รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 648

กัญณิศาอยู่ที่โรงแรมจนถึงตีสองกว่า เธอถึงจะลุกขึ้นบอกลา

ประยสย์เอาขนมสองถุงใหญ่ให้เธอกลับไปอีกครั้ง แต่เธอยืนกรานปฏิเสธ

“ช่วงนี้ฉันอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ คืนพรุ่งนี้คุณจะมาอยู่ไหม? ฉันจะได้เตรียมอาหารว่างให้คุณ”

ประยสย์ไม่อยากให้ณิศาไปเลย

กัญณิศายิ้มแล้วพูดขึ้น “ถ้าว่าง จะมาเยี่ยมคุณประยสย์อีก ถ้าคุณประยสย์มีเรื่องด่วนก็สามารถทิ้งข้อความที่สำนักงานฉันได้ ตอนกลางคืนฉันจะมาหาคุณเอง”

“รู้สึกว่าเราติดต่อกันแบบนี้ลำบากจัง คุณให้เบอร์ที่ฉันโทรติดต่อคุณได้ทันทีเลยไม่ได้เหรอ?”

กัญณิศาคิดสักพัก แล้วพูดขึ้น “ฉันคิดว่าฉันกับคุณประยสย์ยังไม่สนิทกันมากพอ ถ้าสนิทอีกนิด จังหวะเหมาะสมแล้ว ฉันจะบอกคุณประยสย์เอง คุณประยสย์จะไปตรวจสอบอะไรก็รีบไปเถอะค่ะ ถ้ามีใครลบร่องรอยล่วงหน้า จะเดือดร้อนอีก”

“อืม ฉันจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ ขอบคุณนะ”

“จริงๆ แล้วที่คุณมาก็รู้เบาะแสอรจิราอยู่แล้วสินะ ฉันแค่มาเสริมให้”

ประยสย์ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ

“ได้ ฉันไปก่อนนะ พบกันโอกาสหน้า”

กัญณิศาบอกลาประยสย์ ประยสย์เดินไปส่งออกจากห้องเพรสซิเดนท์สูท

“ไม่ต้องให้คนของคุณตามฉันมา ฉันไม่ชอบให้มีคนตาม กลัวจะควบคุมกำลังฉันไว้ไม่อยู่ แล้วจะทำร้ายพวกเขาเข้า”

สิ่งที่เธอสุดยอดที่สุดคือความสามารถในการเดินเหินอย่างคล่องแคล่ว การต่อสู้หมัดมวยก็ไม่เลว ไม่งั้นก็ช่วยประยสย์ไว้ไม่ได้

บอดี้การ์ดข้างกายประยสย์ เธอจัดการได้สบายๆ

“ได้”

ประยสย์ตอบรับ

ออกจากห้องไปแล้ว กัญณิศาก็หันไปพูดกับประยสย์ว่า “คุณประยสย์หยุดค่ะ”

ประยสย์หยุด ดวงตาดำสนิทมองเธอ นัยน์ตามีความอาลัยอาวรณ์ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “ฝันดีครับ”

“ฝันดีค่ะ”

ในขณะที่ประยสย์จ้องมอง กัญณิศาก็เดินไปที่ประตูลิฟต์ เข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอไปแล้ว เหล่าบอดี้การ์ดข้างกายประยสย์ก็ปรากฏตัวขึ้น

“คุณชาย ต้องตามไปไหมครับ?”

“ไม่ได้ยินเหรอว่าเธอบอกไม่ชอบให้ใครตาม? ช่างเถอะ เธอยังไม่เชื่อใจฉันมากพอ ฉันก็ยังไม่จริงใจกับเธอขนาดนั้น ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ถ้าเชื่อใจกันและกันแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องติดตามเธอ เธอก็จะบอกทุกอย่างกับฉันเอง”

เหล่าบอดี้การ์ดข้างกายตอบรับ ไม่มีใครตามกัญณิศาไปจริงๆ

เดิมทีประยสย์อยากให้เซทท์ช่วยตรวจสอบกล้องวงจรปิดของโรงแรมดู สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป

ก็เหมือนที่เขาพูด เขายังไม่จริงใจกับเธอ เธอก็ยังไม่เชื่อใจเขามากพอ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคือใคร เขาก็ไม่รู้ก็ได้

ในใจเขาแทบจะยืนยันได้แล้วว่านั่นคือกัญณิศา

เธอมาในคืนนี้ เอาแต่พูดหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับกัญณิศา

แสดงว่าเธอก็คือกัญณิศา

ค่ำคืนหนึ่งที่ไร้เสียง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เทวิกาตื่นแล้ว เห็นสภาพแวดล้อมอันคุ้นเคย เธอใจหวิวอยู่นานมาก นึกว่าตัวเองกำลังฝัน ฝันหลายๆ เรื่องราว หลังจากได้สติกลับมาก็พบว่า เธอไม่ได้กำลังฝัน เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้นจริงๆ

ตอนนี้เธอโดนพ่อแท้ๆ และสามีส่งตัวกลับมาที่บ้านตระกูลวาชัยยุง

สถานที่ใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี เป็นสถานที่ที่ทำให้เทวิการู้สึกปลอดภัยมากที่สุดด้วย ภายในใจลึกๆ ของเธอ ที่นี่คือบ้านเธอ