รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 538

“อย่าลืมว่าความสัมพันธ์เราเป็นอะไรกัน”

ยศพัฒน์คุยกับตัวเอง แต่เขาก็ขี้เกียจตีสนิทกับนฤเบศวร์

วันนี้นฤเบศวร์เป็นเหมือนคนบ้า ถ้าเขาคุยกับคนบ้า ทั้งวันนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข

เทวิกายิ้มและพูดว่า: “ฉันคิดว่านายและนฤเบศวร์เป็นเหมือนเพื่อนที่แค้นแต่รักกันมาก”

“ที่รัก สิ่งที่พูดอยู่นั้นทำให้เข้าใจผิดได้นะ ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าเขาและกนกอรเป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมาก”

“..... ก็ได้ ฉันเคยบอกว่าทั้งสองคนเป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมาก ตั้งแต่แรกพวกเขาสองคนจะเรียกว่าไม่เป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมากได้ไง พอเจอกันก็พูดดีๆกันไม่ได้ ฉันยังวางแผนจะใช้เขาทั้งสองเป็นพระเอกนางเอกในบทความใหม่ แต่ฉันไม่มีเวลาทำเลย”

หนังสือที่เธอเคยแต่งอยู่นั้น เดิมทีเธอต้องการจะจบเรื่องให้เร็วกว่านี้ แต่ตามช่องทางต่างๆได้ผลลัพธ์ที่ออกมาดี ดังนั้นทั้งทางอินเทอร์เน็ตและบรรณาธิการจึงอยากให้เธอยังไม่จบเรื่อง

แน่นอนว่าบรรณาธิการยังไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นภรรยาของมหาเศรษฐี หรือเป็นทั้งลูกสาวของมหาเศรษฐีอีกคนหนึ่ง

เมื่อก่อนถ้าเธอไม่ออกหนังสือ เธอจะต้องกังวลกับเรื่องค่าเช่าร้านเสมอ

แต่ถ้าตอนนี้ไม่ออกหนังสือ เธอก็ต้องกลับบ้านไปสืบทอดมรดกหลายหมื่นล้าน

ในเมื่อบรรณาธิการไม่ยอมให้จบเรื่อง งั้นทุกวันเธอก็จะเขียนตามจำนวนคำการอัปเดตที่ต่ำที่สุดของทุกวัน ซึ่งใช้เวลาไม่นานนัก อย่างน้อยก็เป็นการอธิบายแก่ผู้อ่านที่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ

“ไว้ว่างเมื่อไรค่อยเขียนก็ไม่สาย แต่ว่าให้ทำเป็นงานอดิเรกดีกว่า อย่าหักโหมเหมือนเมื่อก่อนเลย”

ยศพัฒน์ยังคงสนับสนุนงานเขียนของภรรยาที่รักของเขา ถือเป็นงานอดิเรก เขียนเมื่ออยากเขียน พักเมื่อไม่อยากเขียน ไม่พึ่งพาการเขียนเพื่อหาเลี้ยงชีพ

“ในสภาพแวดล้อมตอนนี้ ถึงฉันอยากเขียนก็เขียนไม่ออก แม้แต่จำนวนคำการอัปเดตที่ต่ำที่สุดของทุกวันก็ยังปวดหัวเลย”

การเขียนต้องใช้ความเงียบสงบ

ทว่าคฤหาสน์สาระทาเต็มไปด้วยเสียงอึกทึก และไม่เคยหยุดตั้งแต่เธอกลับมาจนถึงตอนนี้

ไม่น่าแปลกใจเลย ใครก็ตามที่รู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลสาระทา ต่างบอกเธอว่าตระกูลสาระทานั้นน้ำลึก ไม่สงบสุข ผู้ชายทะเลาะกันนอกบ้าน ผู้หญิงทะเลาะกันในบ้าน ทะเลาะกันทุกวัน จนรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

ยศพัฒน์กอดเธอแน่น “มันจะดีขึ้นแน่”

เทวิกาวางศีรษะของเธอไว้บนไหล่ของเขา มองชมทิวทัศน์ที่ห่างไกลพร้อมกับเขา

ขาอันเรียวยาวของยศพัฒน์แตะที่พื้นเป็นครั้งคราว เพื่อผลักชิงช้าให้แกว่งไปมา โดยรอบตัวก็เงียบสงบ สามีภรรยากอดกันและรู้สึกมีความสุข

คฤหัสน์สาระทานั้นแตกต่างจากคฤหัสน์สาระทา แม้ว่ามันจะถูกสร้างมาเหมือนกันมาก แต่ที่นี่เงียบสงบมาก ไม่มีผู้บุกรุกจากภายนอก และผู้คนภายในบ้านก็ไม่เข่นฆ่ากัน

เทวิกาชอบที่นี่มากกว่า

ญาณินยืนอยู่ไม่ไกลจากลูกสาวและลูกเขยของเธอ เธอไม่ได้ไปรบกวนลูกสาวและลูกเขย เธอเพียงเฝ้าดูคู่หนุ่มสาวกอดกันเงียบๆและพูดคุยกัน

ในสายตาของเธอมีทั้งคำอวยพรให้กับลูกสาวและลูกเขย และยังมีความอิจฉา

ครั้งหนึ่งเธอกับไซม่อนก็เคยรักกันและมีความสุขมาก

ทว่าภายหลัง……

ญาณินถอนหายใจ ไม่อยากนึกถึงอดีต เพราะมันเศร้าเกินไป

เมื่อมองย้อนกลับไป ความโกรธแค้นของเธอยิ่งลึกล้ำมากขึ้น

บางครั้งเมื่อเธอคิดมากเธอก็ยังต้องปวดหัว เช่น วันนั้นจู่ๆเธอก็โคม่าซึ่งทำให้คนที่ห่วงใยเธอตกใจ

ตอนนี้ลูกๆของเธอโตกันหมดแล้ว ลูกสาวและลูกเขยก็มีความสัมพันธ์ที่ดี เธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีก เมื่อไซม่อนแบ่งทรัพย์สินส่วนตัวของเขาให้ลูกสองคนเท่าๆกันตามที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ เธอจะตามลูกสาวกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองแอคเซสซ์

คฤหัสน์เมเปิลเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจมากกว่า

เธอชอบที่นั่นและชอบบรรยากาศคฤหัสน์ตระกูลอริยชัยกุลด้วย