รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 56

ตอนที่สองสามีภรรยาออกไปจากบ้านนั้น ลุงวริศคนขับรถประจำของยศพัฒน์กับลุงเจย์ที่รับผิดชอบส่งเทวิกากลับไปที่บ้านเช่าก็ได้มารออยู่ก่อนแล้ว

เทวิกาเห็นรถคันที่ยศพัฒน์จะไปนั่งคือรถเบนซ์ที่ราคาหลายร้อยล้าน คันที่เขาขับมาในวันที่เธอกับเขาไปจดทะเบียนสมรสกันนั่นเอง

วันนั้นเขาบอกว่าเป็นรถมือสองที่ซื้อมาจากเพื่อน เอามาใช้สร้างภาพ แล้วบอกว่าถึงเป็นรถใหม่ก็ไม่แพงอะไร

เอ่อ!

โกหกก็ยังสามารถโกหกได้หน้าตาย หายใจเป็นปกติได้อีกเหรอ

เธอรู้สึกนับถือเขาจริง ๆ!

รถราคาไม่กี่ล้านสำหรับยศพัฒน์แล้ว ไม่ได้ถือว่าแพง ด้วยฐานะของเขา อย่างน้อยก็น่าจะขับรถโรลส์รอยซ์แล้ว

เทวิกาไม่ได้ถามเรื่องรถที่ขับกับเขา

เธอกล้าพูดได้เลยว่าในโรงรถของเขาจะต้องมีรถโรลส์รอยซ์อยู่แน่ ๆ

บางทีเขาอาจจะอยากทำตัวติดดินหน่อยละมั้ง

รั้วคฤหาสน์เป็นแบบมีรู

กชนิภายืนอยู่ที่หน้าประตู ก็สามารถมองเห็นภาพด้านในได้แล้ว

เธอเห็นเองกับตาว่ายศพัฒน์ช่วยดึงประตูรถเปิดออกให้ผู้หญิงคนนั้นแบบสุภาพบุรุษ แล้วตอนที่ผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถ พี่พัฒน์ยังประคองหล่อนไปด้วย

พี่พัฒน์ที่ใส่ใจขนาดนี้ กชนิภาไม่เคยได้เห็นมาก่อน

เธอชอบพี่พัฒน์มาหลายปีแบบนี้ แค่ได้อยู่ข้างเขาแค่นาทีเดียวก็ยังไม่ได้เลย

ผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอ่อนโยนและความเอาใจใส่จากพี่พัฒน์แบบนี้?

แค่เพียงเพราะว่าหล่อนเป็นคู่สร้างคู่สมของพี่พัฒน์เหรอ?

กชนิภาจ้องมองทุกสิ่งทุกอย่างนี้ไปด้วยความอิจฉา

ตอนที่รถขับออกไปจากคฤหาสน์ กชนิภาอดไม่ได้ที่จะวิ่งตามรถไป วิ่งไปด้วยแล้วก็ตบกระจกหน้าต่างฝั่งที่เทวิกานั่งอยู่ไปด้วย

“เปรมา เธอลงจากรถเดี๋ยวนี้นะ ฉันมีคำพูดจะพูดกับเธอ!”

“เปรมา เธอไสหัวไปตั้งสิบปีแล้ว ทำไมยังต้องกลับมาอีก?”

“เปรมา ฉันจะบอกเธอให้นะ พี่พัฒน์เป็นของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยมือแน่ พวกเราแข่งขันกันอย่างยุติธรรม เธออย่าดีใจไปหน่อยเลย พวกเราใครจะเป็นคนชนะก็ยังไม่รู้เลย”

ลุงวริศเร่งความเร็วขึ้นมา

รถยนต์ขับเร็วมากยิ่งขึ้น

ไม่นานก็ทิ้งห่างกชนิภาไปไกลเลย

เทวิกาอยากบอกให้ลุงวริศหยุดรถครู่หนึ่ง

แต่พอคิดถึงสถานะของตัวเองตอนนี้แล้ว ไม่ว่าเธอจะรักยศพัฒน์หรือเปล่า แต่ก็เป็นภรรยาของเขาแล้ว ก็ควรจะมีท่าทางของภรรยา ไม่อาจสงสารความลำบากลำบนในการไล่ตามของคู่แข่งได้

ผู้ชายด้านข้างทำหน้าบึ้งตึงมาตลอด ทั้งตัวแผ่ซ่านกลิ่นอายเย็นเฉียบออกมา

ราวกับเป็นยมทูตที่คลานขึ้นมาจากนรกยังไงอย่างงั้น หนาวเย็นจนทำให้รู้สึกตัวสั่น

จู่ ๆ เทวิกาก็รู้สึกโชคดี โชคดีที่ตัวเองเป็นคนที่เขาชอบ ถ้าหากว่าเป็นศัตรูของเขาละก็ เธอจะต้องตายยังไงก็ยังไม่รู้เลย

หรือเปลี่ยนวิธีพูดอีกอย่างหนึ่ง ก็คือที่จริงแล้วเธอมีความสุขมาก แล้วก็โชคดีมากด้วย

ยศพัฒน์เล็งเห็นเธอ และเล็งมาเป็นเวลาสิบปี เสียเวลารอเธอเติบโตไปสิบปี รอจนมีโอกาส ให้เธอยอมเดินเข้ามาในโลกของเขาด้วยความเต็มใจ

สำหรับการมาตกหลุมแล้วคลานออกไปไม่ได้ ก็โทษอะไรเขาไม่ได้เลย

ใครใช้ให้เธอไร้เดียงสาเกินไป นึกว่ารู้จักกันมาสิบเอ็ดปี จึงเป็นคนที่คุ้นเคยกันดีมากแล้ว……

เฮ้อ เรื่องอดีตไม่ต้องกลับไปย้อนคิดแล้ว

เทวิกาแค่คิดถึงเรื่องที่ใช้เงินเช่าเขาเดือนละห้าพันในตอนนั้น ก็อยากควักลูกตาทั้งคู่ของตัวเองออกมาแล้ว

ตาบอดเหรอ!

“คุณกชนิภาดูจะหลงคุณหัวปักหัวปำเลยนะคะ เพียงแต่ เธอคิดว่าฉันเป็นคู่สร้างคู่สมของคุณไปซะแล้ว”

ยศพัฒน์สีหน้ามืดมน “อย่างกับคนโง่ เปรมาไม่ใช่คู่สร้างคู่สมของผม!”

รอก่อนเถอะ เขาจะกว้านซื้อแอมที กรุ๊ปมา และซื้อคฤหาสน์ของตระกูลธวัชพลังกรมาด้วย จะทำให้กชนิภาไม่มีโอกาสได้เป็นเพื่อนบ้านกับเขา แล้วก็ให้ตกจากรายชื่อลูกผู้ดีไฮโซไปเลย ดูซิว่ากชนิภายังจะมาตอแยเขาได้ยังไงอีก

ปกติ ยศพัฒน์ก็รู้สึกเบื่อกชนิภาอยู่แล้ว และส่วนใหญ่คนข้างล่างก็จะช่วยขัดขวางกชนิภาไว้ให้เขา จะไม่ปล่อยให้กชนิภามารบกวนเขาได้ง่าย ๆ

เขาก็เลยขี้เกียจที่จะไปจัดการกับกชนิภา

ตอนนี้เขามีเทวิกาแล้ว การตอแยของกชนิภาจึงมีผลกระทบต่อเขาเป็นอย่างมาก

จะปล่อยไว้ไม่สนใจอีกไม่ได้แล้ว