รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 627

“โต้งๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

“แม่ หนูไปช่วยแม่ยกกับข้าว”

เทวิกาเดาว่าน่าจะเป็นคนที่คุณพ่อสั่งให้ส่งมื้อเย็นมาให้คุณแม่มาถึงแล้ว จึงบอกให้แม่ฟัง แล้วออกไปเปิดประตู

แต่ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจะเป็นคุณพ่อสุดหล่อของเธอ เทวิกาเตรียมจะเรียกพ่อออกมา แต่ถูกไซม่อนส่งสายตา ขยิบตาขยิบคิ้วให้ เพื่อเตือนเธอไม่ให้เรียกออกมา เพราะเดี๋ยวจะไม่มีแม้แต่โอกาสดูหน้าภรรยาเลย

เทวิกาหันหน้าไปมองคุณแม่คนสวยที่นั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นคุณแม่ไม่ได้หันมามอง จึงรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วดึงคุณพ่อที่มองเข้ามาข้างในออกไปข้างๆ

“วิกา”

ไซม่อนก้มหน้าเรียกเธอ “ให้พ่อดูแม่หนูอีกหน่อย”

“พ่อ ตอนนี้แม่ของหนูโมโหมาก ถ้าเกิดเขาเห็นพ่อ อาจโมโหจนกินข้าวไม่ลงก็ได้ และถ้าเกิดปล่อยให้หิวขึ้นมา คนที่เป็นห่วงก็คือพ่อเองนั่นแหละ”

ไซม่อน： “……พ่อก็แค่แอบดูสักแป๊บเดียวเอง”

เมื่อเห็นลูกสาวถลึงตาใส่เขา เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจอย่างเสียไม่ได้ แล้วพูดออกมาว่า： “ก็ได้ พ่อไม่ดูละ วิกา ตอนนี้แม่หนูเป็นยังไงบ้าง？อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง？ได้พูดอะไรกับหนูบ้างไหม？”

“หนูเกลี้ยกล่อมแม่ไปตั้งนานกว่าแม่จะใจเย็นลง และยอมกินข้าว แม่ด่าพ่อจนไม่เหลือชิ้นดีให้หนูฟัง ด่าซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งจนตอนนี้แม่อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว”

ไซม่อนถามออกมาอย่างร้อนรนว่า： “แม่หนูด่าพ่อว่ายังไงเหรอ？น่าจะให้หนูช่วยพ่ออัดคลิปไว้ วันนี้……คาดว่าแม่หนูจะไม่ยอมพูดคุยกับพ่อไปสักพักใหญ่เลย ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่แม่หนูด่าพ่อ แต่เมื่อพ่อมีเวลาว่างได้เปิดออกมาฟังบ้างก็ยังดี”

เทวิกาพูดออกมาอย่างเสียใจว่า： “พ่อ หนูลืมที่จะช่วยคุณพ่ออัดคลิปไว้จริงๆ แม่โหโหขนาดนั้น หนูทำได้แค่เกลี้ยกล่อมเธอ

ปลอบใจเธอ แม่ด่าพ่อ หนูก็ต้องสนับสนุนแม่ด้วย จะเอาเวลาที่ไหนอัดคลิปได้หล่ะ”

ความจริงแล้ว วันนี้เทวิกาเองก็ถูกเรื่องของพ่อแม่สร้างความวุ่นวายให้เธอเหมือนกัน

ไซม่อนพูดออกมาอย่างเสียดายว่า： “พ่อรู้อยู่แล้วถ้าพ่อไม่เตือนหนู หนูต้องคิดไม่ถึงเรื่องนี้แน่ๆ”

เทวิกายอมรับ เธอคาดคิดไม่ถึงเรื่องนี้จริงๆ

“พ่อ วันนี้พ่อทำเกินไปจริงๆ ทำแบบนี้กับแม่หนู……”

“พ่อทำอะไรไป？ถ้าไม่มีความหน้าด้านของพ่อ หนูกับพี่ชายจะเกิดมาได้ยังไง？”

ไซม่อนพูดออกมาอย่างคนมีเหตุผลเต็มที่ เขาไม่ได้ขืนใจภรรยาสักหน่อย

เทวิกาพูดไม่ออกทันที ได้แต่แสดงท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกใส่พ่อ

“วิกา หนูคิดว่าพ่อทำเรื่องผิดกฎหมายเหรอ？”

ถึงแม้จะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ยินยอมก็ถือว่าเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ไซม่อนเข้าใจกฎหมายดีก็ดูสายตาของลูกสาวก็รู้แล้วว่าลูกสาวเข้าใจเขาผิด เขาส่งสัญญาณให้ลูกสาวรับถาดอาหารไป หลังจากที่เทวิการับถาดอาหารไปแล้ว เขาได้ตีลงไปที่ศีรษะของเทวิกาหนึ่งครั้ง

