รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 649

แต่ในใจตัดสินใจแล้ว

ถ้าไซม่อนไม่สามารถรอดชีวิตมาได้ เธอก็จะไม่อยู่เหมือนกัน จะตายตามไซม่อนไป เป็นสามีภรรยาที่ทะเลาะกันต่อไป สรุปคือถ้าเธอไม่ให้อภัยเขา เขาจะทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวไม่ได้

สองแม่ลูกลงมาชั้นล่าง ทักทายคุณปู่และคุณย่า แล้วตามพิชญ์สินีไปรดน้ำผักที่สวนผัก

ในเวลาเดียวกันที่เมืองซูเพร่า ณ คฤหาสน์ตระกูลสาระทา

หน้าประตูมีรถหรูหลายคันจอดอู่ เป็นรถพิเศษและรถของบอดี้การ์ดไซม่อน

ไซม่อนพาบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งมายืนหน้ารถ ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งขับออกมาจากคฤหาสน์ คนที่นั่งภายในรถ เห็นรางๆ ว่าเหมือนญาณิน แน่นอนว่านี่คือตัวปลอม นอกจากไซม่อนและยศพัฒน์รู้ว่านี่คือญาณินตัวปลอม คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้

แม้แต่บอดี้การ์ดข้างกายไซม่อนก็ไม่รู้ เรื่องนี้ไซม่อนกับลูกเขยร่วมมือกันวางแผน

คนที่รู้ยิ่งน้อยยิ่งดี

รณภพมีตัวปลอมนับไม่ถ้วน ไซม่อนมีประสบการณ์มากกว่ารณภพ ไม่มีใครที่ไม่เตรียมตัวปลอมให้คนในครอบครัวหรือตัวเอง แค่ไม่เคยใช้มันเท่านั้นเอง

ไซม่อนและคนอื่นๆ มาขวางทางรถคันนั้น คนขับจึงต้องจอดรถ

“ณิน”

ไซม่อนเดินไปหา เคาะหน้าต่างรถ

ญาณินตัวปลอมลดกระจกรถลงมา แต่ไม่ได้เผชิญหน้ากับไซม่อนตรงๆ ใบหน้าด้านข้างเธอเหมือนญาณินมาก เธอพูดเสียงเรียบ “มีอะไร?”

น้ำเสียงนี้เหมือนมาก

“ณิน ฉันไปส่งเธอกลับร้านดีไหม?”

“ไม่ต้อง”

ตัวปลอมพูดจบ ก็ปิดกระจกรถขึ้นมา แล้วพูดกับคนขับ “ขับรถ”

คนขับมองเจ้านายพวกเขาด้วยความลำบากใจ

ไซม่อนยืนที่นั่นสักพัก สุดท้ายก็ถอนหายใจ จากนั้นก็โบกมือ ให้เหล่าบอดี้การ์ดพวกเขาหลีกทาง ให้รถคันที่ตัวปลอมนั่งผ่านไปได้

หลังจากรถคันที่ตัวปลอมนั่งขับออกไป ก็มีรถบอดี้การ์ดสองคันตามไป

ถึงจะบอกว่าเป็นตัวปลอม สถานะในตอนนี้คือคุณนาย การเข้าการออกแน่นอนว่าต้องมีบอดี้การ์ดคอยติดตาม แบบนั้นจะไม่ทำให้คนอื่นสงสัย

หลังจากนั้นไม่นาน ยศพัฒน์ก็อุ้มพิรัตน์และเทวิกาตัวปลอมออกมาพร้อมกัน พวกเขาสองคนไม่ได้นั่งรถ

ด้านหลังมีรถหลายคันตามอยู่

“พ่อ”

“พ่อ”

สามีตัวจริงกับภรรยาตัวปลอมเอ่ยเรียกไซม่อนพร้อมกัน

ไซม่อนตอบอืม แล้วพูดกับลูกสาวตัวปลอมว่า “วิกา ไปถึงร้านแล้ว ลูกช่วยดูแม่ลูกเยอะๆ หน่อยนะ แม่ของลูกไม่เคยไปทำงานมาตลอดชีวิต ตอนนี้อายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ อย่าให้เธอเหนื่อยล่ะ”

“พ่อ พ่อไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลแม่ฉันให้ดีค่ะ จะไม่ทำให้เธอเหนื่อย”

ตัวปลอมเทวิกามีรูปร่างคล้ายคลึงเทวิกามาก เสียงก็เลียนแบบมาใบหน้าแต่งหน้าอ่อนๆ ดีที่เทวิกาใช้เวลาอยู่ที่เมืองซูเพร่าไม่นาน ความทรงจำของทุกคนที่มีต่อเธอก็มีแค่งานเลี้ยงคืนนั้น

ถึงจะออกไปข้างนอก ก็สามารถตบตาคนได้

“พัฒน์ นายไปส่งวิกาแล้วกลับบริษัทนะ”

ยศพัฒน์ตอบ “พ่อ ได้ครับ”

“เอาล่ะ พวกเธอไปทำงานเถอะ พ่อต้องกลับคฤหาสน์ก่อน คุณย่าเธอเพิ่งโทรมาให้ฉันกลับไปหน่อย บอกว่าอาสามเธอไม่กลับบ้านมาสองสามวันแล้ว เมื่อกี้ย่าเธอโทรหาเขา ปรากฏว่าโทรศัพท์เขาปิดเครื่อง”

คนในตระกูลสาระทา นอกจากไซม่อนและลูกเขย ตอนนี้เพิ่งพบว่าผิดปกติ

เมื่อก่อนชลไม่อยู่บ้าน แต่โทรศัพท์เขายังโทรติดต่อได้

ตอนนี้โทรศัพท์ไม่ติด หญิงชราเป็นห่วงลูกชายคนเล็ก จึงโทรแจ้งให้ลูกชายคนโตกลับบ้าน