รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 568

“แม่กับวิกาชอบเด็กคนนั้นมาก วิกาพูดว่า ตอนนั้นเธอก็ถูกทิ้งไว้ข้างถนนแล้วถูกลุงสิรภพเก็บไปที่บ้าน เห็นพิรัตน์ก็เหมือนเห็นตัวเองในตอนนั้น เธอบอกว่าอย่างสร้างมิตรไมตรีที่ดี”

เมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ ไซม่อนยังสามารถพูดอะไรได้อีก？

อีกอย่างภรรยาและลูกสาวชอบพิรัตน์มากขนาดนั้น ถ้าหากเขาดึงดันจะส่งพิรัตน์ออกไป ก็ต้องถูกภรรยาด่าแน่

“ยศพัฒน์ นายกับวิกรีบมีลูกกันเลย พ่อจะได้อุ้มหลานสักที”

ไซม่อนหันไปมองลูกชายตัวเองด้วยสายตารังเกียจ แล้วพูดประชดออกมาว่า： “ถ้ารอประยสย์หล่ะก็ คงต้องรอจนพ่อตายก็ยังไม่ได้เป็นปู่หรอก ขอหลานของลูกสาวมาเรียกปู่ก่อนดีกว่า”

เมื่อถูกพ่อตัวเองรังเกียจ ประยสย์ก็ไม่รู้สึกโกรธ

นี่คือปัญหาของการเร่งให้มีลูก

สองสามปีนี้เขาไม่สามารถทำให้คุณพ่อได้เป็นคุณปู่ได้จริงๆ

“พ่อ ผมก็พูดกับยศพัฒน์ไปแล้วหลายครั้ง ไม่เพียงแต่พ่ออยากเป็นปู่ ผมเองก็อยากเป็นน้าเหมือนกัน”

“แกมีปัญญาก็เป็นพ่อเองสิ”

เมื่อประยสย์ถูกด่าสวนกลับ ลูบจมูกเบาๆ ในขณะที่ลุกขึ้นมานั้นได้พูดออกมาว่า： “ผมไม่มีปัญญาจริงๆ พ่อ ผมกลับไปพักผ่อนก่อนนะ พ่อก็รีบพักผ่อนเถอะ”

“พ่อนอนไม่หลับ”

“ถ้านอนไม่หลับก็เอาหมอนไปนอนหน้าห้องแม่ผมสิ”

ไซม่อน： “……”

หลังจากที่ประยสย์ออกไปแล้ว ยศพัฒน์ถึงมีโอกาสได้ตอบคำถามพ่อตา เขาพูดขึ้นว่า： “ผมกับวิกาสองคนยังอยากใช้ชีวิตสองต่อสองกันอีกสักสองสามปี เพราะถ้ามีลูกแล้ว เวลาไปไหนก็จะมีเด็กน้อยตามติดไปด้วย ซึ่งไม่สามารถทำอะไรได้ตามใจชอบ”

ไซม่อนยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “มันก็ใช่ หลังจากมีลูกแล้ว เวลาออกไปไหนไกลๆ ก็จะคอยเป็นห่วง หรืออยากติดปีกบินกลับมาทันทีเลย แต่ว่าพวกนายไม่ต้องเป็นห่วง มีพวกเราคอยช่วยเหลืออยู่ อย่าคิดว่าพ่อเลี้ยงลูกไม่เป็นนะ ตอนประยสย์กับวิกายังเด็กคนที่ดูแลพวกเขาส่วนใหญ่คือพ่อเป็นคนดูแล”

เขาย้อนนึกถึงอดีต ดวงตาเต็มไปด้วยความสุข แล้วพูดขึ้นว่า： “ตอนนั้น พ่อไม่ได้มีแรงกดดันเหมือนตอนนี้ คงต้องพูดว่าตอนนั้นยังไม่รู้ว่าหลังจากรับตำแหน่งนี้แล้วต้องสูญเสียเยอะขนาดนี้ เนื่องจากพ่อกับญาณินรักกันมาก หลังจากที่พวกเราแต่งงานกันก็มีประยสย์กับวิกาสองพี่น้องเลย เห็นลูกเป็นเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจ”

“ทุกวันก่อนออกจากบ้าน ต้องอุ้มสองพี่น้องก่อนสักพัก ตอนเที่ยงขอแค่มีเวลาว่างก็จะกลับมองดูพวกเขาสักแป๊บ ตอนกลางคืนยิ่งไม่ต้องพูดถึง อุ้มพวกเขาไว้แทบไม่อยากวางตัวลงเลย จนญาณินต้องพูดว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นพ่อคนจริงๆ เลย”

จนทำให้พ่อแม่เขาได้เขาไม่เอาไหน วันๆ ตัวติดกับลูกและเมียตลอด

ตอนเขายังเด็ก พ่อแม่เย็นชาต่อพวกเขามาก จะพูดว่าพ่อแม่ไม่สนใจพวกเขาพี่น้องก็ไม่ใช่ เพียงแต่ว่าพ่อแม่เห็นงานสำคัญกว่า เห็นธุรกิจสำคัญกว่า ปีหนึ่งสามร้อยหกสิบห้าวัน เวลาที่อยู่กับพวกเขา ฝ่ามือหนึ่งข้างก็นับไม่หมด

ไม่เคยไปเข้าร่วมประชุมผู้ปกครองเลย แต่ถ้าผลสอบของพวกเขาแย่ลงหน่อย พ่อแม่ก็จำตำหนิพวกเขาอย่างเข้มงวด คุณพ่อยิ่งแล้วใหญ่ ใช้หวายลงมือทันที……

พ่อแม่ยิ่งเข้มงวดต่อลูกชายคนโตอย่างเขา เพราะเขาเป็นทายาทสืบทอด น้องชายสองคนโชคดีกว่าเขาเยอะเลย

ความสัมพันธ์ของไซม่อนก็ไม่ลึกซึ้งกันเท่าไหร่

คงเป็นเพราะเขาเห็นสำคัญของครอบครัวมากเกินไป แม่ของเขาถึงหาเรื่องญาณินตลอดเวลา รู้สึกว่าเป็นเพราะญาณินถึงทำให้เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ไม่ผ่านเกณฑ์

“เฮ้อ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ถ้านายกับวิกากังวลเรื่องที่จะไม่มีคนช่วยพวกนายดูและลูกแล้วหล่ะก็ เรื่องนี้วางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าอยากใช้ชีวิตกันสองคนก่อน ก็รออีกสองปีก็ได้ พ่อไม่เร่งรัดพวกนายหรอก”

ไซม่อนอยากอุ้มหลายจริง ถึงแม้จะไม่ใช่หลานที่นามสกุลของเขาแต่ก็เป็นหลานเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากสร้างแรงกดดันให้ลูกสาวกับลูกเขยมากเกินไป

อีกอย่าง เขายังไม่ได้กำจัดตระกูลเลิศธนโยธาสำเร็จ ลูกสาวก็ยังมีอันตรายอยู่ เวลานี้จะมีลูกก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

“พ่อ ผมรู้แล้วครับ”

ยศพัฒน์ไม่ได้กังวลเรื่องที่จะไม่มีคนช่วยเลี้ยงดูลูก ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องจ้างแม่นม แค่ผู้ใหญ่ที่ว่างอยู่ทางฝั่งครอบครัวของเขา ทุกคนต่างก็ยืดคอยาวรอรุ่นลูกอย่างพวกเขามีเด็กน้อยให้พวกเขาเล่นสักสองสามคนอยู่แล้ว