“พ่อ”

เทวิกาถูกตีอย่างน่าสงสาร แต่เพราะในมือถือถาดอาหารมื้อเย็นของคุณแม่อยู่ เลยทำอะไรไม่ได้ จึงต้องยอมให้คุณพ่อตีเธอ

“มีอย่างที่ไหนที่หนูมาสงสัยพ่อ？ที่เขาพูดกันว่าลูกสาวเป็นเสื้อกันหนาวที่อบอุ่น พ่อว่าหนูเป็นเสื้อผ้าที่ลมรั่วขาดรุ่งริ่งต่างหาก”

หลังจากรู้ว่าตัวเองเข้าใจคุณพ่อผิด เทวิกาหัวเราะฮิๆ แล้วพูดออกมาว่า： “ใช่ๆๆ หนูมันลมรั่ว หนูเป็นเสื้อผ้าขาด ถ้างั้นพ่อออกเงินช่วยซ่อมแซมหน่อยสิ หรือซื้อเสื้อใหม่ให้สักตัวก็ได้”

“พ่ออยากซื้อเสื้อตัวใหม่เหมือนกัน แต่แม่หนูอายุขนาดนี้แล้ว ถึงแม้จะมีลูกได้อีก พ่อก็กังวลกลัวร่างกายเธอรับไม่ไหว”

เรื่องมีลูกเพิ่มอีกคนเรื่องนี้ ไซม่อนรู้สึกเสียดายจริงๆ

สองสามีภรรยาทั้งชีวิตนี้มีแค่ประยสย์สองพี่น้อง โชคดีที่เป็นแฝดชายหญิง มีลูกสองคน ถ้าหากมีลูกแค่คนเดียว เขาจะยิ่งรู้สึกแย่

เทวิกา： “……”

“แต่ว่า หลายปีมานี้ พ่อให้ป้าอ้อยบำรุงร่างของแม่หนูมาโดยตลอด สุขภาพของเธอแข็งแรงดีปรกติ แต่ถ้าท้องอีกก็น่าจะเหนื่อยกว่าตอนสาวๆ เยอะ ถ้าหากท้องลูกแฝดอีก ยิ่งเหนื่อยขึ้นไปอีก เห็นรายงานจากข่าวว่าคนแก่อายุหกสิบเศษกว่าที่สูญเสียลูกคนเดียวไปสามารถมีลูกได้อีกโดยใช้เทคนิคทางวิทยาศาสตร์ พ่อคิดว่า……”

ไซม่อนพูดความในใจเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองอยากมีลูกเพิ่มอีกคนออกมาโดยไม่ระวัง

ในขณะที่พูดอยู่นั้น นึกขึ้นได้ว่าญาณินอายุใกล้จะสี่สิบเก้าปีแล้ว อายุขนาดนี้สามารถเป็นย่าคนได้แล้ว ถ้าให้ญาณินคลอดลูกอีก น่าจะเป็นผลเสียต่อเธอมาก ในที่สุดไซม่อนก็ไม่พูดเรื่องนี้ต่อ แล้วพูดเสียงเบากับลูกสาวออกมาว่า： “วิกา เดี๋ยวหนูไปซื้ออันนั้นให้แม่หน่อย อืม ซื้อยาแบบนั้นกลับมา แล้วเอาให้แม่หนูกิน ชีวิตนี้ พ่อกับแม่มีแค่หนูสองพี่น้องก็พอใจแล้ว”

ถ้ามีชาติหน้าอีก ค่อยมีลูกกับญาณินหลายคน

ถ้าหากตอนนี้คุณแม่อายุแค่สามสิบเก้าปี เทวิกาต้องสนับสนุนพ่อแม่ให้มีลูกเพิ่มอีกแน่นอน แต่ว่าคุณพ่อห้าสิบกว่าแล้ว ผู้ชายไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้คุณแม่จะดูแลร่างกายบำรุงได้เป็นอย่างดี แต่ก็เป็นคนที่อายุใกล้จะสี่สิบเก้าแล้ว ไม่เหมาะที่จะมีลูกอีก อย่ามองว่าเธอทำหน้าทะเล้นต่อหน้าพ่อแม่ ความจริงแล้วเธอก็เป็นห่วงสุขภาพของคุณแม่เหมือนกัน

ฟังคำพูดที่คุณพ่อพูด และมองสีหน้าของคุณพ่อ เทวิการู้ว่าในใจของคุณพ่อนั้นอยากมีลูกเพิ่มอีกหลายคน ในใจยังคิดอยู่เลยว่าคุณพ่อไม่เป็นห่วงสุขภาพของคุณแม่เหรอ？

