รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 649

แต่ในใจตัดสินใจแล้ว

ถ้าไซม่อนไม่สามารถรอดชีวิตมาได้ เธอก็จะไม่อยู่เหมือนกัน จะตายตามไซม่อนไป เป็นสามีภรรยาที่ทะเลาะกันต่อไป สรุปคือถ้าเธอไม่ให้อภัยเขา เขาจะทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวไม่ได้

สองแม่ลูกลงมาชั้นล่าง ทักทายคุณปู่และคุณย่า แล้วตามพิชญ์สินีไปรดน้ำผักที่สวนผัก

ในเวลาเดียวกันที่เมืองซูเพร่า ณ คฤหาสน์ตระกูลสาระทา

หน้าประตูมีรถหรูหลายคันจอดอู่ เป็นรถพิเศษและรถของบอดี้การ์ดไซม่อน

ไซม่อนพาบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งมายืนหน้ารถ ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งขับออกมาจากคฤหาสน์ คนที่นั่งภายในรถ เห็นรางๆ ว่าเหมือนญาณิน แน่นอนว่านี่คือตัวปลอม นอกจากไซม่อนและยศพัฒน์รู้ว่านี่คือญาณินตัวปลอม คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้

แม้แต่บอดี้การ์ดข้างกายไซม่อนก็ไม่รู้ เรื่องนี้ไซม่อนกับลูกเขยร่วมมือกันวางแผน

คนที่รู้ยิ่งน้อยยิ่งดี

รณภพมีตัวปลอมนับไม่ถ้วน ไซม่อนมีประสบการณ์มากกว่ารณภพ ไม่มีใครที่ไม่เตรียมตัวปลอมให้คนในครอบครัวหรือตัวเอง แค่ไม่เคยใช้มันเท่านั้นเอง

ไซม่อนและคนอื่นๆ มาขวางทางรถคันนั้น คนขับจึงต้องจอดรถ

“ณิน”

ไซม่อนเดินไปหา เคาะหน้าต่างรถ

ญาณินตัวปลอมลดกระจกรถลงมา แต่ไม่ได้เผชิญหน้ากับไซม่อนตรงๆ ใบหน้าด้านข้างเธอเหมือนญาณินมาก เธอพูดเสียงเรียบ “มีอะไร?”

น้ำเสียงนี้เหมือนมาก

“ณิน ฉันไปส่งเธอกลับร้านดีไหม?”

“ไม่ต้อง”

ตัวปลอมพูดจบ ก็ปิดกระจกรถขึ้นมา แล้วพูดกับคนขับ “ขับรถ”

คนขับมองเจ้านายพวกเขาด้วยความลำบากใจ

ไซม่อนยืนที่นั่นสักพัก สุดท้ายก็ถอนหายใจ จากนั้นก็โบกมือ ให้เหล่าบอดี้การ์ดพวกเขาหลีกทาง ให้รถคันที่ตัวปลอมนั่งผ่านไปได้

หลังจากรถคันที่ตัวปลอมนั่งขับออกไป ก็มีรถบอดี้การ์ดสองคันตามไป

ถึงจะบอกว่าเป็นตัวปลอม สถานะในตอนนี้คือคุณนาย การเข้าการออกแน่นอนว่าต้องมีบอดี้การ์ดคอยติดตาม แบบนั้นจะไม่ทำให้คนอื่นสงสัย

หลังจากนั้นไม่นาน ยศพัฒน์ก็อุ้มพิรัตน์และเทวิกาตัวปลอมออกมาพร้อมกัน พวกเขาสองคนไม่ได้นั่งรถ

ด้านหลังมีรถหลายคันตามอยู่

“พ่อ”

“พ่อ”

สามีตัวจริงกับภรรยาตัวปลอมเอ่ยเรียกไซม่อนพร้อมกัน

ไซม่อนตอบอืม แล้วพูดกับลูกสาวตัวปลอมว่า “วิกา ไปถึงร้านแล้ว ลูกช่วยดูแม่ลูกเยอะๆ หน่อยนะ แม่ของลูกไม่เคยไปทำงานมาตลอดชีวิต ตอนนี้อายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ อย่าให้เธอเหนื่อยล่ะ”

“พ่อ พ่อไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลแม่ฉันให้ดีค่ะ จะไม่ทำให้เธอเหนื่อย”

