รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 628

ยศพัฒน์ถึงรู้ตัวว่ามีเรื่องผิดปรกติ เขาเองก็ไม่ได้ต่อต้าน ได้แต่พูดออกมาว่า： “พ่อ เดี๋ยวรอให้วิกาลงมาก่อน ผมขอบอกกับวิกาก่อน”

ถ้าภรรยาให้เขาพาพิรัตน์กลับคฤหาสน์ใหญ่ เขาก็กลับ

“พ่อช่วยนายพูดก็มีค่าเท่ากัน”

ไซม่อนมีหรือจะไม่รู้ว่าลูกเขายคิดยังไง

ยศพัฒน์อุ้มพิรัตน์ที่นอนงัวเงียอยู่แล้วลุกขึ้น ในใจคาดหวังให้ภรรยารีบลงมาชั้นล่าง

โชคดี ผ่านไปไม่นานนักเทวิกาก็ลงมาข้างล่าง เธอลงมาในขณะที่ยศพัฒน์อุ้มเด็กเดินออกไปถึงหน้าประตูบ้านพอดี

“ยศพัฒน์ คุณจะไปไหน？”

เทวิกาเรียกสามีไว้โดยอัตโนมัติ

ยศพัฒน์หันกลับมา แล้วตอบออกมาตามตรงว่า： “พ่อบอกว่าคืนนี้ให้คุณค้างที่คฤหาสน์เล็กเป็นเพื่อนแม่ ผมจะพาพิรัตน์กลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่”

ไซม่อน： “……”

เทวิกาพูดออกมากับคุณพ่อก่อนว่า： “พ่อ แม่หนูกำลังกินข้าวอยู่ เดี๋ยวหนูออกไปซื้อยากับยศพัฒน์ก่อน กลับมาพวกเราสองคนค่อยกินข้าวกัน”

“พิรัตน์ติดหนู ตอนกลางคืนยศพัฒน์เลี้ยงเขาไม่ได้หรอก หนูนอนค้างที่นี่ ยศพัฒน์กับพิรัตน์ก็ค้างที่นี่ด้วยละกัน คฤหาสน์เล็กนี้ไม่ใช่ไม่มีห้องสักหน่อย”

ไซม่อนเม้มปาก แล้วพูดออกมาว่า： “ได้ ถ้างั้นพวกเธอไปซื้อยากันเถอะ”

เขาคงพูดไม่ได้ว่าเป็นเพราะอิจฉาลูกเขยมีความสุขมากกว่าเขา เลยจงใจแยกลูกสาวกับลูกเขยให้ออกจากกัน？

เทวิกาก็ไม่ได้คิดมาก เธอตอบอืมออกมา แล้วเดินไปหาสามี จากนั้นพูดกับยศพัฒน์ว่า： “ยศพัฒน์ พวกเราออกไปซื้อของก่อน เดี๋ยวกลับมาค่อยกินมื้อเย็นกัน”

ยศพัฒน์พูดเสียงทุ้มต่ำออกมาว่า： “ได้”

มือข้างหนึ่งของเขาอุ้มพิรัตน์ไว้ส่วนมืออีกข้างก็ไปจับมือภรรยาไว้ สองสามีเดินเคียงไหล่ออกไปพร้อมกัน

ยศพัฒน์ก็ไม่ได้ฟ้องเรื่องพ่อตา พ่อตาน่าจะถูกแม่ยายเมินเฉยไปเป็นเวลานาน เห็นสามีภรรยารักกันไม่ได้ รู้สึกอิจฉา

เห็นแก่ที่เป็นพ่อตาลูกเขยกัน ยศพัฒน์ให้อภัยอย่างคนใจกว้าง

หลังจากขึ้นรถแล้ว ยศพัฒน์ถึงได้ถามออกมาว่า： “พวกเราจะไปซื้อยาอะไรเหรอ？”

เทวิกาเงียบไปสักพัก แล้วตอบออกมาเสียงเบาว่า： “แม่ฉันไม่อยากมีน้องชายหรือน้องสามเพิ่มให้ฉันอีกคน”

ยศพัฒน์： “……”

เขารู้ว่าพ่อตากับแม่ยายทะเลาะกัน แถมทะเลาะกันหนักอีกด้วย พ่อตาถึงโทรศัพท์เร่งให้พวกเขาสองคนรีบมา แต่ไม่คาดคิดไม่ถึงว่าจะทะเลาะกันด้วยสาเหตุนี้

จู่ๆ เทวิกาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้นว่า： “ช่วงนี้ฉันดูออก ว่าแม่เริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับพ่อบ้างแล้ว แน่นอนจะให้เธอลืมเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงเป็นไปไม่ได้ แม่กับพ่อสองคน ชีวิตนี้คงต้องเป็นแบบนี้แล้ว”

คงกลับไปเป็นสามีภรรยาเหมือนเดิมไม่ได้ แต่ก็ไม่หย่าร้างกัน

ที่สำคัญคือพ่อของเธอไม่ยอมปล่อยมือ

พิรัตน์อยากนอนแล้ว เขาชอบนอนหลับในอ้อมกอดของเทวิกา จึงคลานออกจากตักของยศพัฒน์ไปนั่งในอ้อมกอดของเทวิกาจากนั้นปรับท่าให้เรียบร้อย แล้วนอนหลับไปในอ้อมกอดของเทวิกา

ยศพัฒน์ปลอบใจภรรยา： “ตอนนี้เป็นแบบนี้ก็ถือว่าไม่แย่นะ ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ถ้าดีกันได้ก็ดี แต่ถ้าดีกันไม่ได้ ก็รักษาความสัมพันธ์เหมือนตอนนี้ไว้ เห็นแก่พวกคุณสองพี่น้อง พ่อกับแม่ไม่มีทางทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติดหรอก”

ตอนนี้พ่อตาก็แค่หน้าด้านไปหน่อยเท่านั้นเอง

เทวิกาพยักหน้า ก้มหน้าลงไปมองเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ สายตาฉายแววอ่อนโยนออกมา “ตอนเด็กดีที่สุด สนุกสนานเพลิดเพลินอย่างเดียว”

พิรัตน์：ผมเองก็แบกรับความแค้นมหันต์ไว้เหมือนกัน……

เทวิกาโทรศัพท์หาประยสย์ บอกกับพี่ชายว่า คืนนี้เธอกับสามีค้างคืนที่คฤหาสน์เล็ก และพ่อแม่ของพวกเขาก็เช่นเดียวกัน

ทันใดนั้นประยสย์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทอดทิ้ง จึงรีบพูดออกมาว่า： “เดี๋ยวงานเสร็จพี่ก็จะไปคฤหาสน์เล็กเหมือนกัน”

อยู่ที่คฤหาสน์เล็กของตระกูลสาระทาสบายใจกว่าเยอะเลย ที่นี่ไม่มีคนอื่น มีแต่คนที่จงรักภักดีต่อคุณพ่อ ส่วนด้านอื่นๆ ก็แพ้คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลสาระทาเลย