รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 593

พ่อแม่สามีก็ยังสุขภาพแข็งแรง ปกตินายท่านหญิงก็มีท่าทีแข็งกร้าว ชอบวางมาดแม่สามีทำให้พวกเธอที่เป็นสะใภ้ต้องลำบากใจ แต่พอลูกชายทำผิด ตัวเธอที่เป็นแม่กลับไม่สนใจสั่งสอน ปล่อยให้ลูกชายทำชั่วอย่างไร้ความยำเกรงไปทั่ว

นี่คือการละเลยหน้าที่ของพ่อแม่สามี

ที่เธอควรจะเกลียดก็คือเกลียดการที่พ่อแม่สามีไม่สนใจสั่งสอน เกลียดความไม่ซื่อสัตย์ของสามี เกลียดพลอยไพลินที่แพศยาหน้าไม่อาย ทำไมถึงได้ไปกล่าวโทษบ้านใหญ่เสียได้

“พี่จะบอกเรื่องที่เธอช่วยชลทำหมันกับพ่อแม่ตามความจริง พวกเขาจะทำยังไง พี่ก็ไม่กล้ารับประกัน เธอเองก็เตรียมใจเอาไว้ด้วย”

ไซม่อนมองน้องชายอีกครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้เผยสีหน้าสงสารออกมา แต่ในสายตาของคุณหญิงสาม นึกว่าพี่ชายสามียังเกลียดที่สามีแย่งพลอยไพลินไป

คุณหญิงสามยิ้มเย็น แล้วพูดว่า “ฉันกล้าทำก็กล้ารับผลที่ตามมาในภายหลัง”

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเอ่ยกับหลานชายทั้งสองคนว่า “เจนสัน แดน พวกหลานสองคนอยู่เฝ้าพ่อหลานที่โรงพยาบาล ลุงกับพี่ชายของหลานจะกลับไปก่อน จะได้ไม่ทำให้คุณปู่คุณย่าเป็นห่วง”

ยังต้องไปจัดการเรื่องที่คุณหญิงรองถูกตีสลบไปอีก

นี่คือเรื่องที่ลูกชายกับลูกสาวเขาบงการอยู่เบื้องหลัง เขาย่อมไม่จัดการจริงจัง ยื้อไปก่อน ยื้อจนเป็นคดีที่หาเบาะแสไม่ได้ ให้ความขัดแย้งของบ้านรองกับบ้านสามเลวร้ายลง ดูสิว่าพวกเขาจะร่วมมือกันมาแย่งทรัพย์สมบัติของเขายังไง

สำหรับเรื่องที่ลูกชายลูกสาวคู่หนึ่งของเขาบงการอยู่เบื้องหลัง ไซม่อนรู้ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปง ทั้งยังช่วยพวกเขาตามล้างตามเช็ดเรื่องไม่ดีพวกนั้นด้วย ให้คนสืบเหมือนไม่ได้สืบ

“ลุงใหญ่ พวกเราจะดูแลคุณพ่อให้ดีครับ”

เจนสันตอบ

มารดาทำเรื่องแบบนี้ รอพ่อเขาตื่นขึ้นมา จะต้องโวยวายเสียงดังแน่ๆ พวกเขาสองพี่น้องอยู่ด้วย จะได้ห้ามได้บ้าง

“ลุงใหญ่ ลินน์ยังอยู่ที่บ้าน รบกวนป้าสะใภ้ใหญ่ช่วยดูแลเธอสักหน่อยได้มั้ยครับ”

ไซม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ในบ้านมีคนเยอะขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงลินน์หรอก ป้าสะใภ้ใหญ่ของหลาน…ตอนนี้ลุงก็ไม่กล้าและอับจนหนทางที่จะให้เธอทำเรื่องอะไร เธออยากจะหย่ากับลุงอยู่”

ความจริงคือไม่อยากให้ญาณินช่วยดูแลลูกให้บ้านสาม

แต่ก่อนตอนณินยังไม่ฟื้นคืนสติ คนบ้านรองกับบ้านสามมักจะหัวเราะเยาะเธอ ตอนนี้อยากให้ณินช่วยพวกเขาดูแลลูก ฝันไปเถอะ!

ไซม่อนพูดแบบนี้ สองพี่น้องเจนสันก็ไม่สะดวกจะพูดอะไรอีก

กำชับหลานชายสองสามประโยคแล้ว ไซม่อนก็พาลูกชายออกจากโรงพยาบาล

ระหว่างทางกลับ สองพ่อลูกไม่ได้นั่งรถคันเดียวกัน

นี่ก็เพื่อคำนึงถึงความปลอดภัย ตอนที่สองพ่อลูกออกจากบ้านพร้อมกัน ก็ไม่มีทางนั่งรถคันเดียวกัน เครื่องบินลำเดียวกันเด็ดขาด

ตอนที่สองพ่อลูกกลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ก็เป็นเวลาตีห้าแล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงกว่า ฟ้าก็จะสว่างแล้ว

นี่คือเมืองซูเพร่า ถ้าอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ผ่านหกโมงเช้าไป ฟ้าก็สว่างแล้ว

ในคฤหาสน์เงียบสงัด ทุกคนยังไม่ได้ตื่นจากฝัน

สองพ่อลูกไม่ได้รบกวนคนอื่น กลับไปพักที่ห้องตัวเองเงียบๆ

รอจนฟ้าสว่างแล้ว สองสามีภรรยาเทวิกาก็ตื่นขึ้นมาเหมือนทุกๆ วัน ชงนมป้อนพิรัตน์ให้อิ่มก่อน ช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ้าอ้อมไม่เปียกถึงได้อุ้มเขาออกมาจากห้อง

เดินไปเดินมา สองสามีภรรยาพลันเห็นมารดายืนอยู่หน้าห้องคุณพ่อ คล้ายกับอยากเคาะประตู แต่ยกมือขึ้นหลายครั้งล้วนล้มเลิกที่จะเคาะประตู สุดท้ายก็กลับไปที่ห้องของเธออย่างลับๆ ล่อๆ

เทวิกากับสามีแลกเปลี่ยนสายตากัน ในใจก็รู้ว่า ความจริงแล้วมารดาเป็นห่วงคุณพ่อมาก สองสามีภรรยาก็ไม่ได้เปิดโปง

ในไม่ช้าญาณินก็ออกมาจากห้อง

เห็นลูกสาวกับลูกเขย เธอก็ยิ้มด้วยความรักและเมตตา พลางทักทายลูกสาวกับลูกเขยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณแม่”

พิรัตน์ดีใจมากเมื่อเห็นญาณิน บิดไปบิดมาอยู่ในอ้อมแขนพัฒน์ แล้วยื่นมือเล็กๆ ไปทางญาณิน อยากจะให้ญาณินอุ้มเขา

ปากก็พูดเป็นแค่คุณแม่

เจอคนมากมาย พิรัตน์จะเรียกผู้หญิงที่เขาชอบว่าคุณแม่ นอกจากสองแม่ลูกเทวิกาแล้ว ก็ยังเรียกกัญณิศาเป็นคุณแม่ ครั้งแรกที่กัญณิศาถูกเขาเรียกคุณแม่ ก็หน้าแดงเป็นหมด