ตัวปลอมเทวิกามีรูปร่างคล้ายคลึงเทวิกามาก เสียงก็เลียนแบบมาใบหน้าแต่งหน้าอ่อนๆ ดีที่เทวิกาใช้เวลาอยู่ที่เมืองซูเพร่าไม่นาน ความทรงจำของทุกคนที่มีต่อเธอก็มีแค่งานเลี้ยงคืนนั้น

ถึงจะออกไปข้างนอก ก็สามารถตบตาคนได้

“พัฒน์ นายไปส่งวิกาแล้วกลับบริษัทนะ”

ยศพัฒน์ตอบ “พ่อ ได้ครับ”

“เอาล่ะ พวกเธอไปทำงานเถอะ พ่อต้องกลับคฤหาสน์ก่อน คุณย่าเธอเพิ่งโทรมาให้ฉันกลับไปหน่อย บอกว่าอาสามเธอไม่กลับบ้านมาสองสามวันแล้ว เมื่อกี้ย่าเธอโทรหาเขา ปรากฏว่าโทรศัพท์เขาปิดเครื่อง”

คนในตระกูลสาระทา นอกจากไซม่อนและลูกเขย ตอนนี้เพิ่งพบว่าผิดปกติ

เมื่อก่อนชลไม่อยู่บ้าน แต่โทรศัพท์เขายังโทรติดต่อได้

ตอนนี้โทรศัพท์ไม่ติด หญิงชราเป็นห่วงลูกชายคนเล็ก จึงโทรแจ้งให้ลูกชายคนโตกลับบ้าน

ยศพัฒน์สอนให้พิรัตน์โบกมือบอกลาไซม่อน

พิรัตน์โบกมือจิ๋วเป็น แต่พูดลาก่อนไม่เป็น ไซม่อนลูบใบหน้าเจ้าหนูน้อยหนึ่งที หมากจิ๋วที่ถูกเขาหลอกใช้ ฉลาดมากจริงๆ ณินกับวิกาตัวปลอม เจ้าตัวเล็กยังไม่เรียกแม่เลย

ยศพัฒน์อุ้มเด็ก แล้วขึ้นรถคันเดียวกับเทวิกาตัวปลอม

ไม่นานรถหลายคันก็ขับออกไป

ฉากแต่ละฉากถูกใครบางคนใช้กล้องส่องทางไกลมองเห็นได้อย่างชัดเจนจากที่ไกลๆ

หลังจากไซม่อนขึ้นรถ ออกจากตระกูลสาระทาไปอย่างเกรียงไกร ผู้ที่ถือกล้องส่องทางไกลดูฉากนี้ ก็รีบควักโทรศัพท์โทรหาคุณหนูของพวกเขา หลังจากพลอยไพลินรับสาย เขาก็พูดขึ้น “คุณหนูครับ คุณนายตระกูลสาระทาออกจากบ้านไปคนเดียว แต่มีรถบอดี้การ์ดสองคันติดตามอยู่ เธอไปคนแรกสุด ถ้าคุณหนูจะลงมือต้องเคลื่อนไหวให้เร็วหน่อย”

“คุณหนูใหญ่ตระกูลสาระทากับสามีเธอรวมถึงเจ้าบ้านตระกูลสาระทาออกจากบ้านไปช้ากว่าประมาณสิบนาทีได้ครับ”

รณภพไม่อยากลักพาตัวญาณิน ไม่ชอบที่ญาณินอายุเยอะ เขาอยากจับตัวเทวิกามากกว่า เขาสนใจผู้หญิงคนนั้นมาก ถึงพ่อจะเตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าถ้ายังไม่ถึงขั้นสงครามสู้จนตัวตาย ก็อย่าไปแตะต้องเทวิกากับสามีเธอง่ายๆ

แต่พ่อกับน้องสาวคิดว่าญาณินคุ้มค่าแก่การใช้ประโยชน์มากกว่า เขาไม่สนเรื่องนี้หรอก ปล่อยให้น้องสาวทรมานไปแล้วกัน

อย่างมากสุดเขาก็ส่งคนไปช่วยน้องสาวจับตาดูการเคลื่อนไหวญาณิน

“เวลาสิบนาที แถมมีบอดี้การ์ดติดตาม ลงมือไม่สะดวกหรอก ช่างเถอะ นายช่วยฉันจับตาดูต่อไปก็พอ”

