รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 64

ระหว่างนี้ ชเนนทร์ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักอย่าง

ในเมื่อน้องสาวของเขาสามารถจัดการได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปช่วย

ถึงครอบครัวของเขาจะรักน้องสาวมาก แต่ก็ไม่โอ๋จนเกินไป ครอบครัวพยายามให้น้องสาวเติบโตเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่สามารถยืนหยัดด้วยตัวเองได้ แต่น่าเสียดาย ดอกไม้บานได้ไม่ทันไรก็ถูกยศพัฒน์ยกไปทั้งกระถางเสียแล้ว

“พี่ ฉันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

ชเนนทร์ขยี้หัวเธอ เอ่ยพูดอย่างเอ็นดูว่า “ไปเถอะ”

เทวิกาไม่ได้รู้สึกสะสกสะท้านที่คุณนายตาณบอกว่าพวกเขาสองพี่น้องไม่เหมือนกันเลยสักนิด

ชเนนทร์มองตามเทวิกาเดินเข้าไปในคอนโดอย่างเหม่อลอย

ทุกคนในครอบครัวต่างก็รู้ว่าเทวิกาไม่ใช่น้องแท้ๆของเขา

น้องสาวแท้ๆของเขาเกิดมาได้ไม่กี่เดือนก็ป่วยหนัก รักษายังไงก็ไม่หายจึงจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร

ทุกคนต่างในครอบครัวต่างก็โศกเศร้า โดยเฉพาะแม่ ที่ร้องไห้น้ำตาไหลทุกวัน

พ่อพูดปลอบโยนยังไงก็ไม่ได้ผล

ต่อมามีอยู่วันหนึ่ง พ่อก็อุ้มเทวิกากลับมาด้วย บอกว่าเก็บได้

ตอนนั้นเทวิกาสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดี และยังใส่สร้อยทอง บนสร้อยเส้นนั้นสลักตัวษรคำว่า “วิกา” เอาไว้ น้องสาวแท้ๆของเขาก็ชื่อเดียวกัน เพราะอย่างนั้นเลยตั้งชื่อนี้ให้เทวิกา

เทวิกาใส่สร้อยเส้นนั้นอยู่หลายปี หลังจากขึ้นชั้นประถม ก็ไม่ได้ใส่อัก ตอนนี้สร้อยเส้นนั้นน่าจะอยู่ที่แม่

เทวิกาใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลวาชัยยุงจะเข้าปีที่ยี่สิบสี่ และเธอก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลตั้งนานแล้ว

ส่วนเรื่องที่เทวิกาหน้าตาไม่เหมือนพ่อแม่ แม่เคยโกหกด้วยถ้อยคำแสนใจดีว่า เพราะเทวิกาได้รับการถ่ายทอดพันธุกรรมหน้าตาสวยๆจากยายทวดอีกรุ่นมา

ยายทวดเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว แม้แต่แม่เองก็ยังจำไม่ได้

ดังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่ได้ยินคนพูดว่าเทวิกาหน้าตาไม่เหมือนพวกเขา เทวิกาก็จะไม่เก็บมาใส่ใจ

ไม่นานเทวิกาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและเดินออกมา

ชเนนทร์มองน้องสาวเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ถึงจะอยู่ในชุดสีเรียบๆ แต่ก็ไม่อาจปิดบังความงดงามราวนางฟ้านางสวรรค์ของน้องสาวเขาได้ แต่พอนึกได้ว่าน้องสาวของเขาถูกยศพัฒน์ฉกชิงตัวไป เขาก็รู้สึกอัดอั้นตันใจ

“พี่”

เทววิกาเดินเข้ามาอย่างร่าเริง บนใบหน้าสะสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มแสนหวาน ดวงตาดำขลับเป็นประกายระยิบระยับ เหมือนดาวที่ส่องสว่างในยามฟ้ามืด

เธอแต่งหน้าบางๆ

นี่คงเพราะยศพัฒน์อีกสินะ

ปกติ เธอไม่แต่งหน้าด้วยซ้ำ

เห้อ ช่างเป็นผู้หญิงที่ปรับตัวเข้าสังคมเก่งจริงๆ

ในเวลาแค่สั้นๆ ยศพัฒน์ก็ฉกตัวน้องสาวเข้าไปได้แล้ว

“พี่ ไปกันเถอะ ฉันจะหิวจะตายอยู่แล้ว”

ชเนนทร์ดีดหน้าผากของเธอ แล้วดุเธอว่า “ใครใช้ให้แกมัวแต่ไปนอนฝันหวาานในห้องของเขากันล่ะ เพิ่งมาตื่นเอาซะเวลานี้ ไม่หิวสิแปลก พี่ก็นึกว่ายศพัฒน์คุยงานกับพี่เพลิน จนลืมเวลาทานข้าว ที่ไหนได้เขารอแกตื่นต่างหาก”

เทวิกาแลบลิ้นอย่างแสบซน

เมื่อขึ้นมาบนรถ เธอก็รัดเข็มขัดนิรภัย พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “ฝนตก อากาศเย็น มันก็ต้องหลับลึกเป็นธรรมดา”

“ลำบากพี่ต้องมาทนหิวไปด้วย มันเป็นความผิดของน้องเอง เอางี้รอน้องได้ค่าส่งต้นฉบับก่อน เดี๋ยวเลี้ยงมื้อดึก”

ชเนนทร์ดีดหน้าผากเธออย่างเอ็นดูก่อนจะออกรถ “ฉันว่าแกไม่ได้มีเจตนาดีแน่ๆ มื่้อดึกทำให้อ้วนง่าย แกอยากให้พี่แกอ้วน จนหาเมียไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”

เทวิกาหัวเราะคิกคักออกมา

“ไม่ใช่สักหน่อย พี่ชายฉันทั้งหล่อทั้งฉลาดขนาดนี้ ขอแค่พี่หา ยังไงก็ได้พี่สะใภ้กลับมาด้วยแน่ๆ จะว่าไป พี่ก็อายุเยอะแล้ว ปีหน้าก็จะสามสิบแล้วนะ ผู้ชายวัยนี้ ถ้ายังไม่แต่งงานอีกล่ะก็ รอถูกคนมาเหยียดเหยียมว่าเป็นตาแก่ขึ้นคลานได้เลย”

ชเนนทร์ “.......”

อายุสามสิบคือวัยกำลังเบ่งบานเลยนะ

ไม่ได้แก่เสียหน่อย

สองพี่น้องคุยหยอกล้อกัน ไม่นานก็มาถึงโรงแรมเมเปิล

ยศพัฒน์รออยู่หน้าประตูโรงแรม นอกจากมีข้างๆเขายังมีใครบางคนอยู่ด้วย

“วิกา”