจมากนัก

ไซม่อนกลับไปบริษัทแล้ว เธอจะไปหาไซม่อนแล้วขอให้เขาให้ความยุติธรรมกับเธอที่บริษัทไม่ได้

แบบนั้นจะทำให้ไซม่อนโกรธเธอมากยิ่งขึ้น

ต้องโทษชลไอ้ลามกเฒ่าคนนั้น!

เขาเป็นคนทำลายเธอ!

บ้านหลังที่สามของตระกูลสาระทา เธอจะต้องไปโวยวายให้ฟ้าถล่มดินทลาย จะให้อยู่กันแบบกระสับกระส่ายกัน จะทำให้บ้านแตกสาแหรกขาด ไม่งั้นเธอจะไม่ชื่อว่าพลอยไพลินอีกเด็ดขาด!

……

เมืองแอคเซสซ์

ที่ร้าน One Day In Coffee

กัญณิศาขับรถมาจอดตรงหน้าร้านกาแฟ พอกนกอรเห็นเธอ ก็ออกมาต้อนรับจากข้างในร้าน และยิ้มให้ก่อนที่จะพูด

“ณิศา”

“อรุณสวัสดิ์”

กัญณิศากล่าวทักทายกนกอรอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ถูกกนกอรลากเข้าไปในร้าน

“กนกอร ขอ Bitter Coffeeให้ฉันแก้วหนึ่งซิ”

พอเข้ามาในร้านแล้ว กัญณิศาก็ขอให้กนกอรทำกาแฟให้เธอแก้วหนึ่ง เมื่อคืนถูกประยสย์ทำให้โมโหจนนอนหลับไม่สนิท ต้องดื่มกาแฟสักแก้วให้กระปรี้กระเปร่าสักหน่อย

“ได้ เธอไปนั่งก่อนนะ”

กนกอรคลายมือออก แล้วให้กัญณิศาไปนั่งลง

กัญณิศาเห็นว่าในร้านไม่มีลูกค้าอะไร ก็เลยเดินไปนั่งลงตรงที่นั่งที่เธอชอบนั่งประจำ แล้วถามกนกอรอย่างห่วงใยไปประโยคหนึ่งว่า “วิกากลับไปที่เมืองซูเพร่าแล้ว ไม่มีผลกระทบอะไรกับกิจการในร้านใช่ไหม?”

“ตอนนี้ยังไม่มี ลูกค้าประจำก็มีแล้ว น่าจะไม่มีผลกระทบอะไรหรอกมั้ง”

ตอนแรก ทุกคนมาเพราะเทวิกา

พอเคยมาแล้ว ทุกคนก็ชอบสิ่งแวดล้อมของที่นี่ กาแฟรสชาติไม่เลว ขนมก็อร่อย สิ่งแวดล้อมก็ดี การบริการก็ใช้ได้ ก็เลยทำให้มีลูกค้าประจำขึ้นมา

ตอนนี้พอไม่มีเทวิกาที่เป็นคุณนายน้อยแห่งตระกูลอริยชัยกุลอยู่ประจำการแล้ว แต่ยังมีกนกอรอยู่ กนกอรนั้นคือคุณนายน้อยที่ตระกูลเดชอุปใกล้จะแต่งเข้าบ้านแล้ว

กนกอรเอาขนมมาให้ณิศาหลายจาน แล้วมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามณิศา พอมองสำรวจณิศาดี ๆ ไปครู่หนึ่ง ก็ถามขึ้นมาว่า “ณิศา เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนหลับดี ๆ เหรอ?”