ในใจพลอยไพลินคิดอีกครั้ง รู้สึกว่าเวลาสิบนาที ถึงจะลงมือสำเร็จ แต่ก็ต้องรีบหนี จะถูกตามไล่ล่าและจับคาหนังคาเขาได้ง่าย

ทางที่ดีทำตอนดึกสงัด เพียงแค่ญาณินกลับบ้านตัวเอง ก็จะลงมือได้สะดวก

พลอยไพลินวางสายไป

หลังจากคิดสักพัก เธอก็เตรียมออกจากบ้าน จุดหมายปลายทางคือร้านเครื่องประดับที่เทวิกาเปิดในเมืองซูเพร่า เมื่อวานเปิดกิจการแล้ว เหล่าคุณหนูไฮโซและคุณนายในเมืองซูเพร่าจำนวนไม่น้อยไปยกยอปอปั้นกันใหญ่

พ่อเธอก็ให้คนไปส่งกระเช้าดอกไม้เพื่อแสดงความยินดี

ไซม่อนที่กลับคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ครึ่งทางก็ได้รับสายหนึ่ง ไม่รู้ว่าคนปลายสายพูดอะไรบ้าง ไซม่อนก็สั่งเสียงทุ้มเย็นชา “จับตาดูไว้”

จากนั้นก็วางสาย

เขาวางแผนให้ภรรยาและลูกสาวแอบกลับไปที่เมืองแอคเซสซ์เนี่ยดีแล้ว

ตระกูลเลิศธนโยธาต้องการเริ่มลงมือกับภรรยาเขาอย่างที่คิดไว้เลย

พัฒน์บอกเขาว่า วิกาอยากกลับมาเผชิญหน้ากับพวกเขา

ไซม่อนเงียบเป็นเวลานาน ไม่ได้เอ่ยปากห้าม แค่เตือนลูกเขยไว้ว่าพยายามอย่าให้ณินกลับมา

ณินคุ้มค่าแก่การใช้ประโยชน์มากกว่าวิกา นั่นคือจุดอ่อนของไซม่อนอย่างเขา

ถ้าณินตกอยู่ในเงื้อมมือตระกูลเลิศธนโยธา เขากับลูกชายลูกสาวจะถูกข่มขู่

รวมถึงการมีอยู่ของพลอยไพลิน ตอนนี้ลูกสาวคนนั้นคงจะเกลียดณินแทบตายเลยล่ะ

หลังจากนั้นไม่นาน ไซม่อนก็กลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลสาระทา

หลังจากรถจอดสนิท เขาก็ลงจากรถ เดินตรงเข้าบ้านหลัก เดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นเดินมาปะทะหน้าด้วยความเดือดพล่าน

เจนสันและน้องชายรีบวิ่งตามออกมา

“แม่ แม่ แม่อย่าไป ให้เราไปเถอะ”

เจนสันกับน้องชายเดินมาดึงแม่เอาไว้ทั้งซ้ายและขวา

เมื่อเห็นไซม่อน สองพี่น้องก็เอ่ยเรียกเขาว่าลุงใหญ่พร้อมกัน

“เกิดอะไรขึ้น? พวกเธอสามแม่ลูกเอะอะอะไรกันอีก? ณิชกานต์ เช้าตรู่ป่านนี้ เธอจะไปไหนอีก?”

ไซม่อนตีหน้าขรึม ถามอย่างเข้มงวด

“ลุงใหญ่ แม่ผมบอกว่าพ่อผมไม่กลับบ้านมาสองสามวันแล้ว ตอนนี้โทรไปก็ปิดเครื่อง ต้องอยู่บ้านพลอยไพลินแน่ๆ แม่ผมจะไปตามพ่อผมกลับมา เราโน้มน้าวยังไงก็ไม่ฟัง”

เจนสันไม่ให้แม่ไปตาม หนึ่งเพราะกังวลว่าแม่จะปะทะกับพลอยไพลินรุนแรง ไม่ใช่คู่ปรับ สองคือตอนนี้พ่อเกลียดแม่สุดๆ ถ้าแม่ไปก่อเรื่องถึงที่อีก จะต้องเป็นการเสียเปรียบครั้งใหญ่

พวกเขาจะให้แม่ไปตามได้ยังไงกัน?