รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 624

ร้านขายเครื่องประดับของเทวิกาตั้งอยู่ในใจกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองซูเพร่า เมื่อได้รับการสนับสนุนจากพ่อและพี่ชาย เธอซื้อร้านสามร้านติดต่อกันแล้วปรับปรุงให้ป็นร้านเดียวกัน ตกแต่งเรียบง่ายแต่หรูหรา เมื่อทั้งคู่มาถึงร้าน ได้เห็นรถหรูจอดเต็มอยู่หน้าร้านอย่างคาดไม่ถึง

หนึ่งในรถหนูนั้น เทวิกาและสามีรู้สึกคุ้นตาเป็นพิเศษ นั่นเป็นรถประจำตำแหน่งที่พ่อเธอซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลสาระทาใช้ประจำหนิ่

“ทำไมพ่อฉันถึงมาที่นี่ได้？”

ร้านขายเครื่องประดับของเธอร้านนี้เริ่มตั้งแต่เลือกสถานที่จนถึงตัดสินใจซื้อมัน รวมถึงตกแต่ง เธอทำเองกับมือทั้งหมด พ่อกับบรรดาพี่ชายก็แค่มาดูหน่อยเมื่อเธอตัดสินใจเลือกสถานที่เรียบร้อยแล้วแค่นั้น

คิดไม่ถึงว่าวันนี้พ่อจะมาที่นี่

“ผมได้ยินเสียงร้องของพิรัตน์ พ่อคงมาเป็นเพื่อนแม่หละมั้ง”

ยศพัฒน์หูไวได้ยินเสียงร้องเรียกหาแม่ของเด็กน้อย บวกกับเสียงของพ่อตาที่วิจารณ์พิรัตน์ นับครั้งไม่ถ้วนว่าเซ่อมาก ผ่านไปตั้งนานแล้วยังเรียกเป็นแค่หม่าม้าคำเดียวอยู่อีก หรือว่าเมื่อเห็นว่าเป็นสาวสวยก็เรียกหม่าม้าหมด

ใบหน้าของเทวิกาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

คุณพ่อใช้ความหน้าด้านของตัวเอง ไม่พูดไม่จา ในที่สุดก็มีโอกาสมาเที่ยวเล่นที่ร้านกับคุณแม่จนได้

ญาณินเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเครื่องประดับของร้านเทวิกา พูดง่ายๆ คือ ร้านนี้เป็นร้านที่เธอกับแม่ลงทุนร่วมกัน

ไซม่อนต่อต้านการปรากฏตัวของภรรยา และเป็นห่วงความปลอดภัยของภรรยา แต่ญาณินไม่สนใจการต่อต้านของเขา ยืนยันจะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากใช้ เขาพูดเยอะคำหนึ่ง เธอก็จะโยนใบหย่าให้เขา เพื่อให้เขาเซ็นชื่อหย่าให้กับเธอ

สุดท้ายไซม่อนก็ต้องทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

และจัดวางคนไม่น้อยอยู่เบื้องหลังเพื่อปกป้องความปลอดภัยของภรรยาและลูกเวลาอยู่ข้างนอก

“ร้านข้างๆ พวกนี้ก็เปลี่ยนเจ้าของเหรอ？ทำไมถึงอยู่ระหว่างตกแต่งอยู่”

ทันใดนั้นเทวิกาสังเกตเห็นร้านข้างๆ ที่อยู่ติดกันกับร้านขายเครื่องประดับของเธอก็กำลังอยู่ระหว่างตกแต่งอยู่ เธอจำได้ว่าร้านข้างๆ มีอยู่ร้านหนึ่งขายเสื้อผ้าเด็กแบรนด์หนึ่ง ส่วนอีกร้านเป็นร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมโดยเฉพาะ

ถนนเส้นนี้เป็นถนนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองซูเพร่า และเกรดก็สูงที่สุดอีกด้วย นอกจากคนร่ำร่วย คนธรรมดาน้อยมากที่จะเข้ามาร้านค้าในถนนสายนี้ เพราะพวกเขาไม่มีเงินซื้อ

แต่ถึงแม้จะแพง แต่ธุรกิจที่นี่ก็ขายดีมาก คนร่ำรวยในเมืองซูเพร่าชอบมาซื้อของในถนนเส้นนี้มาก ความจริงแล้วก็คือถนนร่ำรวยของเมืองแอคเซสซ์นั่นเอง

“ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือไม่กระทบธุรกิจของคุณก็แล้วกัน”

ยศพัฒน์เห็นป้ายร้านของเพื่อนบ้านเรียงเคียงได้ตกแต่งเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ทำธุรกิจเดียวกันกับภรรยา ไม่ต้องกังวลจะกระทบธุรกิจของภรรยา

สองสามีภรรยาได้ดูการตกแต่งของร้านข้างๆ สักพัก จากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับ

ตอนนี้ร้านขายเครื่องประดับยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ กำลังอยู่ในช่วงจัดวางตู้ทองต่างๆ ญาณินยัดเด็กน้อยให้ไซม่อนอุ้ม

เธอใช้วิสัยทัศน์ของเธอสั่งให้คนงานจัดวางตู้ทองให้เป็นระเบียบตามความต้องการของเธอ

ไซม่อนไม่ได้เลี้ยงเด็กนานมากแล้ว เวลาอุ้มพิรัตน์จึงดูเซ่อๆ ออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ที่สำคัญคือเด็กน้อยไม่ชอบให้เขาอุ้ม

มืออ้วนท้วนนั้นตบหน้าเขาเป็นระยะๆ และยื่นมือไปหาญาณินร้องหาหม่าม้าตลอด

บางครั้งญาณินก็แขวะสามีออกมาว่า： “อายุเป็นคุณปู่คนได้แล้ว อุ้มเด็กน้อยอายุขวบกว่าก็อุ้มได้ไม่ดี”

“อย่างคุณยังคิดที่จะมีหลาน ลูกสะใภ้คุณจะวางใจให้คุณอุ้มหลานเหรอ？วิกาจะวางใจให้คุณอุ้มหลานเหรอ？”

ไซม่อนอุ้มพิรัตน์ไว้แล้วเดินตามญาณินไป ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ดูแลบำรุงได้เป็นอย่างดีได้คว่ำลงเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า

“นี่ไม่ใช่หลานแท้ๆ ของผมสักหน่อย ไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกับผมเลย ก็ต้องไม่อยากใกล้ชิดผม และไม่อยากให้ผมอุ้มอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นหลานแท้ๆ ของผม มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับผม ต้องชอบคุณปู่อย่างผมแน่นอนอยู่แล้ว”

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ

“ที่รัก คุณอุ้มเขาดีกว่า เดี๋ยวผมช่วยคุณสั่งงานเอง”