เวลานี้เมื่อได้ยินคำพูดของคุณพ่อที่ให้เธอไปซื้อยาให้แม่ เทวิกาถึงรู้ว่าตัวเองคิดผิดไป

คุณพ่อเป็นห่วงสุขภาพของคุณแม่มากกว่าคนอื่นอีก ระหว่างมีลูกอีกคนกับสุขภาพของภรรยาสองอย่างนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยคุณพ่อเลือกแบบหลังอยู่แล้ว

“พ่อ หนูรู้แล้ว เดี๋ยวหนูยกอาหารเข้าไปให้แม่ก่อน เพราะเดี๋ยวกับข้าวจะเย็น พ่อเองก็ลงไปกินข้าวเถอะ หลังจากแม่กินอิ่มแล้ว และเริ่มหายโมโหแล้ว พ่อค่อยไปขอโทษแม่อีกที”

ถึงแม้คุณพ่อของเธอจะไม่ได้ทำผิด แต่แม่ก็ยังคงคิดว่าพ่อของเธอผิดอยู่ดี

ไซม่อนตอบอืมออกมา “ขอแค่แม่ของหนูยอมเจอหน้าพ่อ ยอมพูดคุยกับพ่อ ถึงจะด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของพ่อ พ่อก็ไม่โกรธ”

ขอโทษยิ่งไปต้องพูดถึง

ตอนที่ลูกๆ ไม่อยู่ในเหตุการณ์ จะให้คุกเข่าให้เมียก็ได้ ขอแค่ภรรยายอมยกโทษให้เขา

แน่นอน คำพูดนี้ เขาไม่มีทางพูดออกมาต่อหน้าลูกหรอก ต้องเหลือความน่าเกรงขามของความเป็นพ่อให้ตัวเองหน่อย

“วิกา วิกา”

ญาณินอยู่ในห้องรู้สึกว่าลูกสาวแค่เปิดประตูช่วยเธอเอากับข้าว ทำไมถึงไปนานขนานนั้น

“แม่หนูเรียกหนูแล้ว พ่อ พ่อรีบไปกินข้าวเถอะ”

เทวิกาถือถาดอาหารแล้ววิ่งเล็กน้อยเข้าไปข้างใน ปากก็ตอบกลับออกมาว่า： “แม่ มาแล้ว มาแล้ว”

ไซม่อนเดินตามมาอย่างรวดเร็ว เฝ้าดูลูกสาวเข้ามาในห้องพร้อมถาดอาหาร จากนั้นวางอาหารที่เขาเตรียมให้ภรรยาลงบนโต๊ะน้ำชาทีละอย่างๆ และภรรยาก็ยอมกินข้าว ไซม่อนถึงรู้สึกโล่งใจออกมาได้

เฝ้ามองอยู่สองนาที จนกระทั่งลูกสาวเห็น และแอบโบกมือไล่เขา เพื่อให้เขารีบลงไปข้างล่าง เขาถึงยอมลงไปข้างล่างอย่างอาลัยอาวรณ์

หลังจากลงมาถึงข้างล่างแล้ว ไซม่อนกลับไปเป็นหัวหน้าครอบครัวที่น่าเกรงขามคนนั้นเหมือนเดิม เป็นคนละคนกัน กับตอนที่อยู่ต่อหน้าลูกสาวเมื่อกี้เลย

“พ่อ คุณแม่เป็นยังไงบ้าง？”

ยศพัฒน์ถามออกมาอย่างเป็นห่วง

“ดีมาก กินได้ดื่มได้และด่าคนได้”

ยศพัฒน์： “……”

ไซม่อนมองหน้าลูกเขย เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของลูกสาวกับลูกเขยรักกันมาก ทำให้เขารู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที จึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า： “ยศพัฒน์ คืนนี้พ่อให้วิกาค้างที่คฤหาสน์เล็กนี้ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว นายพาเด็กน้อยกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่เถอะ”

ยศพัฒน์ยังไม่รู้ตัวว่าพ่อตากำลังอิจฉาเขา หรือจงใจหาเรื่องกันแน่ จึงตอบกลับออกไปว่า： “พ่อ ผมกับพิรัตน์อยู่ที่นี่ได้ ค้างที่นี่ก็ได้”

ไซม่อนถลึงตาใส่เขา วางมาดของพ่อตาออกมา แล้วพูดเสียงเข้มออกมาว่า： “พ่อให้นายกลับไปนายก็กลับไป ทำไมเหรอคำพูดของพ่อ นายกล้าไม่ฟังใช่ไหม？”