รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 549

เวลาแห่งความสุขมักจะจบลงอย่างรวดเร็วเสมอ

พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า หมายความว่าคืนนี้กำลังจะมาถึง

กลางคืนในเมืองแอคเซสซ์ยังคงร้อนอยู่ ทว่าเทวิกาที่อยู่ในเมืองซูเพร่า เมื่อตกกลางคืนก็รีบสวมเสื้อโค้ททับอีกชั้น

ภายใต้ท้องฟ้าสีครามเดียวกัน ช่วงเวลาเดียวกัน สถานที่ต่างกัน มีอุณหภูมิที่ต่างกัน

บนเก้าอี้ชิงช้า เทวิกานั่งอยู่ที่นั่น มองไปยังท้องฟ้าที่ถูกแทนที่ด้วยสีดำในไม่ช้า และหยิบโทรศัพท์มือถือพูดคุยกับเพื่อนของเธอ

“พวกเธอตัดสินใจที่จะมาในช่วงสุดสัปดาห์เหรอ”

หลังจากได้ยินคำพูดของกนกอร เทวิกาก็มีความสุขมาก

เมืองซูเพร่าเป็นบ้านเกิดของเธอ และมีญาติพี่น้องมากมาย หลังจากกลับมา แม้ว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับมันได้และใช้ชีวิตเหมือนปลาในน้ำ แต่เธอก็ยังคงชอบผู้คนและสิ่งต่างๆที่เมืองแอคเซสซ์มากกว่า

กนกอรยิ้มและพูดว่า: “ฉันเคยโกหกเธอเมื่อไหร่ ถ้าเธอต้องการอะไร ฉันจะนำมาฝากเธอ หรือเธออยากทานอาหารอะไรของเมืองแอคเซสซ์ ฉันจะได้ซื้อไปฝากเธอ”

“เดี๋ยวฉันจะโทรหาป้าพิชญ์สินี และถามเธอว่าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยส่งไปให้ไหม”

กนกอรพูดกับตัวเอง

เทวิกาก็ไม่เกรงใจกับเธอ เธอพูดทุกอย่างที่เธออยากกิน และในตอนท้ายเธอพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า: “กนกอร ฉันต้องการมากเกินไปหรือเปล่า”

“เยอะกว่านี้ ฉันก็หามาให้ได้ และของที่เธอต้องการเป็นอาหารจากฟาร์มเกษตรทั้งนั้น แน่ใจหรือว่าจะให้ฉันเอาไปให้ ญาติๆในตระกูลของเธอที่ตาสูงไปอยู่เหนือหัว จะไม่ชอบเธอเพราะเหตุนี้ไหม”

เทวิกาเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลสาระทา

ตระกูลอริยชัยกุลยอมรับได้ที่เทวิกาชอบอาหารจากฟาร์มเกษตร นั่นเป็นเพราะตระกูลอริยชัยกุลก็มีที่นาและปลูกผักผลไม้ผักมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองได้

ทว่าตระกูลสาระทาไม่สามารถติดดินเหมือนตระกูลอริยชัยกุลได้

เผือก มันเทศ ข้าวโพดต่างๆที่วิกาชอบกิน ไม่แน่คุณหนูคุณชายของตระกูลสาระทาอาจไม่เคยกินมันเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไม่จำเป็นต้องมองสีหน้าพวกเขาหรอก และไม่สนใจว่าพวกเขาจะชอบหรือรังเกียจไหม ฉันอยากกินอะไรก็กินอันนั้น ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องดู”

กนกอรยิ้ม “วิกา เธอเริ่มเท่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว สมแล้วที่เป็นคุณหนูของตระกูลสาระทา”

“ขอบคุณที่ชม”

เพื่อนทั้งสองหัวเราะผ่านโทรศัพท์ หลังจากหัวเราะ เทวิกาก็ถามว่า: “สามีของเธอจะพาเธอมาที่นี่ด้วยเครื่องบินส่วนตัวเหรอ ฉันจะถามพ่อแม่ของฉันดูว่าพวกเขาอยากมาไหม เธอสะดวกที่จะพาพ่อแม่ของฉันมาด้วยไหม”

แม้ว่าเธอมักจะคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่บุญธรรมของเธอ แต่เทวิกาก็ยังอยากเจอพวกเขามาก

ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่เธอรู้สึกเหมือนเป็นปี

เธอคิดถึงพ่อแม่ของเธอแล้ว!

“ได้แน่นอน”

กนกอรพูดอย่างใจกว้างว่า: “ถ้าคุณปู่กวินท์และคุณย่าโบว์อยากมา ฉันก็พาพวกเขามาด้วย ในเมื่อจะนัดเจอกัน เราชวนณิศามาด้วยไหม”

“ดีเลยๆ”

เทวิกามีความสุขมาก

เธอต้องการแบบนั้นมาก

กัญณิศาเป็นพี่สะใภ้ที่เธอเล็งไว้ หากพ่อแม่ของเธอยินดีที่จะมาเล่นสองสามวัน พี่ชายและกิติยาอาจมาด้วยกัน เมื่อพวกเขามาด้วยกัน ก็จะทิ้งให้กัญณิศาอยู่บ้านตามลำพังไม่ได้ พี่สะใภ้ของเธอเป็นห่วงนี่นา

“งั้นตกลงตามนี้”